UTE(N)

Eind februari, als ik nog aan vorig jaar denk toen stonden we er heel anders voor. Jeetje wat een spanning, bijna onze laatste werkdag voor de boeg en de school en het kinderdagverblijf voor de kinderen opgezegd. Iedereen die we in deze tijd nog spraken, daarvan ging door je hoofd “dit is wellicht de laatste keer dat we elkaar spreken”. Natuurlijk dat je een groot en belangrijk deel nog wel ziet en spreekt, maar een - zo niet - groter (schijnbaar onbelangrijker) deel zullen we niet meer zien en spreken…… Nu blijkt, in de praktijk, toch dat die grote groep, noem het maar even ‘vage bekenden’, best belangrijk is. Het is net ff dat ontspannen en onbelangrijke kletspraatje dat ik hier best mis. Dat beseften we al best snel na aankomst, maar we schreven dat direct toe aan onze tekortkoming in de taal. We zijn nu op alle fronten een stuk verder dan vorig jaar, maar toch, dat onbenullige lulpraatje zit er hier gewoon niet zo lekker in. En het is niet zozeer dat dat tegen ons gericht is. Onderling doen ze (de Noren, ik stop ze ff in een hokje….) dat ook weinig.
Heb je lekker met z’n allen gesport, ga je de kleedkamer in. Buk je je om je veters van je schoenen los te maken, je komt weer op en plots is iedereen pleite. Terwijl de kleedkamerdeur bijna dicht gaat hoor je nog net een schuchter ‘Ha det’. En dan is het niet dat je allerlei Noorse lachsalvo’s vanuit de gang hoort, het is slechts dat je net de laatste uitlaatgassen nog kan opsnuiven als je buiten komt. (dat kun je hier overigens gerust en bewust doen, wat zoveel hebben we daar niet van)
Maar goed, dit alvast als kleine voorbeschouwing op de eindejaarsbeschouwing van volgende maand, want dan zitten we er echt een heel jaar!!

Een noorse winter, daar hadden we toch iets anders van voorgesteld. Gek genoeg ligt hier al vanaf eind november sneeuw tot in het dal, en dat is nog niet weg geweest. Maar de temperatuur wil maar niet lekker continu onder nul blijven. Toevallig zie ik ‘m nu op -2 staan, maar we hebben net anderhalve week +2 tot +4 gehad met veel te veel regen. En zo suddert de winter maar door. Halverwege december, slechts twee dagen -18, maar dit had ik als ongeveer de gemiddelde wintertemperatuur verwacht. Gelukkig is er dan wel de sneeuw, zodat we toch iedere dag weer een heerlijk excuus hebben om buiten te spelen…..

Een milde winter of niet, er moet natuurlijk wel gestookt worden. En voor die gene die dat niet weet, in Noorwegen is het niet gebruikelijk dat je CV hebt. Hier heb je minimaal houtkachels, elektrakachels en sommige hebben nog een warmtepomp (omgekeerde airco, om het simpel te houden) De echte vooroorlogsen stoken nog met Parrafine, zoals wij. Helaasj Pindakaasj raakte de parrafine de dag voordat we naar Nederland vertrokken op en zijn we volledig overgeschakeld op hout en elektra. Toch goed om te merken hoe anders je met de warmte in huis omgaat als je zelf iedere keer het hout moet halen, vuurtje stoken, en in stand houden. Het klinkt idyllisch, maar dat is het echt niet altijd. De woorden van de laatste zin mogen gerust gehusseld worden……soms. Maar geloof me, we volgen het voorbeeld van de noren. In huis dien je in T-shirt rond te kunnen lopen, een trui is voor als je naar buiten gaat. We hebben het niet koud.

Afgelopen weken was het gelukkig niet alleen maar drama met het weer. We hebben op een zonovergoten zaterdag het heerlijke wintersportgevoel geproefd toen Freeke haar eerste meters maakte op haar echte ‘slalomski’s’ in Bjorli (‘slalom’ is hier de benaming voor wat we in Nederland gewone ski’s noemen. Als ze in Noorwegen over ski’s praten bedoelen ze langlauf en/of fjellski’s) In het kader van haar plezier hebben we het liftje nog maar even voorbij laten gaan en heeft ze veel plezier gemaakt op een heuveltje met haar ski’s. Op het eind zijn we de piste helemaal omhoog gelopen en samen naar beneden geskied. Dat gaat allemaal snel goedkomen met haar. Ondertussen gingen Sjoerdje en Sanne uit hun dak op de ‘snowracer’ (slee).
De volgende dag was er een heuze skiwedstrijd in ons eigen dorp genaamd ‘Isfjordenrundt’.Er werd gestart in verschillende klassen, en ‘wij’ deden mee aan de familieronde. ‘Koselig’ achter elkaar aan schuifelen en hier en daar een kind oprapen. Maar wel flink doorschuifelen want aan het eind wacht ons natuurlijk weer brød med pølser (ik vertaal het nog maar een keer: brood met worst) Maar het belangrijkste voor Freeke, dan eindelijk haar lang verwachte medaille! Enorm trots belooft ze later skikampioen te worden en bij wijze van training doen we het rondje nog ‘ns drie keer over terwijl bijna iedereen alweer thuis is.

Hebben wij weer… leer je leuke mensen kennen in zo’n dorp, zijn ze een beetje uit hetzelfde hout gesneden. Afgelopen week zijn Lisbeth en Bjarne met hun kinderen Ingvild, Herborg en Sigurd voor anderhalf jaar vertrokken naar Chili. Voor ons echt wel jammer want we hadden/hebben daar leuk contact mee. Graag på tur en kind(eren) in dezelfde leeftijd, erg relaxed. Maargoed, dat pakken we over anderhalf jaar wel weer op. Voor die gene die echt helemaal niet anders te doen heeft, ze zijn natuurlijk te volgen via http://www.aaretichile.blogspot.com Op dit moment nog niet zo veel te beleven want ze hebben nog geen internet.

Verder hebben we ons de afgelopen week vermaakt op de hellinkjes rondom Isfjorden (sommerfjøss en furualia) om te kjøre met de slee en te oefenen met å gå eller å stå på ski (het verschil tussen langrenn en slalom) Het weer was niet echt top om een lekker tochtje te maken vandaar.
Toevallig heeft er gisteren nog een oude liefde de kop op gedaan. Ik moet dat op dit moment bekopen met een berg spierpijn, maar dat had ik er graag voor over. Heerlijk, ik denk dat ik nog wel ‘ns voor de herhaling ga. Het was wel weer wennen hoor, ik ben die dynamique niet meer gewend en ik sloeg iedere keer veel te hard en als ik het subtiel probeerde ging het ook weer niet goed. Maar toch voelde het lekker. Misschien mag ik zondag weer. Alleen nog ff nieuwe zaalschoenen kopen want je voeten hebben ook wat te lijden met badminton!

Afgelopen vrijdag trouwens nog wel een mijlpaal bereikt! Vanaf onze verhuizing lag het plan er al, maar op de een of andere manier is het onmogelijk een loodgieter op bezoek te krijgen. Ons plan om op onze beneden verdieping een douche met sauna te maken gaat nu echt ergen op lijken. Een loodgieter is geweest en heeft per ommegaande een offerte gestuurd. Nu kunnen we verder…… Zou lekker zijn als hier een beetje vaart in komt, want er staat nog al wat bezoek op de kalender dit jaar. Moet je nagaan, denk je als bezoek het te moeten ontberen in Noorwegen, heb je gewoon je privé douche met sauna………..:-) (helaas, we zitten vol dit jaar. Alleen tegen exorbitant grove betaling is er nog plek)

Ik moet ook oppassen met de noorse woordjes die ik in de blog gebruik. Onlangs kreeg ik van Jone sms-jes in vloeiend nederlands. Erg verbaasd was ik, met name doordat de teksten echt nergens op sloegen. Bleek dat ‘ie hele stukken uit de blog had over getypt. Gister moest ik ‘m ook tekst en uitleg geven omdat ‘ie z’n eigen naam in de blog zag staan.
Så Jone, hell og lykke med det å oversette denne blogg i norsk!


Remko

DAAR IS ’IE WEER!

Een tijdje radiostilte, maar we pakken de draad weer op! Er is sinds de laatste log weer veel gebeurd, maar eigenlijk niet zoveel noemenswaardig. Nou ja, een bezoek aan Nederland, Sjoerdje haar verjaardag, tandarts, skieen, verwarming op, etc. Kijk daar gaan we alweer. Toch weer wat voer…….

‘Daar is ‘ie weer’ tja, dan hebben we het met name over de zon!! Deze week voor het eerst sinds 2 maanden schijnt de zon weer op ons huis. Met alle moeite weet ‘ie zich een half uurtje tussen de Vengetind en Hurrungen door te piepen. Heerlijk!! Als ‘ie er is voel je pas dat je ‘m gemist hebt! Ik zag in de krant dat het nu alweer 3 uur langer dag is in vergelijk met de kortste dag deze winter. Deze dagen nemen met tien minuten per dag in lengte toe. En dat merk je! Natuurlijk hebben de zon wel gezien de afgelopen maanden, maar dan scheen ‘ie tegen de hoogste toppen aan. Een fantastisch gezicht, maar je voelt er weining van…….

In contrast met de zon staat dat de komende maanden (feb. en mrt.) de meeste sneeuw met zich meenemen. Het eerste voorproefje hebben we afgelopen weekend al gehad, een half metertje heerlijke poeder. Tja, met zon en sneeuw begint het natuurlijk helemaal te kriebelen. Dus ging zaterdag de telefoon en Sandra vroeg of Sanne zin had om een tochtje te maken. Samen zijn ze door de dikke sneeuw naar Kavliseter geploegd en genoten van het weer en de uitzichten. De volgende morgen ben ik mijn knie gaan uitproberen op de skies en dat ging ook best wel weer. Het wordt saai, ik weet het, maar het is onvoorstelbaar dat je gewoon op loopafstand ff twee uurtjes de deur uit bent en dan ook echt gewoon midden in het berglandschap actief bent. Heerlijk.

Om het skieen leuk te houden voor Freeke vragen we haar maar niet mee met dit soort tochtjes. Hopelijk komt dat er later nog wel van, maar ze moet het allemaal nog onder de knie krijgen. Hoewel ik moet zeggen dat het al een wereld van verschil is met de eerste keer. We zijn nu een paar keer met z’n allen gaan oefenen. Tegenover ons huis is een loype en een kleine skitrekk (liftje) In de dikke sneeuw lopen we naar boven en proberen dan zo elegant mogelijk naar beneden te komen. Want op fjellski’s afdalen gaat toch net wat listiger dan op ‘normale’ alpienski’s. Freeke doet hier vollop aan mee en dat gaat best goed! Ook Sjoedje schuifelt op haar onderbindski’s wat heen en weer. Ik kan er een heel verhaal over schrijven, maar het komt er op neer dat ze behoorlijk eigenwijs is….. Als mijn moeder over mijn jeugd verteld aan andere mensen, hoor ik haar vaak vertellen dat toen ik nog niet kroop ik heel pissig was omdat dat nog niet lukte. Toen ik kroop werd ik pisnijdig omdat ik nog niet kon staan en toen ik kon staan werd ik onuitstaanbaar doordat ik nog niet kon lopen. Als ik dat hoorde vond ik dat een positieve eigenschap van mijzelf. Vooruitstrevend en niet bij de pakken neerzitten, lamaarzeggen. Nu kom ik ditzelfde gedrag weer tegen. Iedere dinsdagavond doet Freeke mee aan de Rundeskirenn. Wat inhoudt dat je een startnummer krijgt en dat je gewoon rondjes door het bos moet langlaufen. Het parcour is leuk afwisselend met wat heuveltjes en vlakke stukken. Voorgaande keren is Sanne met Freeke geweest en vanavond was het mijn beurt. Iedereen met kinderen doet er praktisch aan mee en het is dan best (gezellig) druk. Positief en met plezier beginnen we op een vlak stuk, daar komt het eerste heuveltje. Gewoon rechtdoor kom je een heel eind, maar het eind moet je toch echt ff ‘fiskebeine’ (vissegraat, jeweetwel met je ski’s in V-vorm) omhoog. En daar maakte ik weer ‘ns kennis met het gedrag dat mijn moeder over mijzelf beschreef. Alleen nu is het Freeke die pisnijdig loopt te tieren en vooral mij de schuld geeft dat ze iedere keer terug glijdt. Op een of andere manier schaamt ze zich dat ze het niet kan. En dat is nergens voor nodig, want er zijn er echt genoeg die op dezelfde manier boven komen als zij alleen dan zonder tirades! En zodra ze boven is, is de positiviteit ook weer terug. Probleem dan alleen is dat we direct weer een steile heuvel naar beneden moeten. Je voelt ‘m al komen, natuurlijk ook weer mijn schuld dat ze valt tijdens het afdalen. Gelukkig zitter er maar twee van dit soor heuveltjes in het parcour en de rest gaat supergoed! Vandaag moest ze zelfs met alle macht een extra rondje…….

Sanne heeft vandaag deel 1 van haar quartet afgesloten. Er zijn 4 behandelingen nodig om haar gebit volgens de noorse maatstaven te krijgen. 2,5 uur werd ze toegetakeld, en dat het een duitse tandarts is, laat ik maar even achterwege. 3 Maart begint voor haar deel 2 en voor mij deel 1 van een drieluik. Ik bof, want ik heb slechts 3 behandelingen nodig. Je leest altijd veel lof over het zorgsysteem van Scandinavië, maar dat is exclusief de tandheelkunde. Je begrijpt, die nieuwe badkamer schuiven weer balend verder vooruit. En als je nu beter en makkelijker Noors gaat praten met zo’n Nieuw gebit, dan zou ik er nog vrede mee kunnen hebben……

Ik schreef het in de vorige log al dat we eind januari een ruime week in Nederland zouden zijn. Op deze aankondiging reageerde mijn ex-collega Marion (die in Macedonië woont) al dat het geen vakantie zou gaan worden. En daar had ze gelijk in. Wat niet weg neemt dat we het stuk voor stuk leuk hebben gevonden wat we gedaan hebben en wie we gezien hebben. Dat staat daar los van! Het was gewoon best druk. Leuke bijkomstigheid was dat we de verjaardag van Sjoerdje in Nederland hebben gevierd! Dat is natuurlijk heel fijn om met familie te vieren. Sjoerdje heeft er van genoten en we hebben een extra koffer van Heleen moeten lenen om de cadeau’s te verhuizen naar Noorwegen. Ook erg leuk om iedereen in de klimhal weer gezien te hebben (klimmaatjes klinkt zo suf) en nog ‘ns lekker relaxed bijgekletst met Hans en Arjanna. We hebben zelfs gelunchd bij Esther en Rikkert met uitzicht op ons oude huis in de Marnixstraat. Ook grappig om te zien hoe Freeke de draad weer oppakt en zo genoot van het ochtendje in haar oude klas! Overigens vind ik het bijzonder om te merken hoeveel kinderen er nog met Freeke begaan zijn. Als je naar jezelf kijkt, is het zo makkelijk om de boel te laten verwateren. Maar niets daarvan gebeurt er naar Freeke. Ze kreeg zelfs cadeau’s en werd geknuffeld toen ze haar weer zagen. Iedereen super bedankt voor een leuke week in Nederland!!

Ondertussen draait hier alles op volle vaart weer door! Ik ben weer aan de arbeid en Sanne overweegt iets meer vastigheid in haar werk te zoeken. Als oproepkracht werken is niet altijd zo ideaal en dus probeert ze eerst bij de Barnehage wat meer vastigheid te krijgen.. Als dat niet lukt gaat ze serieus naar andere banen op zoek. Dat wordt dus best weer spannend. Op werkgebied is er nog wel wat leuks langsgekomen Een vooraanstaand noors buitensportmerk heeft gevraagd of ik geinteresseerd was om voor ze te komen werken. Het enige was dat we dan wel in de buurt van Oslo moeten gaan wonen. Ik heb nog voorgesteld dat ik vanuit huis kon werken, maar dat was niet helemaal de bedoeling. Op zich interessante baan, maar verhuizen…………noway!

Wij gaan ons langzamerhand focussen op de het komende winterseizoen dat eigenlijk nu pas begint. Lange(re) zonnige dagen met veel sneeuw. Grappig dat ze hier trouwens de voorjaarsvakantie wintervakantie noemen.

Vi sees! Remko