27.11.07

HET WERK

Soms zon, soms regen, soms sneeuw, soms hagel, soms vriest het, soms dooit het. Maar meestal gebeurt het allemaal op één dag. En zonder over te drijven, zeker binnen één week! Op dit moment zitten we in een heerlijk dik pak sneeuw. Niet praktisch, maar zóóooo mooooooi! Er is de laatste anderhalve week ongewoon veel sneeuw gevallen voor de tijd van het jaar en de winter is hier volop begonnen. Het wordt steeds vroeger donker en later licht. De zon komt niet meer in het dal en ik heb al een paar keer geconstateerd dat wanneer je even kort en krachtig door je neus een teug lucht neemt, alles in je neus ff vastvriest.

Ons gezin, en de rest van Rauma, mag figureren in een schilderij. Dit gevoel bekruipt me iedere keer. Ook al sla je de autodeur hard dicht of je schreeuwt een keer, dat kan ‘het werk’ gewoon niet verstoren. Het is er en het blijft er. Meermalen per dag zeggen we tegen elkaar zzzzzzzzzjezus wat is het hier mooi zeg! Waarschijnlijk zal menigeen denken, tja, het eerste jaar is alles mooi, wacht maar. Maar, mijn troost daarin woont naast ons. Onze buurman woont z’n leven al in Isfjorden en spreekt met dezelfde bewondering over ‘het werk’. En we noemen het werk: ‘onze voortuin’.



Zeg je sneeuw, denk je skieën! Hebben we dus de afgelopen 3 weekenden lekker gedaan. Onvoorstelbaar gewoon, maar wat moet je anders hier? Ook een set fjellski’s voor Freeke op de kop getikt. Zaterdag voor het eerst een minitochtje met Freeke op de ski’s gemaakt. Ging erg goed. We hadden er een beetje hard hoofd in, na onze ervaringen van begin dit jaar, maar dit was echt top!
Jammer dat Sjoerdje nog niet op de ski’s mee kon. Die moest dus maar ff op de parkeerplaats wachten……….het sneeuwde toch niet meer……;-)




Freeke presteert op veel vlakken op dit moment. Zo stond ik vandaag samen met Freeke met de buurman te praten over sneeuwruimen en sleeën. (zomaar twee willekeurige onderwerpen). Op een gegeven moment schiet ‘ie in de lach na een lang verhaal van Freeke, en zegt dat het toch ongelooflijk is hoe ze ineens zo goed Noors praat. Ik lach schaapachtig, en bevestig het. Echt heel gek om je dochter zo tekeer te horen gaan! In het verlengde hiervan schuilt natuurlijk het gevaar dat de Nederlandse taal naar de achtergrond verschuift. En dat willen we ook weer niet. Juist in deze fase waarin ze wil leren lezen en schrijven. Daar is ze heel actief in en daarom zijn we met Koeienletters begonnen. Een leermodule Nederlands voor kinderen in het buitenland. De eerste ervaring ermee is top. Freeke vindt het leuk en er zit volgens ons een erg goede opbouw in. Aanradertje voor anderen met kinderen in het buitenland misschien?


Vorig weekend zijn we gezellig ‘kaffe og kaker’ gaan doen bij een kollega/bazin van Sanne. Ze had heerlijke skuleboller gebakken. En dat gaat niet afgepast op de persoon hier in Noorwegen. Wij zaten de hele tijd naar de deur te staren waar de rest van de visite bleef want door de stapel bollen zag ik de Store Vengetind niet meer…. Wel super lekker, dus toch maar 5 geproefd. Dat hun dochter, Oline, tijdens het spelen 2 x naar het toilet moest om te spugen speelde geen rol.
De volgende dagen lekker naar het werk. Tegenwoordig hoor ik bij de witte boorden, dus lekker ‘å sitte på rompe’ en naar mijn beeldschermpje turen. Tegen 3 uur krijg ik een belangrijk telefoontje….mijn vrouw…..is zo ziek dat ze vraagt of ik de kinderen wil halen en snel naar huis kan komen. Sanne ziek? Dat gebeurt niet snel. En dan zo’n alarmerend telefoontje? Da’s gek. Dus, als de brandweer de kinderen van de barnehage geplukt en naar huis. Sanne zag groen en geel van het spugen e.d. Typisch gevalletje buikloop lijkt me. Mijn taak als huisman lag klaar op dat moment, en die heb ik genomen. ’s Avonds, ver na Sanne, lekker naar bed. Rond 4.00 uur een beetje gerommel in de buik…….the rest is history! Ongelooflijk wat een ellende zeg, niet normaal. Dit heb we lang niet meegemaakt zo. Nu is het wachten tot de tijdbom bij de kinderen afgaat……..Al snel hoor je dan dat iid de ene helft van Isfjorden ook voor de pot ligt, terwijl de andere helft net weer herstellende is. Niet echt een smakelijk verhaal maar het heeft wel de nodige indruk op ons gemaakt. Het ene moment ben je helemaal het ventje (dametje) en vlak erop tot niets meer in staat. Zelfs nu nog. Terwijl ik dit typ, klim ik af en toe een bouldertje (kijk maar….) en overal springt de spierpijn in………

We hebben naast onze ziektes ook ‘brytte’ problemen. Oftewel sneeuwruim problemen. Vorig jaar hadden we een man die met zijn traktor en freesmachine onze oprit sneeuwvrij maakte, zodat die lelijke berlingo ook gewoon in de garage kan staan. Vol verwachting klopte ons hart dit keer, maar geen bryttebil te bekennen. Blijkt dat de beste man wijs is geworden en een andere baan aangenomen heeft. Onze buurman had al wat andere ‘mannetjes’ gevraagd en ik had ons beperkte netwerkje ook geraadpleegd, allebei zonder succes. Dus denken we er aan om samen een handsneeuwfrees te kopen. Krijgt ‘met de handkar’ toch een diepere betekenis. Namelijk dat je en uur vóór dat je naar je werk gaat je oprit moet vrijfrezen. Gelukkig op de valreep toch nog iemand gevonden maar die was, nu de eerste mogelijkheden zich aanbieden, een lekker weekje naar Trondheim. Dan misschien toch maar ‘met de handkar’ maarja, da’s wel ruk!

Als ik zo terugkijk naar de logs, is het al een hele lijst geworden. In het begin had ik vrijwel dagelijks de behoefte om te beschrijven hoe mooi we het vinden. En zeker niet op de laatste plaats om onze eigen onzekerheid over het hele gebeuren te overschreeuwen. De eerste log heet ook ‘wat gaat er nu eigenlijk gebeuren….’ Alsof ik toen wist wat er ging gebeuren? En we weten het nog helemaal niet. We zijn net 8 maanden onderweg en het geheel begint wel concrete vormen aan te nemen. Dit zowel sociaal, economisch als gevoelsmatig. Hoe verder we komen, des te minder ik de drang nog heb om de log nog bij te houden. Om eerlijk te zijn heeft Sanne me de laatste paar keer aangespoord om een stukje te schrijven. Als ik dan weer wat schrijf, vind ik het wel leuk. Maar als je er niet aan begint, gebeurt er niets.
Gelukkig hoor en lees ik om me heen dat er veel mensen zijn die het bijhouden (echt veel meer dan ik verwacht had!) Er is zelfs een aantal dat opperde dat ik het als boekje moet uitbrengen. Op zich grappig voor iemand die op het punt heeft gestaan voor het Dyslexie-examen op te gaan i.p.v. het normale Landelijke examen. En daarom ook dank aan Spellingscontrole (koosnaampje voor Sanne). Klinkt als een afsluitend woord na alle blogs, dat is het niet. Ik blijf heus wel posten, maar ik hoop dat het me lukt om het eens paar maand up te daten……….

Parallel aan minder blogs staat het krijgen van meer mails. We krijgen steeds meer mail van vrienden, familie, bekenden, vage bekenden en onbekenden. Leuk! Ook Freeke heeft laatst behoorlijk wat mail en post gekregen. Het was duidelijk vakantie in Nederland en veel knutselwerkjes, tekeningen en teksten van oude klasgenootjes zijn deze kant op gekomen. Erg leuk om te merken dat er nog aan Freeke gedacht wordt. Heel gek, maar dat waardeer ik nu pas. ‘Uit het oog, uit het hart’ ging in redelijk veel gevallen bij mij wel op. Zo zit ik wel in elkaar. Vaak gewoon te lui of te druk met andere dingen om contact met mensen te zoeken of te onderhouden. Ik kan je verklappen dat dat heel anders is als je zelf weggaat. Omdat je in het begin nog bijna niemand hebt, gaan de mensen die je nastaan toch redelijk vaak je hoofd door! Echter bovenstaande beschrijft geen heimwee of spijt, maar gewoon een stukje besef……
Dus houd je geen contact? Prima. Ik weet hoe dat gaat, ben er zelf meester in! Doe je het wel? Super leuk!


Ondertussen blijven wij de sneeuwverwachting van Bjorli (ons skigebiedje) in de gaten houden en turen we smalend naar de toppen om ons heen. Eerst ff in vorm komen en dan een mooie dag uitpikken om lekker te gaan toeren!! Sanne is al best met de kerst bezig. Dat moet hier, want anders kan je op je werk niet meepraten. Jul is gespreksonderwerp nr1. Mijn Julebord (kersdiner) van mijn werk is 15 december. Ik hoor overal dat Julebord een synoniem is voor legitiem lam gaan. Wellicht dat ik me uit zelfbescherming maar als Chauffeur opwerp, want de pot heb ik voorlopig echt genoeg gezien………
En we moeten ons voorbereiden op hoog bezoek met kerst. Patrick, onze eerste bezoeker hier in Noorwegen (ff scrollen, fiets/ski/ski weg/pannekoekentaart), komt met het hele gezin bij ons kerst vieren. We hebben er zin an!

Remko

4 reacties:

Anoniem zei

Ha Remco! Niet opgeven hoor, gewoon maandelijks lekker een stukkie schrijven. Wij lezen allemaal mee...

Ik zie het helemaal voor me, starend uit het raam van een UWV toren in een troosteloos Amsterdam Sloterdijk :)

Heel veel plezier deze maand. Jullie komen (blijven) er wel...

Sven

ps kaartje gehad?

Anoniem zei

beste mensen, geweldig om dit allemaal te vernemen. Helemaal top.
Met de kerst eindelijk weer een keer naar Noorwegen om de bergen al telemarkend af te suizen. Maar ja dat wordt Trysil.
Zomer 2008?
groetjes Jeroen en Myriam

Anoniem zei

He hallo, wel blijven schrijven hoor, we vinden het zo leuk. De hele familie leest, zelfs mijn ouders... Maar ik snap dat het steeds moeilijker wordt. Je leven gaat door, je wordt weer drukker. Zelf ben ik namelijk ook een record "contacthoudster"...(not)
Olan dacht bij de nieuwe foto dat je een plaatsje uit Lord of the rings had gebruikt, aangezien het sprookjesachtig is,
Het ga jullie goed!
Groetjes Hanneke (lafuma nog steeds)

Anoniem zei

Hallo Remco,
Ik was van de week bij Marie-Renee en Wilfred op bezoek en zij gaf je blog-adres. Erg leuk te lezen dat jullie het zo geweldig goed naar je zin hebben en in een fantastisch gebied wonen.
Het ga je goed en vooral blijven schrijven.
Groet,
François