26.4.08

BERG EN DAL

Waar je over bergen praat komen de dalen als vanzelf mee. De afgelopen paar weken hebben we ook daadwerkelijk de toppen en de dalen aan den lijve mogen ondervinden! Dat begon al vrijwel direct na het schrijven van de laatste log. Zaterdag 6 april zou ik met Heleen terugvliegen naar Nederland. Zaterdagochtend rond een uurtje of 5 werd ik wakker door wat gerommel in mijn buik en daarna brak, voor mij, de hel los. De avond ervoor hebben Heleen en ik afgesproken dat we om 8.15 uur in de auto moeten zitten om op tijd voor het vliegtuig te zijn. Dus deze ochtend heb ik tussen 5 en 8.15 op het toilet doorgemaakt. Bibberend achter het stuur gekropen en op weg naar het vliegveld in Molde. Na wat nodige stops om het lanschap op wat variatie te trakteren stonden we op de pont. En dat deed mij niet veel goeds. Aan de overkant hakte ik de knoop door en gaf aan zo niet te kunnen vliegen. Heleen had dat al een paar keer gezegd, maar ik dacht dat het wel af zou zakken. Goed, vluchten geannuleerd en wachten tot het weer beter gaat. En dat was de volgende dag al. Nog niet helemaal top, maar de boel was onder controle. Dus als de sodemieter weer vluchten geboekt en opweg naar het vliegveld. Door het late boeken was er alleen nog maar plek in businessclass dus daar zaten we dan. Iedereen bestelde maar eten, wijntje, cognacje, likeurtje. Normaal heerlijk, maar nu ff niet! Heleen die normaal ook niet vies van alcohol is, sloeg ook af. Ook zij was ten prooi gevallen aan het Isfjordensbuikloopie.

Weer teruggekomen in Noorwegen is Sanne voor groot onderhoud aan haar gebit weer ‘ns onder handen genomen en als verrassing kreeg ze nu de rekening mee. Slechts 9000 kronen.!! Wie nog ‘ns wat positiefs wil zeggen over het Noorse gezondheidszorgsysteem moet wel met iets heel positiefs komen om ons er weer een goed gevoel over te geven! (ff delen door 8 en je hebt de euro prijs)
Daarnaast met de gevarenknipperlichten met 20km/u naar Åndalsnes gereden, want onze witte Franzoos is door de vering heen gezakt. Ook niet goedkoop………tja dalen dus!

Maar goed, toen was daar het weekend weer en dit zou toch alles goed gaan maken. Een collega van Sanne had eens aangeboden dat ze best wel ‘ns op de kinderen wil passen. Nu belde Sandra vrijdag of we zin hadden in een toerskitocht naar Blånebba. Een berg in onze, voor de verandering, voortuin. Ff checken met Astrid (de collega van Sanne) en ongelooflijk! Ze wilde gewoon op zaterdag oppassen. Helemaal top. Zaterdag dus met Harald en Sandra Blånebba opgeweest. Een heerlijke tocht! Fysiek niet zo zwaar maar wel een beetje listig op het einde. Het laatste stuk naar de top leidt over een bergrug die relatief smal is. Aan één kant duikt het recht 1000 meter steil Romsdalen in en aan de andere kant kun je niet zien waar je wel en niet kan staan omdat dat sneeuwluifels zijn die zo’n 5 meter over de graat heen hangen. Dus het eerste stukje naar beneden skieen over de graat hebben we bijzonder voorzichtig gedaan, waarna de rest een zorgeloze afdaling was.
De volgende dag ben ik met Freeke naar het skigebied geweest. Ze is de laatste tijd zo flink op de ski’s dat ik beloofd had dat ze nu met de stoeltjeslift helemaal mee naar boven mocht. Wat een fantastische ervaring was dat! Nooit gedacht dat ik nog ‘ns zo met m’n dochter zou skieen! Freeke trots en ik trots! Voor lunchen had ze eigenlijk geen tijd, ze wilde alleen maar skieen!
Kortom dit was exact zo’n weekend zoals je ze allemaal wel zou willen hebben.


In de week erna is er nog de prijsuitreiking van het rondeskieen waar Freeke aan deelgenomen heeft. Ze ontvangt een medaille voor het deelnemen aan het sporten in de zaal en een echte prijs in de vorm van een skier voor het skieen. Helemaal trots is ze deze avond en daarnaast heeft ze het erg druk met het spelen met alle jongens op wie ze verliefd is…………………tja……………..

Ondertussen houd ik weer ‘ns ruggespraak met Patrick. Er staat voor hem weer een meeting gepland in Noorwegen en natuurlijk is daar weer het plan om voor een daggie door te reisen naar ons om Kirketaket op te gaan en af te skieen. Vorige keer gooide de weersvoorspelling roet in het eten en nu ziet het er naar uit dat het reisschema en de kostbaarheid daarvan parten gaan spelen. Dagelijks hebben we ff contact. Over het weer hebben we het niet, da’s duidelijk, als we bij yr.no kijken bij Isfjorden zien we voor zover we kunnen kijken alleen maar zonnen en geen wind. Perfecter hebben we het hier niet vaak gehad. En dan te weten dat we net ongeveer al zo’n week achter de rug hebben! Dat mooiweerwindow zit dus wel goed. Helaas, woensdagavond wordt de knoop doorgehakt en het gaat allemaal niet werken. Uit medelijden zou ik hier natuurlijk moeten schrijven dat het plotseling slecht weer werd en we (Jone zou ook mee gaan) toch eigenlijk liever wat anders zouden doen op onze vrije zaterdag. NOT! Jone en ik hadden vrij gekregen van onze sjeffen ;-) dus zeker dat dat Kirketaket gaat worden. Op de valreep gaat Kim Hugo ook mee. Zaterdagochtend om 9.00 vertrekken we. Da’s vroeg voor noorse begrippen want hier gaat iedereen pas vanaf een uurtje of 10, 11 på tur. Wij niet, we wilde als eerste zijn en nog van de goede sneeuwcondities profiteren. Slechts in onze shirts en volledig opengeritste broeken lopen we gutsend van het zweet op onze ski’s omhoog. Boven op Steinberge zien we in de verte 1 man voor ons, beneden aan de Steinberge beginnen er al wat meer te komen. Je moet weten dat Kirketaket hoog in de top tien van toerskibergen staat en trekt daarom van heinde en verre skieërs aan die de 1000 meter non-stop afdaling naar het dal willen beleven. (Sorry Patrick, ik houd me nog in…..) Kletsend lopen we door naar de top van de Steinberge waar we de man voor ons inhalen (die was meer achterom aan het kijken dan aan het lopen, dus die ging niet zo hard). Vanaf de top daal je ietsje af waarna de steile flank/graat van Kirketaket begint. Het ziet er met name steil uit doordat het stijgspoor met talloze zigzaggetjes naar boven gaat. We gaan door en halverwege de flank wordt me ineens duidelijk dat een lichaam (van al bijna 35) zo’n tocht niet wil maken op louter een bodempje muesli en een espressootje. Zoals de overgang van zwart naar wit wordt ik van fit naar kotsmisselijk. Als Patrick erbij zou zijn had hij me als geroutineerd wielrenner kunnen vertellen dat zij dat de hongerklop noemen, toch? Tja, dan is het al te laat om te eten, nog wel geprobeerd maar dat wilde niet. Dan maar doorlopen, terug is natuurlijk geen optie. Jone en Kim Hugo installeren zich al op de windstille top tegen de strakblauwe lucht terwijl ik nog 3 bochtjes moet stijgen…..zucht……
Boven plof ik neer en na vijf minuten waag ik me aan een kviklunsj (kitkat in Nederland, maar waag dat niet tegen een Noor te zeggen!!) Gelukkig komen de praatjes daarna weer en trek ik weer helemaal bij. Fijne waarschuwing voor de volgende tocht dus! Nadat we heerlijk zo’n drie kwartiertjes op de top hebben gelegen begint het langzaam duidelijk te worden wat Kirketaket staat te wachten vandaag. Ondertussen zijn er al wat mensen aan het laatste stuk naar de top begonnen en op de rug van Steinberge telt Kim Hugo met z’n verrekijker 69 mensen en 2 honden die in lange rij op weg naar Kirketaket zijn. We kijken elkaar aan en de boodschap is duidelijk, wegwezen hier! Nog ff snel Patrick pesten en hem bellen vanaf de top  daarna vellen onder de ski’s vandaan en gaan……….
De eerste 100 hoogte meters vanaf de top zijn best steil en alle sneeuw is redelijk overhoop geskied maar daarna volgde 900 genietende afdaalmeters! Fantastische condities en trots op mijn spoor als ik achterom kijk, nooit gedacht dat ik hier zo naar beneden zou komen. Helemaal top. Iets lager werd de sneeuw al wat slushy, dus goed dat we ‘vroeg’ op pad waren. Nog ff bij Jone een ijsje gegeten en daarna weer over op de orde van de dag…….boodschappen doen!

De (zon)dag erna met heel het gezin naar Bjorli gegaan. Het weer was weer strak blauw en knallende zon. Freeke en Sanne zijn net weer herstellende van hun hoestsnotgriep en ik voel dat ik vandaag officiel van start ben gegaan. Sjoerdje loopt vrijwel continu met 3dl snot aan haar neus, nat danwel opgedroogd! Het kwakkelende gezinnetje heeft vollop genoten van de bergen, sneeuw, zon en geen wind. Wat een heerlijke dag! Sanne en ik gingen om beurten met Freeke mee omhoog of met Sjoerdje op de slee. Daarnaast is Sjoerdje ook een kei in het zichzelf vermaken met de sneeuw een schepje en een emmertje. Als je je ogen dicht deed, waande je je bijna op het strand!

Het voelt een beetje als verraad naar de werkgever, maar ik heb niets gefaked! Dinsdag ziek naar huis gegaan en vrijdag pas weer gaan werken. Ondertussen moet er in en om het huis ook nog wat gebeuren. Zonder tegenbericht staan Frido en Kelly zondag op het station in Åndalsnes om ons een weekje te bezoeken en zij waren nou net onze stok achter de deur om het toilet i.i.g. klaar te hebben. FF vlammen dus. Maar op het moment van schrijven (zaterdag) is ‘ie klaar voor gebruik. Verder ligt de tuin nog vol met meer dan 30 omgezaagde bomen waarvan we MEGA veel kleine dunne takken hebben. De grote dikke stammen zagen we op voor in de kachel voor volgende winter. Maar dat kleine grut, daar kunnen we niets mee. De buurman is zo aardig een vrachtwagen te regelen (hij is chaufeur en zijn vrouw werkt bij een logistiek bedrijf) en we voeren een hele vrachtwagen vol met ‘Skat’ weg. Gigantisch wat een zooi.

Vrijdagavond ook voor het eerst weer geboulderd, dan kan ik daar ook weer aan beginnen. Wat een tijd nu hier! Alles kan hier nu: skieën, langlaufen, sleeen, fietsen, wandelen, klimmen, boulderen en in de zon zitten. Houdt het alsjeblieft stil, anders komen er heel veel anderen van dit pracht genieten!!

Remko

4.4.08

PÅ(SKE) TUR

Zoals ik de vorige blog eindigde, klopt het inderdaad dat het weer tijdens de paasdagen goed zou zijn. In de dagen ervoor werden we nog even onder een sneeuwdeken gelegd van ruim een meter maar daarna was de koperen ploert onze goede vriend. En je kunt je voorstellen dat al die sneeuw en overdaad aan zon een prachtig geheel maken!!

Ik heb de week voor pasen vrij genomen, zo konden we redelijk wat på tur. Zoals dinsdag. Toen hing er nog veel sneeuw in de lucht en zat een toptur er niet echt in. De kinderen op de barnehagen en Heleen voelde zich niet helemaal zeker in heupdiepe sneeuw. Sanne en ik samen hebben toen een, voor ons nog, onbekend ‘pad’ in onze achtertuin richting ‘Loftskarsetra’ verkend op de fjellski’s. Enthousiast begonnen we eraan en baldadig nog even tonen dat je hier toch echt kan klimmen in de achtertuin! Later kwamen we erachter dat we veel te hoog boven een rivier uitkwamen en besloten we weer rustig door het bos naar beneden te skieen. Daar begon de ellende. Fjellski’s lopen prima omhoog als je er vellen onder plakt, maar om er mee tussen een dicht bos door bijna anderhalve meter sneeuw naar beneden te skieen…………..dan maak je snel vrienden met het bos! Na bijna alle bomen grondig onderzocht te hebben kwamen we lekker voldaan weer thuis!

Op de dag dat we exact een jaar in Noorwegen woonden zijn Freeke, Sanne en ik naar Bjorli (skigebied) gegaan. We hadden Freeke beloofd dat ze nu echt met de lift mocht, dus die was niet te houden. Freeke is nogal driftig van aard en heb ik zelden kunnen betrappen op een flinke dosis doorzettingsvermogen, maar goed daar heb ik al ‘ns wat over geschreven. Vol verwachting klopt ons hart………..Maar wat schetst onze verbazing, die griet pakt helemaal zelf de lift! Zonder hulp en zonder te vallen! Helemaal blij komen we allemaal boven, nu nog een beetje ‘relaxed’ naar beneden. Wauw! Ze slalomt volkomen beheerst tussen de dieren door die op de piste staan. Zij blij, wij blij! Helemaal top zo’n (mid)dag. Dat belooft dus wat meer tripjes richting Bjorli de komende tijd!



De volgende dag maken Sanne en ik ge(mis-)bruik van Heleen als oppas. Het belooft prachtig weer te worden en we willen Skarven op met de toerrski’s. Er waren er nog meer met dat idee! Het was topdrukte en verreweg de meeste mensen waren op weg naar Kirketaket, het summum onder de toerskibergen in Noorwegen en als ik wat Canadezen mag geloven, ter wereld! Terwijl we het begin van de route de zelfde weg volgen als de kirketaket mensen zien we dat er op Skarven nog geen spoor is. Qua skieen fantastisch, maar qua sporen erg zwaar en langdurig in de dikke nieuw gevallen sneeuw. En we hadden Heleen beloofd ca. 4 uurtjes weg te zijn en dat zouden we niet halen dan. Daarvoor in de plaats zijn we doorgelopen naar de top van Steinberge, een top die je passeert op weg naar Kirketaket. Een langgerekte tur met een kortere maar prima afdaling en bovenal een magnefiek uitzicht. En vanaf de top van Steinberge heb je ook duidelijk zicht op de route naar Kirketaket. Al zouden we wel met idee op pad zijn gegaan deze berg te beklimmen, zou de zin al wegzakken bij het aangezicht zoals je in de Alpen op de Grossglockner of Mont Blanc tegekomt. Hoezo rustig in Noorwegen??
Klein detail: de foto van Sanne op de rug van Steinberge (in de ijzige storm) heeft de paasfotowedstrijd in de plaatselijke krant gewonnen, haha! Nu dus, eeuwige roem en drie bioscoopkaartjes rijker (als ik ze nog ophaal).

De volgende dag, eveneens stralende zomer zon in een winters landschap. Mooie gelegenheid om met z’n allen naar Bjorli te gaan. Oma lekker in het zonnetje op de (sneeuw-)bank tussen de grillende noren, Freeke trots aan Oma showend hoe goed ze al kan skieen, Sjoerdje en Sanne op de slee heen en weer en ik ski trots achter Freeke aan! De laatste afdaling neem ik Sjoerdje mee. Eerst werd ze pissig omdat ze zelf naar beneden wilde skieen, maar toen ik haar optilde en naar beneden zoefde hoorde ik alleen nog maar hard…hard…..hard…..hard….hard…..hard….en beneden aangekomen ‘enda mer’, wat zoveel betekend als ‘nog een keer’. Volgend jaar is zij aan de beurt…….
We gaan weer naar huis en zoeken onze auto op de parkeerplaats op. Tussen de dikke SUV’s van VW, Audi, BMW, Mercedes, noem maar op, staat ons trouwe 20 jaar oude Honda Civic 4wd (realtime, Jone!) Met enige verbazing wordt er gekeken hoe we met skies op het dak, een snowtracer slee, rugzak en drie generaties in het Hondaatje verdwijnen. Maar dat mag de pret niet drukken!!

Dan breekt de eerste paasdag aan! Met de Matheus Passion op de achtergrond worden de eieren versierd en gegeten. Dan krijg ik een sms-je van Jone dat het mooi weer is om een tochtje te maken. Sanne had het nog wat in de benen van eergisteren en wilde ook wel even thuis zijn, dus ben ik met Jone en Kim Hugo på tur geweest naar de Galtåtind. Voor Jone z’n eerste tocht op zijn nieuwe randonnee ski’s, na 20 jaar fjellski’s. Hij was dus wat ‘skeptisk’ maar na een prima klim omhoog, wat stevige wind op de top en een heerlijke afdaling naar het dal smaakte het bier goed! Eerste paasdag is goedgekeurd! Hoewel, het familie aspect is hier wat in het gedrang gekomen dus dat pakken we de tweede paasdag aan.







Als je in onze ‘achtertuin’ richting Skarven, Kirketaket en Galtåtind loopt kom je langs een hobbelige open vlakte. Een fantastische plek voor kinderen om met slee en ski’s te spelen en een echte ontmoetingsplaats voor gezinnen. De plek wordt Bruhaun genoemd en er wordt natuurlijk naar hartelust worstjes gegrild. Einde van de ochtend lopen we op de ski’s omhoog met Sjoerdje in de rugdrager. Heleen zag het niet zitten door de sneeuw te moeten en besloot thuis te blijven. We kwamen bij Bruhaun aan en er was nog niemand. Gewapend met hout, vuur, worstjes en brood begonnen we een vuurtje te stoken met de drie blokken hout die we meegesjouwd hadden. Langzaam kwamen er meer gezinnen omhoog en werd het drukker.
Ik kreeg direkt op mijn flikker van een (bij de redaktie bekende) noor dat ‘de buitenlander’ geen fikkie kan stoken. ‘Mye røk, ingen bål’ ofzoiets….. Vervolgens keerde hij zijn tas om en gooide er nog even 15 blokken hout bij. Routinematig verzamelt iedereen zich rond het vuur met gespiesde takken met worstjes en broodjes er aan en grillen maar. Ik vroeg nog aan een moeder of ze het worstje even omhoog wilde houden tegen de ‘bergachtergrond’ voor de foto. Even twijfelde ik of ik nu het beteuterde gezicht moest fotograferen of het worstje. Toch maar voor het laatste gekozen……..
Freeke mocht nog lekker blijven spelen/grillen. Sanne, Sjoerdje en ik zijn naar beneden geskied, want Sjoerdje moest nog ff slapen. In die tijd hebben we heerlijk in de luwte in de zon gelegen. Het lijkt wel wintersport!



Na de pasen is het gewoon weer aan de arbeid voor Sanne en mij. De kinderen naar de barnehagen en Heleen leest onze bergsportbibliotheek aan flarden (bij gebrek aan beter….) In de tijd tussen pasen en het volgende weekend heb ik intensief contact met Patrick. Hij is van plan om het komende weekend langs te komen met gehuurde toerski’s om Kirketaket op te gaan. Aangezien je hier goed weer voor moet hebben in verhouding tot de moeite die hij er voor wil doen, is het een kwestie van afwegingen maken. Nu is het niet zo dat hij voor een dag naar Noorwegen komt. De rest van de week moet hij in Noorwegen zijn voor zijn werk, maar goed dat is hier wel 1 uur vliegen en een 1 uur met de trein hier vandaan. Wij zijn dus op zoek naar een zgn. “mooi weer window” zoals ze dat in de bergsport noemen. We stellen de beslissing tot het laatste moment uit, maar op donderdagmorgen moeten we toch constateren dat de vooruitzichten niet best zijn. Helaas, maar wellicht over twee weken de herkansing. Dan is ‘ie toch weer in de buurt…….

(volgende stukje moet je maar ff niet lezen Patrick!) Het weer op zaterdag viel eigenlijk best mee. Het was niet top, een harde wind, dreigend, maar droog. Jone zou meegaan naar Kirketaket en stelde vrijdag al voor om met wat minder weer Blånebba op te gaan. Zaterdagmorgen besloten dat het te hard waait voor Blånebba en er wordt ons naar een alternatief gevraagd. Je leest het goed, een noor die ons naar een alternatieve tocht vraagt. We stellen voor Skarven in Skorgedalen te doen. Niet zo’n lange en overzichtelijke tocht. Jone neemt zijn schoonvader Knut ook mee. Aangekomen op de parkeerplaats na een bergweggetje vragen ze aan mij waar Skarven ligt. En dan te weten dat de schoonvader een echte local is. Als ik hem er naar vraag, antwoord hij dat de omgeving van Isfjorden eigenlijk alles te bieden heeft, dus waarom ergens ander heen. Tja….
In nog geen twee uur lopen we naar boven. Vlak onder de top stuiten we op ijs en knetterharde wind. We besluiten de luwte te zoeken, de vellen onder de ski’s vandaan en naar beneden. Een perfecte skiberg. Ideale hellingshoek om lekker te oefenen in de diepe sneeuw. Jammer dat het zicht slecht was, zodat je af en toe dacht dat je stil stond maar toch nog doorgaat, je kent het wel……
Na een kop thee bij de auto weer naar huis. Dus Patrick, troost je, het was geen Kirketaket geworden zowieso! Maar goed, je hebt dit stukje toch niet gelezen…..

Heleen begint zich langzaam weer op te maken voor de terugreis. “Rem, moeten we nu wel de bagage ophalen….Rem, wel inchecken van te voren he……..Rem, kun je dat wel als handbagage meenemen…..Rem, hebben we genoeg tijd om te lunchen…..kortom, die is er weer helemaal klaar voor! Hopelijk gaat deze reis voorspoediger dan de heenreis, nouja de sneeuwstorm die we hier hadden zal ons in Nederland niet opwachten denk ik…..

Ik haalde het in het begin al aan. We zijn nu ‘akkurat’ een jaar in Noorwegen. Ergens voel ik de behoefte om een soort terugblik of evaluatie te maken op de blog. Maar toch, als ik nu weer schrijf heb ik er geen zin in. Natuurlijk hebben Sanne en ik het er wel regelmatig over. Ik zal over een langdradig verhaal heen stappen en maar direct de conclusie noteren. Ooit zei ’s iemand: ieder voordeel heb z’n nadeel. En dat klopt. Maar overall kunnen wij ons geen verhuizing terug naar Nederland voorstellen. Om heel eerlijk te zijn beklemt dat gevoel zelfs een beetje om weer in Nederland te moeten wonen. De kinderen hebben het goed, wij hebben het goed dus wat moet je dan nog? Vanaf deze plek wil ik niemand overhalen om te verhuizen naar het buitenland, maar als je met het idee speelt en misschien zelfs overweegt heb ik maar 1 tip en dat is: DOEN! De impact die je verwacht dat het heeft, heeft het helemaal niet en ook de administratieve rompslom is overzichtelijk en valt wel mee. Natuurlijk is dit slechts onze ervaring, en kan het ook anders uitpakken.
We hopen dat we er over een jaar nog precies zo over denken, dan hebben we het goed gedaan……..