17.7.07

'MIJN KLEINE SJEFFIE'

Oef, ik heb een hoop te schrijven en veel is ook nog van een tijdje geleden. Voordeel daarvan is wel dat ik de details vast niet meer kan herinneren, dus kunnen we er lekker snel doorheen. Knallen we er nog wat foto’s bij en dan lijkt het toch weer wat……

Het is vandaag 17 juli en mijn ouders zijn gisteren weer vertrokken naar huis. Toch wel gek om je ouders weer op het vliegtuig te zetten, sorry pa & ma, verder dan de bus kon ik dit keer niet.
Ik ben nu wat slaperig want ik werk de hele week al over……WAT???? Tja, inderdaad, ik werk over. Dat kun je toch beter in Nederland doen, zou je zeggen, en dat is ook precies waar de bergschoen wringt. Ik ben namelijk sinds vorige week gepromoveerd tot chef van de varemottak avdeling. En, heel grappig, geef ik leiding aan vier personen die toevallig deze week tegelijk op vakantie zijn. Dat doen we in het vervolg dus anders!!
Toen ik vorige week vertelde van mijn promotie was Freeke enorm trots. Ze zei: ‘en werk je nu met allemaal sjeffies? Je bent echt mijn kleine sjeffie!’ Gelukkig kunnen we er allemaal om lachen en we gaan wel weer zien waar het schip strandt…….

We worden gestalkt. Het heeft even geduurd, maar de wonderen zijn de wereld blijkbaar nog niet uit. Heleen, mijn schijn…uhh schoonmoeder, heeft een nieuwe computer thuis en zit er ook werkelijk achter. Met hulp van mijn vader is ze zelfstandig in staat te skypen en te mailen! Dat doen we dus ook best veel en dat brengt elkaar toch wel leuk dichtbij. Sanne vindt het best lastig zo ver bij haar moeder vandaan te zijn, en skypen is dan echt een uitkomst! En Heleen……we hadden nog zo gezegd: niet op ‘poes‘ googlen!! Tja, Heleen haar eerste stapjes op internet…..we zien je reactie op de log wel verschijnen als je durft!!

De laatste tijd krijgt Freeke ook veel post, zowel over de mail als met de post. Veel oude klasgenootjes sturen tekeningen en/of briefjes. Soms zelfs hele knutsel werken! Ook krijgt ze hele leuke mailtjes. Ze geniet ervan en we kijken samen ook nog wel eens op de site van haar oude school waar je foto’s kunt zien van wat haar klas allemaal beleeft heeft de afgelopen tijd.

Twee weekenden geleden waren er de Åndalsnesdagen. Het stadje heeft dan (voor Noorse begrippen) een levendige braderie. Ook vond er een dansoptreden plaats van kinderen waar Freeke de week voorafgaand hard voor heeft geoefend. Er was een Barnedans Sommerkurs van een week en daar had Freeke heel veel zin in. Dus iedere dag, aan het eind van de dag een dansje instuderen die ze dan op zaterdag voor een heus publiek mochten laten zien. Da’s spannend! Voor ons ja, voor Freeke niet. Mijn mond valt open door het gemak waarop Freeke met dit soort dingen omgaat. De eerste les rijden we naar het zaaltje, er zijn nog zo’n 25 andere kinderen waar ze er twee van kent en voor de rest nog heel veel ouders. We stappen binnen, ze kleedt zich om en ze is vertrokken. Ja hoor Remko, ga maar weg, tot zo. Ik voel me echt nog schuldig dat ik haar tussen 25 Noorssprekende onbekende kinderen neer zet, maar ze heeft er werkelijk totaal geen last van. Echt top!
Zo’n tien seconden voor het optreden kwam er toch opeens die plankenkoorts om de hoek kijken en begon ze wat te piepen maar na een ferme duw het podium op ;-) danste ze enthousiast mee!

Een van de eerste logs doe ik verslag van mijn eerste skitocht op de fjellski’s. Een stuk van deze tocht hebben we een tijdje terug gewandeld. Je wandelt naar wat hutjes (Kavlisetra) in onze achtertuin over een bijzonder vlak pad door een fantastisch mooi berglandschap. Bij Kavlisetra aangekomen, hangt er weer een brievenbus waar je je prestatie mag noteren……vinden ze leuk.
Helaas heb je vanaf deze plek in de achtertuin geen vrij uitzicht op ons huis, daar staat nog net het beboste bergruggetje Åksla voor. Een paar dagen erna hebben we Anita weer bereid gevonden om op te passen en zijn Sanne en ik nog even terug gegaan om een bakkie te doen op het topje. Vorige week hebben we de wandeling met druilerig weer nog met mijn ouders gedaan. Toen werden we erg leuk verrast door twee nieuwgierige martertjes onder een hutje.

60+ en van Bergen naar de Noordkaap fietsen. Dan praatje over een prestatie. In een dag van Geiranger naar Eidsdal fiesen over een steile pas en de volgende dag het Isterdalen omhoog fietsen om vervolgens alle gewonnen hoogtemeters terug te geven aan de Trollstigen, dan praat je over presteren.
Ik had maandagavond een oproepje gemist. Pas om 23.00 belde ik het Nederlandse 06nummer terug omdat ik die avond de route op de Romsdalshorn aan het verkennen was. En doordat het zo licht blijft, heb je niet in de gaten dat het al zo laat is. Tja het blijft ongelooflijk allemaal ff doordeweek ’s avonds een alpiene klimroute verkennen…..
Enfin om 23.00 belde ik dus Willem wakker, die lag namelijk al ruim 3 uur in zijn tentje te slapen. We kennen elkaar niet maar we kennen wel allebei zijn vrouw (waar gaat dit nu weer naar toe?). Jeanet ken ik van mijn werk in Nederland en toen zij hoorde van onze verhuizing vertelde ze me dat haar man van plan was van Bergen naar de Noordkaap te fietsen en dat hij dan misschien langs Åndalsnes zou komen. In het enhousiasme zei ik natuurlijk dat hij dan zeker even langs moest komen. 9 van de 10 keer komt zoiets er niet van maar met Willem wel. Ontzettend leuk! Tegen 19.00 uur kwam hij in Isfjorden aan en we hebben het gezellig gehad. Het was een heerlijk temperatuur, dus we hebben ’s avonds op onze verranda met z’n allen van onze voortuin zitten genieten. Freeke en Sjoerdje door het dolle heen want Willem had zelfs de moeite genomen om in zijn bijzonder beperkte bagage cadeautjes mee te nemen voor hen.
De volgende dag vertrok Willem weer richting Noorden. Laat nog wat van je horen Willem, we zijn benieuwd naar de rest van je tocht!

Zoals jullie op de vorige log hebben kunnen lezen zijn mijn ouders vorige week langs geweest.






















Naast het plezier en genot dat ze hebben gehad door Freeke en Sjoerdje weer even te kunnen knuffelen, hebben ze ook het een ander meegemaakt deze week. Ik verwacht dat ze de komende dagen even ‘offline’ zullen zijn want ze hebben e.e.a. te verwerken. Aangezien mijn ouders de laatste jaren niet meer verder dan Limburg zijn geweest kun je je voorstellen dat de schade nu weer redelijk hersteld is. En Pa en Ma, er is nog meer hoor hier!!
De foto’s geven je een indruk van hun bezoek met als hoogtepunten denk ik Geirangerfjord en de Trollstigen. (als je op de contactafdruk klikt kun je zien waarom Sjoerdje en Freeke alleen nog vragen:’wie is toch die man met die camera voor zijn gezicht?’)



De week van hun bezoek stond hier in Rauma in het teken van het Fjellfestival.
Het grootste bergsportevenement van Noorwegen. Helaas heeft het weer enigszins roet in het eten gegooid maar we zijn nog wel naar de opening op Lille Fjellet geweest. Wel gek, sta je in de dichte mist met duizend man en een geluidsinstallatie op een steile bergrug de opening van een festival te vieren. Heel apart.
En gelukkig hebben we de foto’s nog……niet dus….camera vergeten. Als je echt nieuwsgierig bent check je gewoon de link hiernaast van Norsk Fjellfestival.
Om toch maar misbruik te maken van onze Barnevakt (mijn ouders als oppas), hebben Sanne en ik in mistig weer de Lille Hesten (voortuin), in de regen en mist Moanebba (voortuin) en met prachtig weer de Grisetskolten (Innfjorden) beklommen.

Wat houdt ons de laatste tijd nog bezig?
Hoe vergaat het ons Hondaatje die niet door de EU-controle is gekomen. Ik ben nu een beetje ruzie aan het maken met de dealer waar ik hem gekocht heb. Hij wil nu de helft mee betalen, da’s iig iets.
Wanneer hoort Sanne iets van haar sollicitatie bij de sportwinkel in Åndalsnes? En wat is het antwoord dan? (helaas is ze afgewezen voor de Barnehage)
Hoe zal het Sjoerdje straks vergaan in augustus als ze vier dagen naar de Barnehage zal gaan?
Wanneer zullen we strikt gaan worden naar Freeke toe, dat ze Nederlands thuis spreekt en daarbuiten Noors?
Hoe vieren we Freeke haar verjaardag? Hoe gaat dat hier normaal?
Wanneer gaan we de buitenkant van het huis schilderen?
Ben ik wel naar Noorwegen verhuisd om sjeffie te worden?
Nou ja, ik zie genoeg vraagtekens hierboven dus wij hoeven ons voorlopig niet te vervelen.

Remko

9.7.07

TUSSENDOORTJE

Het hierna volgende stukje is niet door mijzelf geschreven maar door mijn vader die hier op bezoek is. Toen hij van onze emigratieplannen hoorde heeft hij via verschillende media geprobeerd ons ervan te weerhouden. Hier is te lezen hoe hij het bezoek, tot nog toe, ervaart.

Take me to the bridge, dad……..


TUSSENDOORTJE

Hallo, de schrijver van dit bericht is iemand anders dan degene van wie jullie gewend zijn een verhaal voorgeschoteld te krijgen. Hier schrijft, voor één keertje, als tussendoortje, degene van wie iedereen, Elly incluis, beweert dat hij de vader van Remko is. Henk dus.
Wij zijn op dit moment op bezoek bij onze kinderen Remko, Sanne, Freeke en Sjoerdje in Isfjorden. Na een mooie vliegtocht met twee succesvolle landingen en een overstap in Oslo, zijn we in Molde aangekomen, alwaar Remko en Freeke ons op zaten te wachten. Mazzel dus, anders hadden we moeten lopen. Een heerlijk weerzien! Verrassing voor ons was, dat Freeke erbij was. Vervolgens hebben we met de auto een schitterende route (dat is n.l. elke route hier!) langs fjorden, door een tunnel, een mooie hoge lange brug en een tochtje met de veerpont, naar Isfjorden gereden. Daar werden we weer hartelijk welkom geheten door Sanne. Sjoerdje lag al op bed, dus daarvoor moesten we eerst nog een nachtje slapen. We hebben “bijgepraat” en zijn naar ons eigen benedenappartement gegaan. Daar is een mooie, gezellige slaapkamer met een heerlijk bed, toiletruimte etc. aanwezig. We zitten dus gewoon op ons eigen plekje daar. Dus……. als iemand de aanvechting voelt om naar Isfjorden te komen dan kan ik deze accommodatie aanbevelen. Ik weet niet zeker of Remko en Sanne deze aanbeveling op prijs stellen dus wél eerst even bellen met de Noorse familie hoor. Ze kunnen niet alle Hollandse vrienden en familie tegelijk hebben natuurlijk.
Mocht het ooit zover komen, bereid je dan wel voor op een “doe-vakantie”. Remko en Sanne zijn geen stilzitters en dat zul je ervaren ook. Veel bewegen in de mooiste natuurgebieden die je je maar kunt indenken.



We zijn hier nu drie dagen en we hebben al heel veel mooie dingen gezien van het Fjordengebied. We hebben en fantastisch mooie pas gereden. Deze pas heet de “Trollstigen” en heeft zeer veel haarspeldbochten -echt haarscherp- met vergezichten die je nooit meer kunt vergeten. Bruisende rivier, grote waterval, zeer indrukwekkende steile hoge bergwanden en vele adembenemende vergezichten. Het schijnt, dat de zo bekende Noorse Trollen uit dit berggebied vandaan komen. In ieder geval heet het hier zo. Ik kan me voorstellen dat mensen ook wel eens bang zijn in zo’n gebied en dat je spoken of trollen meent te zien. Wij hadden erg mooi en warm weer waardoor dit soort taferelen niet voorkwamen. Op het hoogste punt zijn we naar een uitzichtplek gewandeld dat zich direct naast de zich omlaagstortende waterval bevindt. Je begrijpt het ………alweer adembenemend! Nadat we een ijsje hebben verorberd zijn we weer teruggereden naar “Pension Hoftha” in Isfjorden. Daar word je echt verwend. Leuke mensen, heerlijke kinderen en lekker eten. Fantastisch zoals die Sanne kan koken.

De dag erna zijn we, op aanraden van onze begeleiders, samen met hen naar een dal gereden van waaruit een berg(wandel?)tocht gemaakt kan worden naar een zogenaamd bergzadel (een hooggelegen rug die zich tussen bergtoppen bevindt). Deze klim- annex wandeltocht overbrugde een hoogteverschil, gemeten vanuit het dal, van 150 meter. Dat lijkt misschien niet veel, maar ik geef het de onervaren bergliefhebber te doen. Wij hebben het als een topprestatie ervaren. De eerlijkheid gebiedt echter wel te zeggen, dat Remko met Sjoerdje op zijn rug liep, Sanne de leeftocht, jasjes en andere snuisterijen in een grote rugzak meetorste en Freeke de hele wandeling zowat huppelend heeft volbracht. Maar die is dan ook al zeer ervaren, hebben wij gemerkt. Ze kan echt heel goed over rotsblokken klauteren en over steil oplopende paden “zweven”. Boven op de lillefjell (ja, zo heet dat zadeltje) hadden we, uiteraard, weer een fenominaal uitzicht. Over het Raumadal met z’n rivier de Rauma, de E136 en aan het einde Åndalsnes, dat weer aan het Romsdalfjord ligt. Aan de overkant van het dal staat daar dan de hoge, zeer steile (achteroverhellend zelfs) Trollwand, majesteitelijk te imponeren. Ik heb me laten vertellen, dat deze wand beruchter, gevaarlijker en hoger is dan de, jullie vast wel bekende, noordwand van de Eiger in Zwitserland. De terugtocht over het steile pad was, zomogelijk, nog wat moeilijker en zwaarder dan de heenreis omhoog. Je moet weten, dat onze been-, bil en rugspieren op dit moment feest vieren. In elk geval weten we nu weer heel precies waar die spieren allemaal zitten en waar ze voor dienen. Dankjewel Rem en San! Al met al een prachtervaring, maar het klinkt jullie toch niet vreemd in de oren als ik zeg, dat we de derde dag maar even een time-out hebben aangevraagd bij de leiding.
Remko moest trouwens weer naar zijn werk. Dat moet in Noorwegen namelijk ook. Als je daar woont tenminste.
Nou, die day-off was goed, maar dan moest er wel gewerkt worden. Remko heeft namelijk 20 liter bier in een vat laten rijpen en het moment van bottelen is aangebroken. Dat betekende evenwel, dat er eerst drie kratten beugelflesjes moesten worden gereinigd, ontvet en vele malen gespoeld moesten worden. Dat heb ik toen dus maar gedaan. Voornamelijk uit eigenbelang hoor! Bier en wijn zijn hier niet echt onbegrensd aanwezig vanwege de idioot hoge prijzen van dit spul. En omdat we toch wel graag een biertje lusten ben ik vandaag dus maar aan het werk gegaan. Nu moet Remko nog een slangetje meenemen voor het overhevelen van het bier in de flesjes. Hopen maar, dat hij het niet vergeet. Dat wordt ook nog een tijdrovend klusje, denk ik zo.
Raar bezoek eigenlijk. Het is bedoeld als familiebezoek (en dat is het ook!!) maar het loopt aardig uit de hand in de richting van een fantastische, onvergetelijke vakantie. Het weer is goed en als dat zo blijft, gaan we nog naar het Geirangerfjord. Dit natuurschoon is geplaatst op de lijst van wereldnatuumonumenten. En niet voor niets, denk ik zo. We zien vol verwachting uit naar de resterende dagen.
Maar, wat echt niet meer stuk kan is het samenzijn met onze kinderen en kleinkinderen. Elly en ik genieten hier met volle teugen van. Dat geluk is niet te beschrijven, dus dat doe ik dan ook maar niet!
Nu nog eigengebrouwen geen bier geproefd (wel andere hoor!), maar dat gaat vast gauw komen. Ik ga Remko een beetje achter de vodden zitten. We zijn tenslotte niet helemaal naar Noorwegen gereisd om daar op een droogje te gaan zitten, toch?

Een hartelijke groet aan iedereen en op naar de volgende weblog van de hand van Remko en/of Sanne.

Henk en Elly
9 juli 2007