5 HOERAAAAATJES!

Hoera! 28 mei was ik jarig. Echt super bedankt voor alle felicitaties, cadeau’s, telefoontjes en pakketjes. We stonden echt versteld van de moeite die sommige gedaan hebben!
Top……………….

Hoera! Woensdag 23 mei is de Trollstigen geopend. De Trollstigen is een belachelijk steile bergpas met gigantisch veel haarspeldbochten. In de winter (ca. 6 mnd) is het niet mogelijk over deze pas te rijden. In de zomer wordt ‘ie sneeuwvrij gemaakt en rijd je tussen de dikke sneeuwwanden over de weg richting de bekendste trekpleister van Norge namelijk de Geiranger Fjord. De Noren noemen dit met een mooi Noors woord ‘the Golden Route’. Het leuke is nu dat we hier in het dal (tot ca 1000m.) kunnen wandelen, fietsen en klimmen maar als we even de Trollstigen op rijden kun je nog fantastisch skieën.
Dus om nog maar even de toerist uit te hangen, zijn we de dag van de opening omhoog gereden. Helaas was het niet zulk mooi weer, maar dat mocht de pret niet drukken……

Hoera! Op de dag dat de Trollstigen geopend werd, ben ik aangenomen bij een groot bedrijf in Måndalen (25 min. Rijden). Ik vervolg mijn glansrijke carriere als magazijnmederwerker! En ik vind het prima.
Het bedrijf, waar ik nu werk, heeft heel veel overeenkomsten qua producten en activiteiten met mijn werk in Nederland. Alleen de functie is wat anders…….
Feitelijk is het behoorlijk triest om mee te maken. Ik werk in een magazijnhal, voordat ik begin moet ik mijn kaart in de prikklok steken en de pauzes worden aangegeven met een grote bel (zowel begin als eind). Als ik vertrek natuurlijk weer ‘uitklokken’. Werktijden zijn van 7.00 tot 15.15. Maarja, het werk is best oke! De mensen zijn er ook oke! De werktijden vind ik echt prima en wat de verdiensten betreft, denk ik dat ik in Nederland de best betaalde magazijnkracht zou zijn. Nee, gevoelsmatig zit dit wel goed! Het bedrijf biedt absoluut perspectief, dit gaven zij zelf ook aan. We gaan het allemaal wel weer meemaken………

Hoera! We hebben een auto gekocht! Ho, stop! Niet direct terug scrollen, het klopt inderdaad. Een aantal posts terug kun je lezen dat we al een auto gekocht hadden, maar we hebben er nu twee. Op een site over emigreren naar Noorwegen (Norsk.nl) is het kopen of invoeren van een auto het meest besproken onderwerp. Dit kan maar om één reden zijn en dat is omdat het schokkend duur is om in Noorwegen een auto te kopen. Zie het maar als inburgeren. We hebben, nu net als de Noren, twee auto’s voor de deur staan waarvan (ook als de Noren) één 4-wheeldrive. Tja, het gaat weer net als in Nederland: ‘geen geld maar spullen’
Op papier lijkt het heel wat, maar in het echt hebben we een 20 jaar oude Honda Civic Shuttle 4WD gekocht met handchoke en zonder stuurbekrachtiging. Hij rijdt top! Het is echt niet handig om hier geen auto tot je beschikking te hebben. En aangezien ik doordeweeks weg ben, zou Sanne min of meer aan huis gekluisterd zitten.
En anders verkopen we toch gewoon de boot…………oh, hadden we dat nog niet verteld? (-;

Hoera! Ik heb weer bergschoenen aan mijn voeten gehad en we hebben een voorzichtige wandeling over ‘vlak’ wortelige bosgrond gemaakt. Mijn enkel gaat, voorzichtig aan, best goed. Door de speurtocht van vorige week is Sanne erachter gekomen dat we een heerlijk ‘relaxed’ wandelgebied in onze ‘voortuin’ hebben liggen. Heerlijk…….


















Remko

LYS = LICHT

Een ieder die in de zomer wel eens in Noorwegen op vakantie is geweest kent het. De zon gaat niet meer onder. Nouja, bijna niet meer. Op dit moment is het van 0.00 tot 1.00 (net niet) donker en vanaf dat tijdstip wordt het almaar weer lichter. Dit geeft je het gevoel dat je twee dagen in een dag hebt. Het geeft je namelijk ook wel energie dat licht (behalve de volgende ochtend dan….). Sanne heeft alle slaapkamers, naast de gordijnen die we hebben hangen, geprobeerd nog meer te verduisteren door de kieren dicht te maken. Dat is goed gelukt en dat voorkomt de situaties dat je ’s nacht wakker wordt en het idee hebt dat het geen zin meer heeft om te gaan slapen want je moet er toch zo al weer uit. Dit is bedrog en voor je het weet lig je heel de nacht wakker! Op het moment dat ik dit schrijf is het 22.00 en ik kijk uit op een zon beschenen Store Vengetind en Sanne is net een stuk gaan fietsen met Sandra. ‘Voor het donker thuis’ geldt hier niet!!

LICHT in de duisternis is waar we aan werken. Nee, dit klinkt wel heel depressief! Maar eerlijk is eerlijk, we zijn nu twee maanden hier en er beginnen wel wat dingetjes op te spelen. Natuurlijk het gegeven dat we nog geen permanente plek voor de kinderen hebben. Dit beperkt ons ook weer in verschillende opzichten. Voor ons begint het ‘bijna drie maanden niet werken’ ook wel wat op te breken. Peter van H&B reageerde op de vorige post dat het hier leven is als een god in Frankrijk maar soms voelt het ook als een werkloze in Noorwegen.
Vandaag ben ik actief op zoek naar werk gegaan en het resultaat is vooralsnog niet positief. Heel misschien een baan voor 110 uur in de maand. Het is een start, maar niet meer dan dat. De taal is een grote barierre! Elke Noor met wie we spreken zegt dat we bra norsk snakkeren maar in weze is het natuurlijk nog ruk! (da’s Nederlands)
Sanne denkt er toch serieus aan om de KNF afdeling van het ziekenhuis in Molde te contacten om te kijken of ze haar werk in Nederland hier kan doorzetten.
Freeke klaart de fantastische klus om haar, de 5 dagen dat ze niet naar de Barnehagen gaat, grotendeels zelf te vermaken. Gelukkig speelt ze veel met de kinderen van de buren en af en toe met Delphi, Job en Sanne (de kinderen van Sandra).
Sjoerdje, tja, ik kan nog niet veel over haar melden behalve dat ze erg op onze lachspieren werkt. Ze is zo grappig, maar ondertussen zo lui als ik weet niet wat. Nog steeds geen woord of stapje. Het enige wat ze zegt is oeph (woef) en tieteboe (kiekeboe). Als je haar op haar best hebt, loopt ze aan 1 vinger met je mee en zegt ze oeph of tieteboe……
Je begrijpt, we moeten naast ons gezinnetje ook een eigen leventje gaan leiden. Dat kost tijd en tijd hebben we veel nu……huh?

LICHT was het al lang toen 17 mei knallen van 1000 kilo dynamiet om 7.00 uur door het dal knalde!! 17 mei is de datum dat, volgens mij begin 20e eeuw, de Noorse grondwet intrad. Daarmee was Noorwegen officieel geen onderdeel meer van de Unie met Zweden.
De Noren beschouwen dit als de belangrijkste nationale feestdag en vieren dat op een manier die in Nederland, in mijn ogen, niet mogelijk is. Alle inwoners van het dorp verzamelen zich en gaan in optocht door het dorp. Toeschouwers zijn er bijna niet, want iedereen loopt in de stoet. Ze dragen daarbij klederdracht die doet denken aan het zeeuwsmeisje. Ze noemen dat voor dames een Bunad. Dit geldt voor alle lagen en leeftijden van de bevolking. Dat is best apart om te zien.
De ‘tog’ eindigt bij het dorpshuis/sporthal alwaar er zelfgemaakte taarten en worstebroodjes verkocht worden (15 kr) en er zijn spelletjes georganiseerd. Daarnaast is het de gewoonte dat een inwoner een stichtelijke toespraak (tale) houdt.
Als je wilt integreren is dit niet de dag om dat te doen. Weliswaar heeft Freeke heel trots met haar Barnehagen meegelopen in de tog en driftig met (gekregen) Noorsevlaggen gezwaaid, maarja we zijn nu eenmaal geen Noren. Ha det bra dus!

Sanne, Sandra en Erik (een vriend van Sandra) kozen ervoor voor om het mooie weer van 17 mei niet gebruiken om taart te eten maar om de Moanebba te beklimmen. Een voortopje van het massief wat prominent in ‘onze voortuin’ staat. Natuurlijk weer op de fiets er naar toe en verder lopen. Aan de manier waarop Sanne (en Sandra) de volgende dag liepen kon je zien dat het blijkbaar steil geweest was. Op de top getrakteerd op een prachtig uitzicht over het dal waar we wonen. Super!!

LICHT geïrriteerd doordat de wind geen vrijspel heeft in de bergen. We probeerden zondag in ‘onze voortuin’ wat te vliegeren. Da’s leuk voor de kinderen……mwhoah….puntje bij paaltje deed Sanne alle moeite om de vlieger nog een beetje in de lucht te houden. Freeke en Sjoerdje hadden het veel drukker met de paardebloemen om ons heen en ik heb alles maar staan fotograferen……..

LICHT komt er ook sinds kort door de TV. In Nederland heb ik een satalietreceiver gekocht met een smartcard en module voor CanalDigitaal. Een schotel hing al aan het huis. (Even voor de goede orde, het is hier niet zo dat je de buitenlanders herkent aan de schotel. Het is hier de meest gebruikte manier om TV te ontvangen) Het meest belangrijk vinden wij het om Noorse TV te kijken, daarnaast eventueel NED1,2,3 te kunnen kijken. Om Noorse TV te kijken moet je eerst een belachelijk duur abonnement afsluiten met de Noorse CanalDigitaal waarna je een receiver krijgt (die ik gekocht heb, doet het niet voor de Noorse zenders). De andere optie is de sprietantenne van vroegâh. Op de dag dat we ons er overheen gezet hebben om een paar honderd euro neer te tellen voor Noorse TV, kwamen we erachter dat er boven nog een oude sprietantenne lag. Hij lag er alleen een beetje gek bij. Een blokje onder de linkerachterkant, een blokje onder de rechterachterkant en een blokje die het geheel in de richting van het vlieringraam houdt. Goh, de kabelstekker zit er zelfs nog in……….mmmmmmmm………..snel naar beneden, de kabel in de TV en jahoor. We hebben dus al die tijd al TV! Dat was net op tijd! Scheelt toch weer een paar ski’s………..

Sanne ging aan het eind van de middag nog een rondje wandelen met Freeke. Toevallig kwamen ze een meisje uit haar groep tegen. Dit bleek weer het dochtertje te zijn van de toekomstige juf van Sjoerdje en zij nodigde Freeke gelijk uit om te komen spelen en te blijven eten. Daarnaast was Sanne uitgenodigd om ’s avonds met Lisbeth (de juf) en de kinderen mee te gaan naar een speurtocht van de Idrettslag (de plaatselijke sport- en activiteiten vereniging die volledig draait op subsidies, giften en vrijwilligers). Ze hebben een leuke tocht gemaakt, dwars door de bossen waar ze posten moesten zoeken waar een kniptang bij hing zodat ze de aangedane posten kunnen tonen. Want het wordt uiterst streng in de gaten gehouden!



LICHT wordt mijn voet ondertussen ook weer. Een weekje na de knak zag mijn voet er zo uit! (zie foto) Nu is ‘ie alweer een stuk minder dik en blauw en heb ik al weer wat kilometers gefietst. Lopen is nog tricky.

Remko

DET ER FIN KLØTE.............

Er is veel over geschreven in de bergsport. Bergsport is niet gevaarlijk. Als je namelijk bergsport beoefent, ben je je bewust van de gevaren en heb je een verhoogd concentratieniveau. Uit de cijfers van Pit Schubert, de bergsportveiligheidsgoeroe, blijkt dat de meeste ongelukken gebeuren op de terugweg en op de wandelpaden………..

Al sinds we hier wonen vraag ik mij af wat het uitzicht zou zijn vanaf die hobbel in onze ‘voortuin’. Het is een nogal flauwe hobbel van zo’n 800 meter en het heet Lille Hesten. Volgens mij moet je daar een fantastisch uitzicht vanaf hebben over Isfjorden en het bergmassief wat in onze ‘achtertuin’ ligt. Aangezien het een te lange wandeling is voor met de kinderen dacht ik ‘m slim te bewaren als een kveldtur. Aangezien het hier tot erg laat licht is (check de tijden van de webcamlink hiernaast maar eens), is dit gemakkelijk na het naar bed brengen van de kinderen te doen. Dus rond 20.00 ging ik op pad. Met de fiets naar het begin van het pad en te voet verder. Het pad is op z’n Noors gemarkeerd. Dit houdt in dat waar je keuzes hebt, laten ze je aan je lot (of de kaart) over. En daar waar het superduidelijk gaat, staan overal felrode markeringen. Ik loop de route tot vlak boven de bomengrens en stuit dan op nog erg veel sneeuw (wat ik wel verwachtte). Even een bakkie thee en een appeltje en weer terug. Sanne smst of het uitzicht mooi is en wanneer ik ongeveer denk terug te zijn. Ik antwoord dat het een mooi uitzicht is, maar dat ik niet naar het topje geweest ben. Over een uurtje verwacht ik weer terug te zijn. 10 Sec. nadat ik m’n telefoon opberg ligt er een boom over de weg. Ik sta erop en spring er soepel weer af. Op het moment van de landing voel/hoor ik krak en lig ik op de grond. K*T dat was m’n enkel!! En nu? Ik dacht echt dat alles in m’n enkel aan puin lag en was bang om erop te gaan staan. Het schoot door me heen dat ik me van deze flauwe hobbel af zou moeten laten halen als een super FlachlandTiroler! Op zich kon ik nog lopen, dus m’n schoenen wat strakker gedaan tegen het zwellen en de steile stukken op m’n kont naar beneden geschuiveld. Gek genoeg stond ik inderdaad wel een uur later weer 600 meter lager in het dal. Naar huis gefietst, ijs erop, geslapen (nou ja, pogingen) en maar hopen dat het de volgende dag meevalt.
Niet dus. De kinderen mochten gelukkig even naar Sandra zondagochtend en Sanne en ik zijn naar de EHBO-post in Åndalsnes gegaan. 70% kans dat het geen breuk is, maar slechts banden. Nu pootje omhoog en moeilijk lopen. We wachten het af………(zoals in de reactie van mijn zus op de vorige post te lezen is, staan wij Hofma’s niet zo stevig op onze be(e)n(tj)e(s)n )


Gelukkig hebben we gisteren (zaterdag) nog wel heerlijk met z’n allen in onze ‘achtertuin’ gewandeld. .We zijn een stuk omhoog gelopen over Kavliheian tot aan het punt waar het pad overging in smalle weggetjes richting ‘de echte bergen’. De wandeling was al best steil en soms wat balanseren over keien in beekjes en plassen Echt super van Freeke dat ze dit helemaal zelf gelopen heeft. Dit is ookwel aan Sanne te danken. Zij staat met Freeke stil bij ieder miertje, kevertje, vlindertje, bloempje, beekje, steentje, stokje, boompje, ..,….,….. waardoor ze absoluut de zin erin houdt. Want laten we eerlijk zijn, welk kind vindt (lang) wandelen nou leuk
Ze werd op het hoogste punt beloond met een boek dat daar in een brievenbus zat waar je je naam in mag schrijven als je het gehaald hebt. Trots en eeuwige roem dus! Vanaf hier een waanzinnig uitzicht over de Fjord en Åndalsnes op de achtergrond.

Wekelijks je blog bijhouden is wel aardig als je iedere keer weer wat beleefd. Ik moet zeggen dat de afgelopen week redelijk saai in de zin van ‘leuke gebeurtenissen’ was. We hebben wat geklust in en om het huis. Daarnaast heb ik nog een sollicitatie de deur uit gedaan naar een bedrijf die mensen zoekt die touw-/klimtechnieken beheersen maar die daarnaast ook technisch onderlegt zijn. Je begrijpt, als ze Nederlands lezen en deze site onder ogen krijgen dan zullen ze na het zeil en val incident hun conclusie wel trekken. Nou ja, we zien wel weer………

Remko

ER KAN GEKLOMMEN WORDEN.........of gesmolderd naar men blieft!

Belofte maakt schuld. De vorige log beloofde ik wat over het leven te vertellen tussen de ‘turen’ door. We zijn nu een ruime week verder dan het laatste verslagje, en de eerlijkheid doet mij bekennen dat we behoorlijk de supertoerist uithangen. Aangezien we nog geen werk hebben, staan er iedere keer belangrijke zaken op de agenda. Met name werk zoeken! Sanne heeft haar eerste afwijzing achter de rug bij de apotheker in Åndalsnes en ik bij het Alm-Senteret in Rødven. Je begrijpt dat we dan e.e.a. te verwerken hebben aan tegenslagen, en dat gaat nu eenmaal het best in de gezonde buitenlucht. En als je dan toch in de buitenlucht bent kun je maar beter je bergschoenen aan doen of je fiets pakken of een combinatie hiervan natuurlijk (oh ja, skieen kan ook nog…..).

Even serieus! Deze week was met name erg spannend voor Freeke. Donderdag mocht zij op proef naar de ‘Barnehage’ (school/KDV). Als alles goed verloopt mag ze tot aan Augustus 2 dagen per week blijven komen. Ze tasten het wat af, want eigenlijk zitten ze vol. Ook de mensen van de Barnehage zien in dat het erg belangrijk is voor Freeke om met andere kinderen te spelen en zeker de taal te leren. Na volgend jaar begint voor haar namelijk de echte school waar ze leert lezen en schrijven. Dan is het wel fijn als je de taal ook spreekt! Hierom mag ze, boven de maximale bezetting, toch twee dagen komen. Daar zijn we erg blij mee!
Freeke wordt als eerste van ons gezin voor de leeuwen gegooid. Ze zal zich helemaal alleen de komende dagen tussen alleen maar Noren begeven. Toch wel spannend voor haar. Gelukkig heeft ze er vooraf enorm veel zin in. En aangekomen zegt ze zelf al dat ze het ook wel spannend vindt, maar wel leuk spannend! Daar aangekomen verloopt het allemaal erg gladjes. We maken kennis met de leidsters van haar groep, hangen haar regenpak en nog meer kleding op haar plek en de dag kan beginnen. De kinderen waren al geinstrueerd en zeiden al ‘hei Freeke’.
Gewoonlijk blijven de ouders de eerste paar keer de eerste twee uur bij hun kind als ondersteuning. Wij voelen daar niet heel veel voor, aangezien dat meestal juist niet lekker werkt voor de opname binnen een groep. Alsof de leidster het aanvoelde vroeg ze hoe wij het gewend waren te doen. Zij gaf aan dat ze dat prima vond, en zo zijn we eigenlijk direct weggegaan. En Freeke vond het prima, toen we nog even nakletste (dat lukt al wat in het Noors) met de hoofdleidster, kwam Freeke ons naar huis sturen.
Eerlijk is eerlijk, volgens mij waren Sanne en ik zenuwachtiger dan Freeke! Freeke heeft het waanzinnig naar haar zin gehad en vraagt de hele tijd om meer. Zo kennen we haar weer!

Naast de Barnehage stond ook deze week, zoals elke week op het moment, de Noorse les prominent in de agenda. We volgen 3x in de week 3 uur Noorse les aan de opleidingcentrum voor Volwassenen in Åndalsnes. Dat is 9 uur totaal en Sanne en ik volgen om beurten de lessen zodat de ander bij Sjoerdje thuis kan blijven. Deze week hadden we een echte test, dus het oude schoolbanken gevoel kwam weer omhoog. Dat was nou niet het gevoel waarvoor we verhuisd zijn, maarja het hoort erbij. We zullen met alle macht voorkomen dat we straks ergens komen en dat we Freeke mee moeten nemen als tolk. Die situatie kom je in Nederland nog wel eens tegen, en wij zullen bijzonder hard ons best moeten doen om Freeke voor te blijven qua taal. Hoewel ik nu al denk dat dat een verloren strijd gaat worden……..

Verder natuurlijk de boodschappen….tja….nog voor onze verhuizing riep ik nog tegen iedereen dat Noorwegen niet (meer) duur was en dat Nederland, met de invoering van Euro, aardig bijgetrokken was. Natuurlijk moet je dan niet kijken naar zaken als alcoholische dranken, vlees en tabak. Die zijn echt buitensporig duur! Maar ook voor de rest van de boodschappen geldt dat we per week minimaal 2x zoveel kwijt zijn aan de boodschappen dan in Nederland.
Ook hadden we een kleine angst dat we hier heel beperkt in de keuze van levensmiddelen zouden zijn, maar dat is absoluut niet zo. Natuurlijk verschilt het wel iets met Nederland, maar niet schokkend. Onze angst werd destijds ook nog iets versterkt door een uitzending van topkok Herman den Blijker die een Nederlands gezin ging assisteren met koken omdat er zo moeilijk iets lekkers klaar te maken valt in Noorwegen. Wat dat betreft alle lof voor Sanne! Doordat we redelijk de tijd hebben op het moment, is er ook genoeg tijd om lekkere recepten klaar te maken. En dat werkt super. Dat getuige ook de reactie op de vorige log van Patrick. En het mooie is dat de pannekoekentaart niet eens een bijzondere uitschieter is tussen de rest van de recepten.

De rest van de tijd vullen we door veel buiten te spelen. Deze week een schommel, touwladder, trapeze, ringen en zandbak gekocht voor in de tuin dus Freeke en Sjoerdje kunnen voorlopig buiten aan de bak. Daarnaast af en toe wat skypen met Nederland (kom op Heleen, het gaat je nog lukken!) en af en toe een dvdtje op voor Freeke (en Sjoerdje) aangezien we geen tv aansluiting hebben. Sanne en ik zijn met name druk met wat regeldingetjes, sporten, noorse les en veel foto’s maken.

Deze week ook voor het eerst op pad gegaan met klimschoenen en een crashpad. Nog even ’s avonds na het eten boulderen bij Mjelva. Super! Gewoon 5 minuten van mijn huis en na twee uur zwaar verzuurd terug komen. Ik reed om 22.30 weer terug naar huis en dan begint het hier te schemeren. Ik schrok even van twee reeën vlak langs de weg. Toen herinnerde ik me het verhaal van boer Enne weer, dat naar het einde van ons dal (Grøvdal) erg veel wild zat. Ik ben dus ons huis voorbij gereden om te gaan kijken, en inderdaad! Het stikt er van de herten, nu al. Het gaan er nog meer worden naar mate de zomer vordert. Als hier de sneeuw verder smelt verhuizen ze van de mildere kust wat meer naar het binnenland.

Voor de klimmers onder ons: oke, het is geen Bleau, het zijn niet de Dolomiten en het is ook niet Wallis. Maar het heeft met alles absoluut gelijkenissen! En dat allemaal op korter dan een uur rijden. Het meeste is zelfs aan te fietsen of te lopen. Echt waanzinnig. Ik ben zondag met Freeke naar Skiri gereden en bijgevoegd zie je wat blokken. Check ook ff de link buldring.no hiernaast en klik op buldrefører. Je kunt er afkoelen aan een klein strandje aan de Raumarivier. Dus smolderen is absoluut toegestaan! En Nix kan rustig doorgaan boven z’n handdoekje…….
Natuurlijk had ik er graag gelopen met m’n klimmaraadjes, want ik heb nog geen Noorse……

Ha det bra!

Remko