30.6.08

BAKKIE PLUAH

Zo, hèhè, eindelijk is het dan zover. Vroeger deed ik het ook al zo met mijn tentamens en examens. Zodra het echt moest (vanwege de tijdsdruk) ging ik met de neus in de boeken en leerde (of onthield even kort) de leerstof. Altijd op het laatste moment dus…..
Hetzelfde dit keer met de badkamer. Hadden we vorige keer het bezoek van Frido en Kelly nodig om het toilet in orde te brengen, dit keer zorgt het bezoek van mijn ouders er voor dat de laatste hand gelegd wordt aan de badkamer. Hij is af! Harald komt deze week nog langs om de thermostaat voor de vloerverwarming te plaatsen en het is gaan met die banaan. Alleen de Sauna ontbreekt nog, die proberen we er voor de winter in te hebben.

Het vlaggetje met de leeuw en ‘hup holland’ was maar 5cm x 20cm maar in Isfjorden heeft iedereen ‘m gespot. Afgezien van de hele woonkamer die oranje versierd was, was het vlaggetje het enige dat je vanaf buitenaf kon zien. Vol bewondering sprak iedereen over het Nederlands voetbal en er waren nog al wat noren die ons kikkerlandje steunde bij gebrek aan eigen deelname. Maar helaas, we zijn op een Russische wijze afgedroogd en wij hebben de vlaggetjes weer in de kast gestopt. Dan maar weer twee jaar wachten, want het gaat me nog te ver om met koninginnedag de boel oranje te versieren……..

Langzaam komt Noorwegen in de vakantiemodus. Bij Sanne haar werk is de zomer ingeluid met een georganiseerde tocht en wat grillen onderweg met collega’s vanuit het onderwijs uit Isfjorden en bij mijn werk is de zomer aangegeven met een ordinair grill en zuipfestijn. Daarnaast hebben we de langste dag van het jaar ‘sankthansaften’ op gepaste wijze gevierd met grillen bij het vreugde vuur! Tja, er wordt wat afgegrild……
De kinderen krijgen straks vakantie en de bedrijven kennen zelfs een ‘fellesferie’ (gezamenlijke vakantie), iets dat in Nederland ondenkbaar is volgens mij. Zoals ik al schreef, komen mijn ouders vrijdag op bezoek en zien er naar uit om vervolgens bijna twee weken op de kinderen te passen. Sanne en ik hebben dan ook vakantie en hebben dan tijd om heerlijk met zijn tweeën erop uit te gaan. Daar zien we erg naar uit. De weersvoorspellingen zijn vooralsnog niet top, maar dat zien we dan wel weer.
















Doordat het weer sowieso niet heel mooi is de laatste tijd hebben we een paar weekenden terug maar ‘ns een flinke autotocht gemaakt. Het doel werd de Atlanterhavsveien. Dit is een weg tussen Molde en Kristansund die door bruggen allerlei schiereilanden voor de kust aan elkaar verbindt. We hadden er wel eens foto’s van gezien en dat zag er best spectaculair uit. De tocht er naar toe was best mooi en voor dat we het wisten waren we over de Atlanterhavsveien heen. Deze bleek toch niet zo spectaculair als verwacht. Er was inderdaad 1 hele mooie brug die twee eilandjes verbond, maar de beschrijving deed vermoeden dat er meerdere waren, ja wij toeristen zijn niet snel tevreden. We zullen wel verwend zijn.
Na de Atlanterhavsveien nog een staafkerkje gespot en het hele feest afgesloten met een hamburger en patat in een vreetschuur. Horeca, daar hebben de noren geen kaas van gegeten. Da’s ondertussen wel duidelijk. Zo hebben we bijvoorbeeld tegenwoordig een koffietentje in Isfjorden. Je kunt er koffie (of limonade) drinken en zelfgebakken taart krijgen. De prijzen zijn vooroorlogs, niet normaal. Maar van een koffiecafé verwacht je toch op zijn minst lekkere koffie. Zoals bij iedere noorse horecagelegenheid schenken ze hier ook de koffie uit een thermoskan. Jammer, een gemiste kans want dit motiveert niet om er koffie te gaan drinken. Misschien zal ik het ‘ns op mijn wijze vertellen dat ik de goede koffie mis.
Oh ja, en op de terugweg viel de uitlaat er onderuit!
Al met al hebben we genoten van deze dag, je gelooft het niet, maar het is echt waar! Heerlijk met z’n viertjes een beetje op vakantie.

De vorige keer schreef ik al dat we op weg waren naar Lillefjellet, maar er lag toen nog te veel sneeuw. Vorige weekend (2 weken later) nogmaals een poging gewaagd. De vraag was natuurlijk hoeveel er weggesmolten was, aangezien er verse sneeuw is gevallen in de bergen tot zo’n 700 meter hoogte! Maar gelukkig was het pad veel beter dan de vorige keer. Alleen bovenin zat een steil sneeuwveldje wat uiteindelijk wel goed ging. Wat een genot! Wat een uitzicht! En zo dichtbij en zo heerlijk en ga zo maar door…….De wolken trokken boven en onder ons voorbij. De zon knalde door de gaten in het wolkendek waardoor de temperatuur af en toe behoorlijk opliep. De kinderen speelden met stenen en water en klommen op de rotsen terugschreeuwend naar de koekoek (die hebben we ingehuurd, hebben we ze wijsgemaakt). Wij drinken een heerlijke kop koffie uit de thermoskan…………..het zal ‘m wel in de beleving zitten.

Wij zullen ons niet geliefd maken bij de Partij Voor de Dieren in Nederland want Unni (een collega van Sanne) heeft ons uitgenodigd om iets typisch Noors te komen eten. Erg nieuwsgierig en gevleid nemen we haar uitnodiging aan en we krijgen Kvalkjøtt op ons bord. Dit spreek je uit als Kwalsjut en (kjøtt) sjut betekent vlees. Met een ‘kortdoordebocht’ vertaling vermoed je dat we Kwal hebben gegeten, maar wat wij daadwerkelijk voorgeschoteld hebben gekregen bleek echt walvisvlees. Unni had er echt een feestmaal van gemaakt en er was veel te veel van heel veel lekkers! Het walvisvlees smaakte best lekker. Het heeft iets weg van runderbief of draadjevlees, maar dan toch anders. De kinderen kennen Unni goed en hadden het ook heerlijk naar hun zin. Vooral Sjoerdje is helemaal weg van Unni (en zij van haar).
Het etentje bij Unni gaf het startschot voor een drukke week. Het ‘sankthansaften’ volgde de dag erop en iedere avond/middag van deze week had Freeke dansles. Daarnaast kwamen Sandra en Harald nog bij ons eten en had Freeke nog een tweetal verjaarspartijtjes.

Eindelijk hadden we dan de zondag voor ons zelf, ware het niet dat Svein Rikard (de buurman) ons uitnodigde om naar hun hut te komen. Hij had het al een paar keer gevraagd en we vonden het toch eigenlijk ook leuk. Even snel had hij uitgelegd waar het was en ik had de indruk dat het zo’n kwartiertje lopen was. Het zou zondag heel de dag gaan regenen, maar een wandeling van een kwartiertje, dat durven we nog wel aan.
We reden met de auto naar boven (Skorgedalen) en parkeerden daar waar we niet meer verder konden. Te voet gingen we verder en even twijfelden we of we de rugdrager voor Sjoerdje mee zouden nemen. Je voelt ‘m al aankomen, gelukkig hebben we dat gedaan! Het weer hield zich verrassend goed en vol moed stapten we richting wat hutten. Na een tijdje door bijzonder nat/mossig terrein gelopen te hebben, begonnen we te twijfelen. Hij had wel gezegd dat we even moesten bellen, dan zou hij ons komen halen en de weg wijzen. Maar dat was onze eer te na. Maar goed, nu waren we toch al zo’n 25 minuten onderweg, genoten van prachtig uitzicht maar wilde eigenlijk lekker koffie drinken bij de hut. Toch maar even gebeld, bleek dat we nog 25 minuten door moesten lopen (omhoog) en bij een oude en vervallen hut kwam hij ons halen. Vanaf hier liepen we nogmaals 25 minuten over een steil naar één kant aflopend ‘hertenpaadje’ totdat we eindelijk bij de hut aan kwamen. Super goed gelopen van Freeke! Ongelooflijk als je die ziet gaan in dit terrein, in vergelijk met vorig jaar. Zonder protesteren, heel flink! De ouders van Svein Rikard waren ook net aangekomen en waren al begonnen een vuurtje te stoken en Marianne (buurvrouw) had de koffie en cacao al klaar! Wat een ontvangst. Het feest werd helemaal compleet met de door ons meegenomen skuleboller (met kokos!!!). We hebben heel de middag heerlijk zitten kletsen, eten, drinken en van het uitzicht zitten genieten. Onvermijdelijk moesten we dat hele stuk weer terug natuurlijk. Gelukkig ging dat wat sneller dan omhoog en badend in het zweet meldden we ons weer bij de auto.
Thuis gekomen eerst een grondige tekencheck en daarna de kids voor de tv gepland. FF rust.

Nu gaan we ons opmaken voor het bezoek en onze vakantie!


9.6.08

TIME FLIES WHEN YOU'RE HAVING LIGHT

Aah, eindelijk een regenachtige avond, zodat ik de weblog weer wat kan updaten. De afgelopen weken genieten we van prachtig zomerweer en smelt de sneeuw rapido weg. En dat is nodig, want er lag een behoorlijk pak! De ski’s staan nog voor het grijpen, maar eigenlijk hebben we er niet zo’n zin meer in. De Trollstigen (een bijna vertikale bergpas die je d.m.v. ca.15 haarspeldbochten door een waterval ongeveer 500 meter hoger brengt) is 27 mei open gegaan. Daar ligt nog vollop sneeuw waardoor het skiseizoen nog ff met een maandje verlengd wordt.


Nee, op dit moment focussen we op de zomer die begonnen is. We zijn druk met wandelen, klimmen, fietsen, klussen en werken. En de volgorde waarop dit vermeld is, is niet willekeurig. Even kort iets over deze activiteiten:

Wandelen:
Heerlijke tochtjes in de voor- en achtertuin gemaakt. Vorig weekend naar het paradijslijke Loftskarseter gelopen in onze achtertuin. Terplekke hadden 3 oude mannetjes een bankje voor ons ‘gezinnetje’ vrij gehouden. Nieuwgierig gingen ze raden waar we vandaan kwamen. De eerste gok was Denemarken. Op zich vatten we dat als kompliment voor onze taal op, want ze horen dus dat we niet van hier zijn maar blijkbaar spreken we toch redelijk scandinavisch (dat is toch ook een kracht, om alles positief uit te leggen aan je zelf?) Als we ze vertellen dat we uit Nederland komen en in het zelfde dorp wonen als zijzelf is het hilariteit allom. Ze vinden het prachtig! Trots gaat een van de mannen ons alle bergtoppen wijzen die we in zicht hebben en vertelt alle namen. Ook vertellen ze ons dat het gebied zich waanzinnig goed leent om te skieën. En dan met name Kirketaket, die we op dat moment achter ons zien liggen……..Tja, sorry hoor, maar ik kon me niet meer inhouden, dus heb ik verteld dat ik precies dat vorige maand gedaan had. Toen hadden ze het helemaal niet meer, die ‘flatlanders’ die hier met volle teugen van de bergen komen genieten! En het mooie is, ze geven ons groot gelijk! De manier waarop Freeke zich door het landschap beweegt vinden ze prachtig en ze krijgt van de mannen de titel ‘fjellgeit’ (berggeit). Als dank voor alle komplimentjes en gezelligheid deelden we onze stroopwafels (nog bedankt Erika!) met ze. Zelf gebakken? Eerlijk?......Nee.

Toevallig heb ik van de week wat foto’s van vorig jaar juni bekeken. Toen zag ik ook dat we het eerste weekend van juni de meest gedane, kort maar steile Lille Fjellet gelopen hadden. Toen kon dat over een steil rotspaadje met op het eind een steil glibberig sneeuwveldje. Naar ons idee ligt er nu nog wat meer sneeuw dan vorig jaar, maar toch zijn we dit weekend even gaan kijken of het te doen is met de kinderen, want het is zo’n belonend tochtje! Helaas, we moesten zelfs een stuk(je) met onze 4wheeldrive door de sneeuw en parkeren daar waar de sneeuw te diep werd. Toen de autoweg verder lopen naar het begin van het pad, maar er bleek echt nog teveel sneeuw te liggen. Niet verantwoord met de kinderen. Helaas is eigenlijk niet het goede woord. We zijn lekker bij een miniwatervalletje gaan zitten en daar thee, koffie en siroop gedronken met koek en Freeke en Sjoerdje hebben ontzettend lang en heerlijk met het watervalletje, bekers en de rotsblokken gespeeld. Heerlijk. Ach, en ADHD als ik ben, moest ik natuurlijk nog wel ff naar boven door de sneeuw…….

Klimmen:
Bij een plek naast Åndalsnes (Mjelva) ligt een groot blok van ca.15 meter hoog met grote haken bovenop. Ideaal om relaxt wat weg te klimmen of mensen te leren klimmen/zekeren en natuurlijk om met kinderen te klimmen. Vorig jaar ben ik al ‘ns met Freeke gaan klimmen, nu dus nog een keer. En ongelooflijk, of het nu komt door ons eigen klimwandje, waar ze veel in hangt, of doordat ze volledig gewend geraakt is aan het terrein, ze klimt als een speer! Ontzettend leuk.
We zijn er niet alleen, er zijn ook nog twee puberjochies aan het klimmen. Later komt er nog een jongen met twee meiden bij. De grill wordt aagestoken en de priklimonade en worstjes komen tevoorschijn. Ze hebben lol en nodigen ons uit om mee te grillen, ze hebben genoeg……….. Nu kan ik mij vergissen, en de boel hier te veel romantiseren, maar dit tafereel kan ik me in Nederland niet goed indenken.

Ondertussen begint m’n eigen trainingsschema ook gestalte te krijgen. Ik boulder i.i.g. twee keer in de week bij Skiri (20 min. rijden) of Fontebrauta (10 min. rijden). Het liefst zou ik het opvoeren naar 3 keer in de week, maar dan zou ik een avond fietsen of hardlopen/tempo bergwandelen in moeten leveren en dat vind ik dan weer zonde.
Routes klimmen, daar komt niet zoveel van. Daar moet je toch met z’n tweeen voor zijn. Helaas vinden Sanne en ik moeilijk tijd om met z’n tweeen op pad te gaan en de buurman wil me wel zekeren, maar voelt weinig voor klimnen (110 kg en erg gezellig…..) Nou ja, boulderen is zeker geen straf, kost alleen wat vel van je vingertoppen……au!

Fietsen:
Fietsen doen we ook best veel. Met mooi weer langs de Fjord naar Åndalsnes fietsen om bij Kaikanten een ijsje te eten. Freeke fietst tegenwoordig fullspeed mee op haar komplete mountainbike met gripshift versnellingen en voorvorkveering. Topfietsje en ze is er helemaal trots op! Sjoerdje heeft nu ook in de gaten hoe de driewieler werkt en kan nu, op wat stuurwerk na, aardig uit de voeten. En dat is mooi, want volgens mij wordt dat een fietsertje. Het schijnt dat ze op de Barnehage werkelijk de halve dag met een te grote fiets tussen haar benen over het terrein loopt. En dikke vette ruzie als iemand de fiets eerder te pakken heeft dan zij, dat is simpelweg onmogelijk! De gevolgen zijn ook al zichtbaar, ze heeft een echte zomerknie (zoals ze dat hier noemen). Er is weinig fantasie voor nodig om voor te stellen hoe een zomerknie eruit ziet. En ja, iedereen die maar even te lang naar haar kijkt, krijgt het verhaal te horen. Met een vinger wijst ze naar haar knie en zegt: “valle fiets”.
Sportief gezien, zijn we weer begonnen met de Vengedalspas omhoog te fietsen. De sneeuw is er weg (alleen op het einde nog wat) dus de longinhoud en de onderrug worden weer op de proef gesteld. Sanne heeft het er nog niet op gewaagd, maar die vindt het juist lekker te merken dat het hardlopen haar steeds makkelijker afgaat.

Klussen:
Eindelijk begint het eind in zicht te komen van de badkamer. Het toilet konden Frido en Kelly tijdens hun bezoek al in gebruik nemen, de badkamer mogen mijn ouders over ruim 3 weken testen. Morgen (9/6) wordt de laatste proffesionele hand aan de badkamer gelegd waarna het daadwerkelijk mogelijk wordt te douchen in onze kelder. Al het voorwerk is op amateuristsche wijze verricht (m.u.v. het riool). Volgens mij heb ik in ons dorp nu de bijnaam Jozeph Fritzl en vragen ze zich af of ik echt maar twee dochters heb, doordat ik dagelijks emmers beton, lijm, voegsel sta aan te maken en in de kelder verdwijn. Waarschijnlijk zit er niets anders op dan een ‘open douche party’ te geven om de geruchten te ontkrachten. Misschien geen slecht idee……..

Daarnaast heb ik vandaag de laatste bomen in mootjes gezaagd en zijn ze klaar om ze te splijten. De laatste hete bezinewalmen in mijn gezicht gehad vandaag van de motorzaag. Ik heb hem schoongeborsteld en ver weggeborgen. Zo blij dat hij me niets heeft aangedaan! Op zich ben ik niet snel bang, maar dit apparaat vind ik angstaanjagend. Het bedienen van het apparaat is kinderlijk eenvoudig, en dat is nu net het gevaar!

De volgende klus wordt het grotendeels verfen van de buitenboel. In Nederland betekend dat kozijnen, in Noorwegen wonen we in een volledig houten huis dus krijgt de buitenboel een nieuwe dimensie. Wellicht is er nu iemand die dit leest die zich geroepen voelt? Tegen douche en inwoning mag je ons huis verven en je krijgt ’s avonds een uurtje vrij om een tochtje te maken…….

Werken:
Sanne werkt, zoals reeds bekend, op de Barnehage (KDV) hier in Isfjorden. Ze heeft een aanstelling voor twee vaste dagen en vaak krijgt ze er nog 1 of 2 dagen per week bij. Het werk is best zwaar. Heel de dag tussen de gillende koters te zitten en de laatste tijd ook nog veel als ‘meest ervarene’ op deze groep, dat valt niet mee als je het niet gewend bent. Gelukkig heeft ze een aantal leuke collega’s die het leuker maken, maar als haar vaste aanstelling na de zomer ophoudt (hoe vast is vast?) is het nog even afwachten hoe dat verder gaat lopen en misschien wordt het tijd om wat verder te kijken. Maar laten we niet al te veel op de zaken voorruit lopen.

Zelf ben ik nog aan de slag bij een groot internationaal werkkledingbedrijf waar ik wat inkoop en marketing doe. Op dit moment wordt ik een wat verantwoordelijkere inkoopfunctie gedrukt, waardoor ik het marketingdeel dreig kwijt te raken. ‘Verantwoordelijker’ vertaalt zich meestal in tijdsdruk en wat leiding geven en ik geloof niet dat ik met dat doel hier naar toe gekomen ben. Ik schrijf dit nu niet voor jou (de lezer) maar meer voor me zelf om later terug te lezen hoe ik er echt over denk. Ik weet namelijk zeker dat als ze me wat voorstellen wat de moeite waard is, dat ik er toch wel weer aan toe geef…………We gaan het wel weer beleven, toch?

Freeke en Sjoerdje draaien lekker op de Barnehage. Net een oudergesprek gehad, en dat was louter positief. Dat moet fantastisch zijn voor een kind om naar een Barnehage te mogen gaan. De kinderen spelen meer dan de helft van de dag buiten (weer of geen weer) en worden zelfstandig gemaakt door bijvoorbeeld de smøremøtes (smeerbijeenkomsten, oftewel lunch e.d.) Zo klein als ze zijn pielen ze met een mes de boter op hun brood en beginnen ze allen met de verkeerde kant van het mes te snijden. Daarna likken ze steevast het beleg eerst van hun brood voordat ze het brood opeten. Wat ons betreft worden de kinderen af en toe wat te zelfstandig gelaten, maar dat is ook typisch noors.
Het buitenspelen is niet alleen vermaak, er worden ook veel dingen geleerd. Iedere groep heeft een vaste dag dat ze ‘på tur’ gaan en gaan dan met de groep wandelen of iets ondernemen. Pas is Freeke met heel haar ‘bjørne’groep met de trein naar Bjorli geweest en komende week mag de groep een nacht op de barnehage blijven slapen, spannend!

Dan iets totaal anders, verplicht hebben we onze horizon moeten verbreden en zijn Freeke en ik 3 weken geleden naar Trondheim gereden. Per toeval kwam Heleen er tijdens onze terugreis naar Nederland achter dat mijn Paspoort verlopen was. Later bleek dat ook die van Freeke verlopen was. Nu kun je alleen bij het consulaat in Trondheim of de ambassade in Oslo een nieuw paspoort verlengen. In Nederland heeft menig fotograaf slapeloze nachten over de manier waarop de pasfoto’s genomen moeten worden, hier hebben ze dat niet. De man op het consulaat tipte me een fotograaf in Trondheim die op de hoogte is van de Nederlandse paspoorteisen. Voor de zekerheid heb ik nog de eisen uitgeprint en meegenomen.
De heenreis ging voorspoedig maar helaas door regen en sneeuw. Wel nog een eland langs de weg gezien en door het aparte Dovrefjell landschap gereden. Na wat steviger bochtenwerk moest Freeke nog ff spugen en daar kwam Trondheim al in beeld. Door een regenachtig en triest Trondheim gereden, vonden we de fotograaf snel. De foto’s zijn ook snel genomen. Iets te snel naar mijn idee want ik vond het gezicht van Freeke te groot. De fotograaf legde er zijn sjabloon voor het nederlandse paspoort over en zei dat het goed was. Ik met de lineaal er langs en zei dat het te groot was. Nou ja, dan maar proberen. De aardige man bij het consulaat (gewoon een verschepingskantoor aan de haven) twijfelde ook over het formaat van Freeke haar foto maar hij probeert het ook.
De vermoedens werden twee dagen na het Trondheim avontuur bevestigd. We kregen de foto teruggestuurd omdat het hoofd te groot is. Nu maar naar een fotograaf in Åndalsnes. Dit is er één met een orginele naam ‘Åndalsnes foto’ en een evenzo orginele manier van pasfoto’s maken. Freeke werd op een krukje geplet voor een gekreukeld stuk wit papier. Ik was nog bezig de foto-eisen uit de tas te plukken of ik kreeg het digitale schermpje al in m’n mik met de vraag of het zo goed was. Ik legde de man uit dat het er nog al op aankomt en dat hij met bepaalde dingen rekening moet hou…..flits…..hup het volgende schermpje voor mijn neus….zo dan? Nou ja, weet je wat, doe die maar en weg wezen. We maken er thuis nog wel wat. Wel riep hij me nog na dat ‘ie een beetje nerveus van me werd maar dat ik m’n geld terug krijg als ze de foto niet accepteren. Met vol verwachting klopt ons hart of de envelop die binnen gaat komen twee paspoorten bevat of weer wat foto’s retour.

Eén van de vorige keren al uitgelegd wat een mooiweerwindow is, nu bevinden we ons zojuist in een slechweerwindow van een week. Dat komt opzich mooi uit, er moeten nog wat klusjes gedaan worden die anders blijven liggen en er is voetbal (Rob en Jacq, nog bedankt voor dat belachelijke oranjepakket!) waar we dan zonder de drang om naar buiten te willen rustig naar kunnen kijken.

Hier nog even een apart bordje. Vorige keer schreef ik al over beren en slangen en nu kwamen we het volgende bordje tegen tijdens een wandeling. Gelukkig weten we ondertussen beter, maar als je het nogal letterlijk gaat vertalen naar het nederlands zou je toch zweren dat je gewaarschuwd wordt voor bijtende dieren. Een beite is een weide, dus er wordt alleen maar mee aangegeven dat er hier dieren (schapen & koeien) vrij rond lopen en dat je het hek dus moet sluiten.
De beer is nu meermalen gesingaleerd in de buurt waar ik veel boulder. Nu ben ik wel al een keer rennend en gillend weg gegaan uit het bouldergebiedje, maar dat had niets met een beer te maken. Waarschijnlijk was ik het enige bloedhoudende wezen in de wijde omtrek want alle muggen in het bos hadden mij tot prooi gebombardeerd. Niet normaal! Snel naar een ander gebiedje gevlucht. Twee dagen later overigens bijna geen mug meer te bekennen……..misschien hebben ze de beer gevonden?






De laatste tijd ontvangen we, in het diepe geheim, ook met regelmaat de tandenfee………..









Ik heb toch echt het idee dat ik geen zin meer in de log heb, maar in plaats daarvan worden de verhalen alsmaar langer. Weet ook niet hoe het komt? En oh ja, mocht je nieuwsgierig zijn naar het panoramauitzicht vanaf onze verranda sjek dan dit ff

http://www.flickr.com/photos/fridovandijk/2500297376/sizes/l/


Remko.