BAKKIE PLUAH

Zo, hèhè, eindelijk is het dan zover. Vroeger deed ik het ook al zo met mijn tentamens en examens. Zodra het echt moest (vanwege de tijdsdruk) ging ik met de neus in de boeken en leerde (of onthield even kort) de leerstof. Altijd op het laatste moment dus…..
Hetzelfde dit keer met de badkamer. Hadden we vorige keer het bezoek van Frido en Kelly nodig om het toilet in orde te brengen, dit keer zorgt het bezoek van mijn ouders er voor dat de laatste hand gelegd wordt aan de badkamer. Hij is af! Harald komt deze week nog langs om de thermostaat voor de vloerverwarming te plaatsen en het is gaan met die banaan. Alleen de Sauna ontbreekt nog, die proberen we er voor de winter in te hebben.

Het vlaggetje met de leeuw en ‘hup holland’ was maar 5cm x 20cm maar in Isfjorden heeft iedereen ‘m gespot. Afgezien van de hele woonkamer die oranje versierd was, was het vlaggetje het enige dat je vanaf buitenaf kon zien. Vol bewondering sprak iedereen over het Nederlands voetbal en er waren nog al wat noren die ons kikkerlandje steunde bij gebrek aan eigen deelname. Maar helaas, we zijn op een Russische wijze afgedroogd en wij hebben de vlaggetjes weer in de kast gestopt. Dan maar weer twee jaar wachten, want het gaat me nog te ver om met koninginnedag de boel oranje te versieren……..

Langzaam komt Noorwegen in de vakantiemodus. Bij Sanne haar werk is de zomer ingeluid met een georganiseerde tocht en wat grillen onderweg met collega’s vanuit het onderwijs uit Isfjorden en bij mijn werk is de zomer aangegeven met een ordinair grill en zuipfestijn. Daarnaast hebben we de langste dag van het jaar ‘sankthansaften’ op gepaste wijze gevierd met grillen bij het vreugde vuur! Tja, er wordt wat afgegrild……
De kinderen krijgen straks vakantie en de bedrijven kennen zelfs een ‘fellesferie’ (gezamenlijke vakantie), iets dat in Nederland ondenkbaar is volgens mij. Zoals ik al schreef, komen mijn ouders vrijdag op bezoek en zien er naar uit om vervolgens bijna twee weken op de kinderen te passen. Sanne en ik hebben dan ook vakantie en hebben dan tijd om heerlijk met zijn tweeën erop uit te gaan. Daar zien we erg naar uit. De weersvoorspellingen zijn vooralsnog niet top, maar dat zien we dan wel weer.
















Doordat het weer sowieso niet heel mooi is de laatste tijd hebben we een paar weekenden terug maar ‘ns een flinke autotocht gemaakt. Het doel werd de Atlanterhavsveien. Dit is een weg tussen Molde en Kristansund die door bruggen allerlei schiereilanden voor de kust aan elkaar verbindt. We hadden er wel eens foto’s van gezien en dat zag er best spectaculair uit. De tocht er naar toe was best mooi en voor dat we het wisten waren we over de Atlanterhavsveien heen. Deze bleek toch niet zo spectaculair als verwacht. Er was inderdaad 1 hele mooie brug die twee eilandjes verbond, maar de beschrijving deed vermoeden dat er meerdere waren, ja wij toeristen zijn niet snel tevreden. We zullen wel verwend zijn.
Na de Atlanterhavsveien nog een staafkerkje gespot en het hele feest afgesloten met een hamburger en patat in een vreetschuur. Horeca, daar hebben de noren geen kaas van gegeten. Da’s ondertussen wel duidelijk. Zo hebben we bijvoorbeeld tegenwoordig een koffietentje in Isfjorden. Je kunt er koffie (of limonade) drinken en zelfgebakken taart krijgen. De prijzen zijn vooroorlogs, niet normaal. Maar van een koffiecafé verwacht je toch op zijn minst lekkere koffie. Zoals bij iedere noorse horecagelegenheid schenken ze hier ook de koffie uit een thermoskan. Jammer, een gemiste kans want dit motiveert niet om er koffie te gaan drinken. Misschien zal ik het ‘ns op mijn wijze vertellen dat ik de goede koffie mis.
Oh ja, en op de terugweg viel de uitlaat er onderuit!
Al met al hebben we genoten van deze dag, je gelooft het niet, maar het is echt waar! Heerlijk met z’n viertjes een beetje op vakantie.

De vorige keer schreef ik al dat we op weg waren naar Lillefjellet, maar er lag toen nog te veel sneeuw. Vorige weekend (2 weken later) nogmaals een poging gewaagd. De vraag was natuurlijk hoeveel er weggesmolten was, aangezien er verse sneeuw is gevallen in de bergen tot zo’n 700 meter hoogte! Maar gelukkig was het pad veel beter dan de vorige keer. Alleen bovenin zat een steil sneeuwveldje wat uiteindelijk wel goed ging. Wat een genot! Wat een uitzicht! En zo dichtbij en zo heerlijk en ga zo maar door…….De wolken trokken boven en onder ons voorbij. De zon knalde door de gaten in het wolkendek waardoor de temperatuur af en toe behoorlijk opliep. De kinderen speelden met stenen en water en klommen op de rotsen terugschreeuwend naar de koekoek (die hebben we ingehuurd, hebben we ze wijsgemaakt). Wij drinken een heerlijke kop koffie uit de thermoskan…………..het zal ‘m wel in de beleving zitten.

Wij zullen ons niet geliefd maken bij de Partij Voor de Dieren in Nederland want Unni (een collega van Sanne) heeft ons uitgenodigd om iets typisch Noors te komen eten. Erg nieuwsgierig en gevleid nemen we haar uitnodiging aan en we krijgen Kvalkjøtt op ons bord. Dit spreek je uit als Kwalsjut en (kjøtt) sjut betekent vlees. Met een ‘kortdoordebocht’ vertaling vermoed je dat we Kwal hebben gegeten, maar wat wij daadwerkelijk voorgeschoteld hebben gekregen bleek echt walvisvlees. Unni had er echt een feestmaal van gemaakt en er was veel te veel van heel veel lekkers! Het walvisvlees smaakte best lekker. Het heeft iets weg van runderbief of draadjevlees, maar dan toch anders. De kinderen kennen Unni goed en hadden het ook heerlijk naar hun zin. Vooral Sjoerdje is helemaal weg van Unni (en zij van haar).
Het etentje bij Unni gaf het startschot voor een drukke week. Het ‘sankthansaften’ volgde de dag erop en iedere avond/middag van deze week had Freeke dansles. Daarnaast kwamen Sandra en Harald nog bij ons eten en had Freeke nog een tweetal verjaarspartijtjes.

Eindelijk hadden we dan de zondag voor ons zelf, ware het niet dat Svein Rikard (de buurman) ons uitnodigde om naar hun hut te komen. Hij had het al een paar keer gevraagd en we vonden het toch eigenlijk ook leuk. Even snel had hij uitgelegd waar het was en ik had de indruk dat het zo’n kwartiertje lopen was. Het zou zondag heel de dag gaan regenen, maar een wandeling van een kwartiertje, dat durven we nog wel aan.
We reden met de auto naar boven (Skorgedalen) en parkeerden daar waar we niet meer verder konden. Te voet gingen we verder en even twijfelden we of we de rugdrager voor Sjoerdje mee zouden nemen. Je voelt ‘m al aankomen, gelukkig hebben we dat gedaan! Het weer hield zich verrassend goed en vol moed stapten we richting wat hutten. Na een tijdje door bijzonder nat/mossig terrein gelopen te hebben, begonnen we te twijfelen. Hij had wel gezegd dat we even moesten bellen, dan zou hij ons komen halen en de weg wijzen. Maar dat was onze eer te na. Maar goed, nu waren we toch al zo’n 25 minuten onderweg, genoten van prachtig uitzicht maar wilde eigenlijk lekker koffie drinken bij de hut. Toch maar even gebeld, bleek dat we nog 25 minuten door moesten lopen (omhoog) en bij een oude en vervallen hut kwam hij ons halen. Vanaf hier liepen we nogmaals 25 minuten over een steil naar één kant aflopend ‘hertenpaadje’ totdat we eindelijk bij de hut aan kwamen. Super goed gelopen van Freeke! Ongelooflijk als je die ziet gaan in dit terrein, in vergelijk met vorig jaar. Zonder protesteren, heel flink! De ouders van Svein Rikard waren ook net aangekomen en waren al begonnen een vuurtje te stoken en Marianne (buurvrouw) had de koffie en cacao al klaar! Wat een ontvangst. Het feest werd helemaal compleet met de door ons meegenomen skuleboller (met kokos!!!). We hebben heel de middag heerlijk zitten kletsen, eten, drinken en van het uitzicht zitten genieten. Onvermijdelijk moesten we dat hele stuk weer terug natuurlijk. Gelukkig ging dat wat sneller dan omhoog en badend in het zweet meldden we ons weer bij de auto.
Thuis gekomen eerst een grondige tekencheck en daarna de kids voor de tv gepland. FF rust.

Nu gaan we ons opmaken voor het bezoek en onze vakantie!