Hier volgt een waarschuwing!

Zojuist hebben we een bezoek achter de rug van Patrick. Patrick is een ex-conculega. Hij werkt voor het Noorse outdoormerk Helly Hansen en moest voor zijn werk in Oslo zijn. Van daaruit heeft hij de trein naar ons gepakt en is het weekend overgebleven. De foto’s en de tekst zullen je een indruk geven hoe wij met bezoekers om gaan.
Bij aankomst vergaapte Patrick zich aan het mooie uitzicht. Gelukkig was het weer net helemaal opgeklaard, want toen hij mij ’s middags belde, zat ik diep in mijn regenpak op de fiets vanuit Åndalsnes. We zijn naar ons huis gereden en tijdens de pizza het programma voor de volgende twee dagen besproken. Vrijdag komt er een aanhanger met 2,5 cub hout. We slopen dan wat tulpen (ze staan nu mooi op de tafel, kachel, box, logeerkamer, enz) en rozenstruiken uit de tuin en stapelen het hout , voor de volgende winter, onder het terras op. (even voor de lezers thuis, in Noorwegen werken ze niet met een CV maar wordt er op olie en hout gestookt!) Ik heb mij de Noorse methode uit laten leggen van stapelen, en zo gaan wij het proberen. Hiervoor hebben we een aantal lange palen nodig waartussen het hout gestut wordt. Ook moet het hout op wat dwarsbalkjes gestapeld worden, zodat komende zomer de wind en zon het drogende werk kunnen doen.
Verder op in het dal woont een Nederlands boerenstel. Ik heb mijn hout bij hun besteld, en de palen (bomen) zouden we bij hem kunnen zagen. Vrijdag zijn Patrick, Freeke en ik naar de boerderij gegaan en kregen eerst een uitgebreide rondleiding door het boerenbedrijf! Echt heel leuk, en voor Freeke was het hoogtepunt natuurlijk het aaien van de kalfjes! Daarna zijn we wat bomen gaan zagen. ’s Middags aan de bak en aan het eind van de regenachtige dag lag er 2,5 cub nat hout onder het terras. Direct voor de volgende dag nog een cub besteld.
Ja, Ja, ik hoor jullie al denken. En ja, wij voelen ons ook wel een beetje de Turk die zijn vlees bij de Islamitische slager haalt en zijn brood bij de moskee. Maarja, je moet elkaar toch een beetje helpen hier.

Kortom, eerst werken dan genieten………..

De volgende dag, zaterdag, zou het mooi weer worden. Patrick wilde graag de sneeuw in, maar met de hoge temperatuur en de papsneeuw is het niet superbest in de bergen. Daarom leek het tochtje Vengedalen, wat ik laatst alleen gedaan heb, perfect. Niet te veel stijgen en dalen maar toch in de dikke sneeuw!
Sanne heeft van de week een nieuwe mountainbike gekocht. Zij heeft ‘m direct uitgeprobeert en is toen ’s avonds met Sandra de tolweg naar Vengedalen omhoog gefietst. Dat is niet niks! Sanne bekende later het laatste stukje gelopen te hebben en Sandra kwam ik de volgende dag tegen klagend over verschrikkelijke zadelpijn!
Aangezien ik Patrick niet het idee wilde geven dat werkelijk al het moois hier zo maar voor het oprapen ligt, leek het een leuk plan om Vengedalen met de skies op de rug omhoog te fietsen en dan het dal uit te skieen.
En inderdaad Vengedalen is pittig omhoog fietsen. Zeiknat kwamen we boven aan. We zetten de fietsen precies bij de overgang naar sneeuw op de standaard en klikte de ski’s onder.
De sneeuw was nog redelijk hard, en er was prima door heen te komen. Na een mooie tocht naar eind van het dal hebben we ff op een steen zitten lunchen en daarna weer terug. Patrick klikt z’n ski’s weer onder en glijdt weg. Op dat moment blijkt dat hij een ski niet goed vast gemaakt heeft. De ski gaat er nu vanzelf vandoor. We staan eerst nog even te lachen omdat de ski recht op een stukje gras met een boom af gaat. Daar stopt ‘ie wel weer. Dan maakt plotseling de ski een keurig bochtje (zoals wij dat nog niet kunnen) en gaat met steeds meer vaart richting de snelstromende rivier die daar gaat. Shit! Patrick klikt zijn andere ski uit en rent er achter aan. Ik ski er achter aan maar wil niet met zo’n telemarksmak in de rivier komen, dus doe het zachies an. Tja, we hebben de ski weer gevonden……hij stond keurig tussen een stuk afgebroken sneeuw en een steile sneeuwwal in de rivier. Met gevaar voor eigen leven (-; klautert Patrick op de sneeuw en redt de ski.
Achteraf verklaarde Patrick dat’ie graag een verhaal voor de Weblog wilde verzorgen…….bij deze dus.
Thuisgekomen, dachten we stoer te zijn om met ski’s op de rug gefietst te hebben en daarna nog doorgeskied enzo. Blijkt dat Sanne het hele gras gemaaid heeft, de nieuwe cub hout gestapeld te hebben en nog een rondje Isfjorden gefietst te hebben met de kinderen……..tja. Dat maakt het schuldgevoel alleen maar groter, want zoals je kunt lezen heb ik de laatste paar keren wel het geluk gehad met de tochtjes.








’s Avonds heeft Patrick de kinderen nog buiten in het zonnetje eten gegeven.


Daarna met z’n allen een avondwandeling door Isfjorden gemaakt. Freeke was helemaal gek van Patrick en vindt het echt super jammer dat ‘ie weer weg is.





Eerder deze week zijn we nog rond een meertje gaan wandelen met het gezinnetje. We zijn richting Rødven gereden en daar gewandeld. Rødven ligt op een soort schiereiland in de Fjord. Ik zou er niet willen wonen maar het is daar werkelijk paradijselijk! En het stikt er van het wild. Zoals je kunt zien proeft Sjoerdje de omgeving vanuit de rugdrager!
In Rødven ligt trouwens ook de Obesitaskliniek waar ik gesolliciteerd heb. Helaas ook weer een afwijzing van ontvangen……

Over wild gesproken. De boer vertelde ons dat er een Zeearend paar in het dal huist. En bij toeval vlogen ze de ochtend daarna, tijdens ons ontbijt, bij ons voorbij . Jammer genoeg zagen we ze wat laat en waren ze vrij ver weg. Maar we houden de verrekijker de komende tijd gereed!!

De volgende post zullen we proberen wat meer te vertellen over de tijd tussen de tochtjes door. Al die toertjes zijn natuurlijk de krenten in de pap. De meeste tijd brengen we toch echt anders door……..

Remko

Lekkerweertje.no

22 april 2007. Ik zit op de bank met m’n skikleren nog aan. Rechts onder in het scherm zie ik een beeldschermicoontje met verbinding staan. Niets bijzonders zou je zeggen. Dat is namelijk dat icoontje dat altijd vanzelf aan gaat en wat aangeeft dat je draadloos verbinding hebt met internet. Het feit dat ik er al meer dan 3 regels over schrijf, geeft wel aan dat ik er erg blij mee ben. Vanaf dinsdag kreeg ons huis het ADSL signaal binnen. Vanaf dat moment ben ik alleen maar gestresst bezig geweest een draadloos netwerk te maken (onstressen?). Heb ik wel vaker zonder problemen gedaan, maar nu dus niet. Zojuist is het gelukt, na 1,5 uur met zwager Harm (wizzzzz) gebeld te hebben, werkt het nu. Zoals de instelling nu staat, klopt het niet maar hij doet het wel. Niet meer aankomen dus! Vanaf dit moment mag je ons dus gerust verwijten als we niet terug mailen!

Vanaf het laatste berichtje op de weblog hebben we alle weertypes opnieuw voorbij zien komen: strak blauw met een warm zonnetje (zoals jullie het nu iedere dag zowat hebben), veel regen en veel sneeuw. Alles werd net weer een beetje groen om ons heen en plots was alles weer dik wit. Het weerstorinkje hebben we aangepakt om in het huis nog wat klussen te doen. Terwijl ik 5 dagen bezig ben met de wireless connectie heeft Sanne zeil gelegd in Sjoerdje haar kamer, het ‘kantoortje’ en de ‘gastenkamer’. Nou ja, zo is het niet helemaal gegaan, maar het had misschien beter geweest. Klusser als ik ben, moet je mij niet alleen laten met zeil en een stanleymes. Het resultaat is dat ik nu nog steeds boze blikken krijg. Verder wil ik wil ik geen details geven. Het enige wat ik je vraag is, als je bij ons logeert, niet onder het tweepersoonsbed te kijken en geen rare vragen stellen over de drempel van Sjoerdje haar kamer. Daarnaast ontvang ik graag een tip over waar ik super brede plinten kan kopen voor in het kantoor.

Met Sjoerdje en Freeke gaat alles goed. Gelukkig hebben we deze week te horen gekregen dat Freeke vanaf 3 mei in ieder geval 2 dagen naar de ‘Barnehage’ mag. Dat is absoluut erg fijn voor haar. Daar ontmoet ze meer kinderen en kan ze met de taal aan de slag. Dat wordt in elk geval wel spannend. We hebben van de Barnehage al wat kledingverzoeken gekregen omdat de kinderen hier altijd buiten zijn. Wel leuk om te zien is, dat de kinderen hier in de zeikregen in hun regenkleding leuk op de wip en schommel zitten alsof het 20 graden en in een lekker zonnetje is.
Sjoerdje moet nu echt een keer gaan lopen!! Ze gebruikt nu een kinderstoel om achter te lopen. Je kent dat beeld wel van oude schaatfoto’s of Anton Piek plaatjes. Ze schaatst dus nu het huis rond, maar heeft nog geen losse oversteek gewaagd. En ze zegt ook nog geen woordjes. We zijn niet ongeduldig, maar ze moet nu wel op gaan schieten! ;-)





Ik begrijp dat de log een beetje saai wordt, maar we zijn er natuurlijk ook weer op uit gegaan. På tur, zoals de Noren dat noemen. Het is niet zo dat wij een beetje de toerist uithangen hier, het på tur gaan is inburgeren. Als je dat niet doet, val je op en hoor je er niet bij. Dit houden we onszelf in ieder geval maar voor(de gek). Wel vinden San en ik het jammer dat we nooit ff lekker met z'n tweeen een tochtje kunnen maken. We hebben nog geen oppas voor de kinderen gevonden. Dus is het is of Sanne of ik een tochtje. Dus iedere ochtend kop of munt. Deze week had ik meer geluk....
Vorige week zondag ben ik alleen op de fjellski’s naar het eind van Vengedalen geskied. Het dal ligt recht tegenover ons huis en loopt tussen alle bergen waar wij op uit kijken. Simpel vlak terrein in een magnifieke omgeving. Er was me één iemand voor geweest, voor de rest niemand. Super mooi weer, echt genieten.


Dinsdagavond nog een avondtochtje (kveldstur) gemaakt met Hans, hij woont hier vlakbij in Torvik. Achter zijn huis staat een berg(je) met een weerstation erop. We vertrokken om 20.00. Rond 21.00 stonden we op de top en in de schemer weer terug. Dat was niet echt handing. Het was steil, besneeuwd boven en zeiknat beneden. Daarnaast konden we het niet helemaal eens worden over hoe we terug moesten, en gaf de kaart en kompas (waar we nog maar net wat op konden zien) de goede weg aan. Ik had niet graag fout gelopen die avond…….







Zaterdag zijn we met z’n allen naar Bjorli gegaan.Een heus skigebied hier 50 minuten vandaan. Het was prachtig weer. Lekker gesleed en van de zon genoten. Freeke mocht ook nog ff bij Hans op de ski’s staan….







Zondag (vandaag) hebben Hans en ik de slecht weer variant van Strandafjell gedaan. De goed weer variant heb je kunnen lezen in het vorige berichtje.
Die hebben Sanne en Sandra 2 weken geleden gedaan. Wij hebben het nu niet op fjellski’s gedaan maar op toerski’s. Een graad of 5 met af en toe regen en een straf windje. Wel erg genoten.

Op dit moment volgen we drie keer in de week 3 uur Noorse les aan de volwassenenopleiding in Åndalsnes (9 uur in totaal dus). Ik weet ook niet waarom ik dit schrijf, maar anders denken jullie dat we echt helemaal niets uitvreten hier…….

Voor we uit Nederland vertrokken, kregen we vaak de vraag: wat gaan jullie eigenlijk doen in Noorwegen? Heb je al een baan? Ga je er naar toe voor je werk? Begin je een hotel?
We hebben nog niets concreets, maar gaan nu wel op zoek naar werk. Van de week ben ik naar een clinic geweest waar ze waarschijnlijk een trainer zoeken en Sanne gaat hier bij de apotheek checken of ze assistentie nodig hebben. Daarnaast spitten we de kranten door en vragen we rond. We krijgen ook veel tips van anderen. Het is voor ons nu (nog) niet de tijd om werkelijk alles aan te pakken, dus proberen iets leuks eruit te pikken. Hopelijk lukt dat.

Ik zeg maar zo: we gaan het meemaken!

Remko

PÅSKE

Vandaag is het 12 april. Weer een update uit Noorwegen. De pasen is weer voorbij en Noorwegen komt weer langzaam tot leven. Of gaat juist weer slapen, ’t is maar net hoe je het bekijkt. Als het hier vakantie is, zie je niemand op straat. Waag je je in de bergen, dan kom je opeens iedereen weer tegen. Iedereen heeft hier een hutje ergens op de berg of zorgt wel dat ze met het hele gezin lekker buiten bezig zijn. Hele families kom je tegen op de ski’s en de kleinste worden dan met een pulk (een overdekte slee) zwaar ingestopt door vaders en moeders met een tuig voorgesleept.

Tijdens de pasen hebben we het voorbeeld van de Noren redelijk gevolgd. Aangezien wij nog niet alle voorzieningen voor de kinderen hebben en de mooie telemark techniek (bochten met fjellski’s) nog niet meester zijn, durven we het niet aan om de kinderen op sleeptouw te nemen. Sandra en Sanne gaan een klein tochtje maken op een dichtgesneeuwd loipegebied vlak boven Isfjorden. Bij mij komt het stoom uit me oren, want ik heb vanaf dat ik hier ben nog niets in de bergen gedaan. Dus ik moet ook zo nodig vlak voor het eten nog een rondje.
Twee dagen later ga ik met Sandra op de ski’s naar Kavliseter, een aantal hutjes in een hoger gelegen dal. Een mooie toch door diepe sneeuw. Tijdens de afdaling wordt ik geconfronteerd met mijn tekort aan telemarktechniek. Als je goed op de foto kijkt zie je dat ik wel in de houding lig!!

De volgende dag gaat Sanne met Sandra de Strandafjelltocht doen. Met de lift om hoog, dan zelf nog een stuk met de vellen onder, en daarna over een lange geprepareerde graat naar beneden. Links en rechts kun ze mooi oefenen in de diepe sneeuw. Als ik de foto’s ’s avonds zie ben ik wel jaloers. Machtige omgeving in het beste weer dat je je kunt wensen op zo’n dag.

Zoals je op de foto’s kunt zien zijn we tijdens de paasdagen getrakteerd op veel sneeuw. Drie dagen lang heeft het aan een stuk door gesneeuwd. Als je de vorige posts bekijkt, zie je dat het dal al helemaal sneeuwvrij was en de tuin langzaam groen wordt. Je ziet aan onze tuinset wel wat er weer gevallen is.

Het is niet alleen mooie diepe sneeuw en prachtige zonneschijn hier. Letterlijk en figuurlijk. Qua weer hebben we gisteren een harde storm met ijskoude regen gehad en qua sfeer gaan we nu merken dat Freeke zich echt wel gaat vervelen met ons. Het lijkt wel of ze expres alles doet om dwars te liggen.
Hoewel ze er niet over praat, merk je wel dat ze gewoon behoefte heeft aan leeftijdsgenootjes waar ze mee kan spelen. We gaan vanaf nu ook alles in werking zetten om haar tot augustus bij eventueel een andere ‘barnehage’ te plaatsen, ook al zou dat dan in Åndalsnes zijn. En Sjoerdje? Die is aardig op weg met lopen. We denken dat dat niet lang meer duurt voordat ze dat zelf kan. Ze heeft nu nog net 1 vinger nodig…….

Waarschijnlijk hebben we vanaf 20 april internet, dus dan gaat het contact houden allemaal wat makkelijker en hoeven wij Sandra niet weer lastig te vallen om te internetten. Voor de rest, moet ik zeggen, bevalt me de rust (nog?) wel. Geen internet, geen TV en weinig telefoon. Ik vergeet zelfs mijn telefoon vaak mee te nemen terwijl deze voorheen deel van mij was.

We zijn (nog) even niet zo trouw met het terug mailen, maar dat komt door het geen internet hebben. We vinden het wel leuk de mails en reacties op deze weblog te lezen!!

Remko

Een hoop te regelen

Terwijl ik dit schrijf is het woensdagavond 4 april. Vanaf het vorige stukje zijn we al weer een goede week verder. Onthaasten is een modeterm waarvan het idee heerst dat dat in Noorwegen zou kunnen. Wij zijn er natuurlijk nog maar twee weken, en dat onthaasten gaat ons niet goed af. Deze week hebben we gesprekken gehad bij de Barnehage (school/kinderdagverblijf) omdat opeens Freeke en Sjoerdje pas in augustus terecht kunnen ipv april. Ook de verblijfsvergunning is aangevraagd. Een echte Noorse creditcard ontvangen, Noorse cursus opgegeven en om niet te vergeten een auto gekocht.

Je probeert je toch een beetje thuis te voelen in Noorwegen. Dat doe je door je eigen spullen om je heen te hebben, hagelslag op je brood te doen en een oerlelijke maar ozo praktische Citroen Berlingo te kopen als vervanging voor onze Kangoo in Nederland. Het doel was om voor Pasen een auto te kopen. Met Pasen ligt alles anderhalve week stil in Noorwegen. Ze vieren het uitbundig, net als Kerst alleen dan zonder cadeau’s. Sommige vervangen hier zelfs de gordijnen voor Paasgordijnen! Wil je ergens komen of nog willen skieen, moet je echt een auto hebben. Maandag 2 april ben ik met de vouwfiets in de bus naar Molde gereden. Molde is de meest dichtbijzijnde grote plaats in de buurt waar wel wat autodealers zitten. In Åndalsnes hadden ze niet veel aanbod. Na 5 uur heen in weer gefietst te hebben tussen de autodealers in de stromende regen met 1 graad boven nul, weet je waarom je een auto wilt…….
Om voor nog een beetje schappelijke prijs te kunnen slagen moet je erg goed zoeken. Ik dacht dat de auto’s in Nederland duur waren….. Uiteindelijke kwam ik bij de Berlingo terecht. Even in gereden en gekocht, alsof het een patatje pinda was. We hopen dat’ie het een tijdje uithoudt.

Gisteren hebben we ook onze fjellski uitrusting compleet gemaakt. We hadden in Nederland onze fjellski’s al gekocht. Hier hebben we nog schoenen en bindingen erbij gekocht. Fjellski’s zijn eigenlijk langlaufski’s alleen dan wat breder en met stalen kanten. Je gebruikt ze om tochten te maken in de bergen. In de zomer wandel je en in de winter doe je dat op fjellski’s. ’t is even wennen want als de Noren het over skieen hebben, bedoelen ze langlaufen. Dat doen ze hier ook echt allemaal. Hele gezinnen staan op de latten. De kinderen leren dit doorgaans al vanaf hun 2e jaar. Sanne gaat, als het weer een beetje meewerkt, morgen een tocht maken op de ski’s met Sandra. Sandra woont drie jaar in Isfjorden, is Nederlandse en wijst ons een beetje de weg naar de instanties en vertelt veel over hoe het er hier aan toe gaat.


Met Freeke spelen we regelmatig op een vlakte boven het dorp. Daar ligt nog vollop sneeuw en kun je nog lekker sleeen en dollen in de sneeuw. Het is gewoon onvoorstelbaar dat dit het verlengde van je achtertuin is! Het zou fijn zijn als Freeke naar de Barnehage zou kunnen. Ze vermaakt zich nu nog redelijk goed buiten. Ze speelt wat met het buurmeisje of met een paar Nederlandse kinderen Job, Sanne en Delphi of alleen. Maar het zou wel goed voor haar zijn om weer lekker tussen een groep kinderen te komen zitten!


Komende week gaan we proberen zoveel mogelijk på tur te zijn, m.a.w. lekker naar buiten om te wandelen, langrennen, skieen, sleeen of wat dan ook. Na de pasen gaan we weer ff serieus doen, want dan moet er toch ook wat brood op de plank komen!

Remko