9.6.08

TIME FLIES WHEN YOU'RE HAVING LIGHT

Aah, eindelijk een regenachtige avond, zodat ik de weblog weer wat kan updaten. De afgelopen weken genieten we van prachtig zomerweer en smelt de sneeuw rapido weg. En dat is nodig, want er lag een behoorlijk pak! De ski’s staan nog voor het grijpen, maar eigenlijk hebben we er niet zo’n zin meer in. De Trollstigen (een bijna vertikale bergpas die je d.m.v. ca.15 haarspeldbochten door een waterval ongeveer 500 meter hoger brengt) is 27 mei open gegaan. Daar ligt nog vollop sneeuw waardoor het skiseizoen nog ff met een maandje verlengd wordt.


Nee, op dit moment focussen we op de zomer die begonnen is. We zijn druk met wandelen, klimmen, fietsen, klussen en werken. En de volgorde waarop dit vermeld is, is niet willekeurig. Even kort iets over deze activiteiten:

Wandelen:
Heerlijke tochtjes in de voor- en achtertuin gemaakt. Vorig weekend naar het paradijslijke Loftskarseter gelopen in onze achtertuin. Terplekke hadden 3 oude mannetjes een bankje voor ons ‘gezinnetje’ vrij gehouden. Nieuwgierig gingen ze raden waar we vandaan kwamen. De eerste gok was Denemarken. Op zich vatten we dat als kompliment voor onze taal op, want ze horen dus dat we niet van hier zijn maar blijkbaar spreken we toch redelijk scandinavisch (dat is toch ook een kracht, om alles positief uit te leggen aan je zelf?) Als we ze vertellen dat we uit Nederland komen en in het zelfde dorp wonen als zijzelf is het hilariteit allom. Ze vinden het prachtig! Trots gaat een van de mannen ons alle bergtoppen wijzen die we in zicht hebben en vertelt alle namen. Ook vertellen ze ons dat het gebied zich waanzinnig goed leent om te skieën. En dan met name Kirketaket, die we op dat moment achter ons zien liggen……..Tja, sorry hoor, maar ik kon me niet meer inhouden, dus heb ik verteld dat ik precies dat vorige maand gedaan had. Toen hadden ze het helemaal niet meer, die ‘flatlanders’ die hier met volle teugen van de bergen komen genieten! En het mooie is, ze geven ons groot gelijk! De manier waarop Freeke zich door het landschap beweegt vinden ze prachtig en ze krijgt van de mannen de titel ‘fjellgeit’ (berggeit). Als dank voor alle komplimentjes en gezelligheid deelden we onze stroopwafels (nog bedankt Erika!) met ze. Zelf gebakken? Eerlijk?......Nee.

Toevallig heb ik van de week wat foto’s van vorig jaar juni bekeken. Toen zag ik ook dat we het eerste weekend van juni de meest gedane, kort maar steile Lille Fjellet gelopen hadden. Toen kon dat over een steil rotspaadje met op het eind een steil glibberig sneeuwveldje. Naar ons idee ligt er nu nog wat meer sneeuw dan vorig jaar, maar toch zijn we dit weekend even gaan kijken of het te doen is met de kinderen, want het is zo’n belonend tochtje! Helaas, we moesten zelfs een stuk(je) met onze 4wheeldrive door de sneeuw en parkeren daar waar de sneeuw te diep werd. Toen de autoweg verder lopen naar het begin van het pad, maar er bleek echt nog teveel sneeuw te liggen. Niet verantwoord met de kinderen. Helaas is eigenlijk niet het goede woord. We zijn lekker bij een miniwatervalletje gaan zitten en daar thee, koffie en siroop gedronken met koek en Freeke en Sjoerdje hebben ontzettend lang en heerlijk met het watervalletje, bekers en de rotsblokken gespeeld. Heerlijk. Ach, en ADHD als ik ben, moest ik natuurlijk nog wel ff naar boven door de sneeuw…….

Klimmen:
Bij een plek naast Åndalsnes (Mjelva) ligt een groot blok van ca.15 meter hoog met grote haken bovenop. Ideaal om relaxt wat weg te klimmen of mensen te leren klimmen/zekeren en natuurlijk om met kinderen te klimmen. Vorig jaar ben ik al ‘ns met Freeke gaan klimmen, nu dus nog een keer. En ongelooflijk, of het nu komt door ons eigen klimwandje, waar ze veel in hangt, of doordat ze volledig gewend geraakt is aan het terrein, ze klimt als een speer! Ontzettend leuk.
We zijn er niet alleen, er zijn ook nog twee puberjochies aan het klimmen. Later komt er nog een jongen met twee meiden bij. De grill wordt aagestoken en de priklimonade en worstjes komen tevoorschijn. Ze hebben lol en nodigen ons uit om mee te grillen, ze hebben genoeg……….. Nu kan ik mij vergissen, en de boel hier te veel romantiseren, maar dit tafereel kan ik me in Nederland niet goed indenken.

Ondertussen begint m’n eigen trainingsschema ook gestalte te krijgen. Ik boulder i.i.g. twee keer in de week bij Skiri (20 min. rijden) of Fontebrauta (10 min. rijden). Het liefst zou ik het opvoeren naar 3 keer in de week, maar dan zou ik een avond fietsen of hardlopen/tempo bergwandelen in moeten leveren en dat vind ik dan weer zonde.
Routes klimmen, daar komt niet zoveel van. Daar moet je toch met z’n tweeen voor zijn. Helaas vinden Sanne en ik moeilijk tijd om met z’n tweeen op pad te gaan en de buurman wil me wel zekeren, maar voelt weinig voor klimnen (110 kg en erg gezellig…..) Nou ja, boulderen is zeker geen straf, kost alleen wat vel van je vingertoppen……au!

Fietsen:
Fietsen doen we ook best veel. Met mooi weer langs de Fjord naar Åndalsnes fietsen om bij Kaikanten een ijsje te eten. Freeke fietst tegenwoordig fullspeed mee op haar komplete mountainbike met gripshift versnellingen en voorvorkveering. Topfietsje en ze is er helemaal trots op! Sjoerdje heeft nu ook in de gaten hoe de driewieler werkt en kan nu, op wat stuurwerk na, aardig uit de voeten. En dat is mooi, want volgens mij wordt dat een fietsertje. Het schijnt dat ze op de Barnehage werkelijk de halve dag met een te grote fiets tussen haar benen over het terrein loopt. En dikke vette ruzie als iemand de fiets eerder te pakken heeft dan zij, dat is simpelweg onmogelijk! De gevolgen zijn ook al zichtbaar, ze heeft een echte zomerknie (zoals ze dat hier noemen). Er is weinig fantasie voor nodig om voor te stellen hoe een zomerknie eruit ziet. En ja, iedereen die maar even te lang naar haar kijkt, krijgt het verhaal te horen. Met een vinger wijst ze naar haar knie en zegt: “valle fiets”.
Sportief gezien, zijn we weer begonnen met de Vengedalspas omhoog te fietsen. De sneeuw is er weg (alleen op het einde nog wat) dus de longinhoud en de onderrug worden weer op de proef gesteld. Sanne heeft het er nog niet op gewaagd, maar die vindt het juist lekker te merken dat het hardlopen haar steeds makkelijker afgaat.

Klussen:
Eindelijk begint het eind in zicht te komen van de badkamer. Het toilet konden Frido en Kelly tijdens hun bezoek al in gebruik nemen, de badkamer mogen mijn ouders over ruim 3 weken testen. Morgen (9/6) wordt de laatste proffesionele hand aan de badkamer gelegd waarna het daadwerkelijk mogelijk wordt te douchen in onze kelder. Al het voorwerk is op amateuristsche wijze verricht (m.u.v. het riool). Volgens mij heb ik in ons dorp nu de bijnaam Jozeph Fritzl en vragen ze zich af of ik echt maar twee dochters heb, doordat ik dagelijks emmers beton, lijm, voegsel sta aan te maken en in de kelder verdwijn. Waarschijnlijk zit er niets anders op dan een ‘open douche party’ te geven om de geruchten te ontkrachten. Misschien geen slecht idee……..

Daarnaast heb ik vandaag de laatste bomen in mootjes gezaagd en zijn ze klaar om ze te splijten. De laatste hete bezinewalmen in mijn gezicht gehad vandaag van de motorzaag. Ik heb hem schoongeborsteld en ver weggeborgen. Zo blij dat hij me niets heeft aangedaan! Op zich ben ik niet snel bang, maar dit apparaat vind ik angstaanjagend. Het bedienen van het apparaat is kinderlijk eenvoudig, en dat is nu net het gevaar!

De volgende klus wordt het grotendeels verfen van de buitenboel. In Nederland betekend dat kozijnen, in Noorwegen wonen we in een volledig houten huis dus krijgt de buitenboel een nieuwe dimensie. Wellicht is er nu iemand die dit leest die zich geroepen voelt? Tegen douche en inwoning mag je ons huis verven en je krijgt ’s avonds een uurtje vrij om een tochtje te maken…….

Werken:
Sanne werkt, zoals reeds bekend, op de Barnehage (KDV) hier in Isfjorden. Ze heeft een aanstelling voor twee vaste dagen en vaak krijgt ze er nog 1 of 2 dagen per week bij. Het werk is best zwaar. Heel de dag tussen de gillende koters te zitten en de laatste tijd ook nog veel als ‘meest ervarene’ op deze groep, dat valt niet mee als je het niet gewend bent. Gelukkig heeft ze een aantal leuke collega’s die het leuker maken, maar als haar vaste aanstelling na de zomer ophoudt (hoe vast is vast?) is het nog even afwachten hoe dat verder gaat lopen en misschien wordt het tijd om wat verder te kijken. Maar laten we niet al te veel op de zaken voorruit lopen.

Zelf ben ik nog aan de slag bij een groot internationaal werkkledingbedrijf waar ik wat inkoop en marketing doe. Op dit moment wordt ik een wat verantwoordelijkere inkoopfunctie gedrukt, waardoor ik het marketingdeel dreig kwijt te raken. ‘Verantwoordelijker’ vertaalt zich meestal in tijdsdruk en wat leiding geven en ik geloof niet dat ik met dat doel hier naar toe gekomen ben. Ik schrijf dit nu niet voor jou (de lezer) maar meer voor me zelf om later terug te lezen hoe ik er echt over denk. Ik weet namelijk zeker dat als ze me wat voorstellen wat de moeite waard is, dat ik er toch wel weer aan toe geef…………We gaan het wel weer beleven, toch?

Freeke en Sjoerdje draaien lekker op de Barnehage. Net een oudergesprek gehad, en dat was louter positief. Dat moet fantastisch zijn voor een kind om naar een Barnehage te mogen gaan. De kinderen spelen meer dan de helft van de dag buiten (weer of geen weer) en worden zelfstandig gemaakt door bijvoorbeeld de smøremøtes (smeerbijeenkomsten, oftewel lunch e.d.) Zo klein als ze zijn pielen ze met een mes de boter op hun brood en beginnen ze allen met de verkeerde kant van het mes te snijden. Daarna likken ze steevast het beleg eerst van hun brood voordat ze het brood opeten. Wat ons betreft worden de kinderen af en toe wat te zelfstandig gelaten, maar dat is ook typisch noors.
Het buitenspelen is niet alleen vermaak, er worden ook veel dingen geleerd. Iedere groep heeft een vaste dag dat ze ‘på tur’ gaan en gaan dan met de groep wandelen of iets ondernemen. Pas is Freeke met heel haar ‘bjørne’groep met de trein naar Bjorli geweest en komende week mag de groep een nacht op de barnehage blijven slapen, spannend!

Dan iets totaal anders, verplicht hebben we onze horizon moeten verbreden en zijn Freeke en ik 3 weken geleden naar Trondheim gereden. Per toeval kwam Heleen er tijdens onze terugreis naar Nederland achter dat mijn Paspoort verlopen was. Later bleek dat ook die van Freeke verlopen was. Nu kun je alleen bij het consulaat in Trondheim of de ambassade in Oslo een nieuw paspoort verlengen. In Nederland heeft menig fotograaf slapeloze nachten over de manier waarop de pasfoto’s genomen moeten worden, hier hebben ze dat niet. De man op het consulaat tipte me een fotograaf in Trondheim die op de hoogte is van de Nederlandse paspoorteisen. Voor de zekerheid heb ik nog de eisen uitgeprint en meegenomen.
De heenreis ging voorspoedig maar helaas door regen en sneeuw. Wel nog een eland langs de weg gezien en door het aparte Dovrefjell landschap gereden. Na wat steviger bochtenwerk moest Freeke nog ff spugen en daar kwam Trondheim al in beeld. Door een regenachtig en triest Trondheim gereden, vonden we de fotograaf snel. De foto’s zijn ook snel genomen. Iets te snel naar mijn idee want ik vond het gezicht van Freeke te groot. De fotograaf legde er zijn sjabloon voor het nederlandse paspoort over en zei dat het goed was. Ik met de lineaal er langs en zei dat het te groot was. Nou ja, dan maar proberen. De aardige man bij het consulaat (gewoon een verschepingskantoor aan de haven) twijfelde ook over het formaat van Freeke haar foto maar hij probeert het ook.
De vermoedens werden twee dagen na het Trondheim avontuur bevestigd. We kregen de foto teruggestuurd omdat het hoofd te groot is. Nu maar naar een fotograaf in Åndalsnes. Dit is er één met een orginele naam ‘Åndalsnes foto’ en een evenzo orginele manier van pasfoto’s maken. Freeke werd op een krukje geplet voor een gekreukeld stuk wit papier. Ik was nog bezig de foto-eisen uit de tas te plukken of ik kreeg het digitale schermpje al in m’n mik met de vraag of het zo goed was. Ik legde de man uit dat het er nog al op aankomt en dat hij met bepaalde dingen rekening moet hou…..flits…..hup het volgende schermpje voor mijn neus….zo dan? Nou ja, weet je wat, doe die maar en weg wezen. We maken er thuis nog wel wat. Wel riep hij me nog na dat ‘ie een beetje nerveus van me werd maar dat ik m’n geld terug krijg als ze de foto niet accepteren. Met vol verwachting klopt ons hart of de envelop die binnen gaat komen twee paspoorten bevat of weer wat foto’s retour.

Eén van de vorige keren al uitgelegd wat een mooiweerwindow is, nu bevinden we ons zojuist in een slechweerwindow van een week. Dat komt opzich mooi uit, er moeten nog wat klusjes gedaan worden die anders blijven liggen en er is voetbal (Rob en Jacq, nog bedankt voor dat belachelijke oranjepakket!) waar we dan zonder de drang om naar buiten te willen rustig naar kunnen kijken.

Hier nog even een apart bordje. Vorige keer schreef ik al over beren en slangen en nu kwamen we het volgende bordje tegen tijdens een wandeling. Gelukkig weten we ondertussen beter, maar als je het nogal letterlijk gaat vertalen naar het nederlands zou je toch zweren dat je gewaarschuwd wordt voor bijtende dieren. Een beite is een weide, dus er wordt alleen maar mee aangegeven dat er hier dieren (schapen & koeien) vrij rond lopen en dat je het hek dus moet sluiten.
De beer is nu meermalen gesingaleerd in de buurt waar ik veel boulder. Nu ben ik wel al een keer rennend en gillend weg gegaan uit het bouldergebiedje, maar dat had niets met een beer te maken. Waarschijnlijk was ik het enige bloedhoudende wezen in de wijde omtrek want alle muggen in het bos hadden mij tot prooi gebombardeerd. Niet normaal! Snel naar een ander gebiedje gevlucht. Twee dagen later overigens bijna geen mug meer te bekennen……..misschien hebben ze de beer gevonden?






De laatste tijd ontvangen we, in het diepe geheim, ook met regelmaat de tandenfee………..









Ik heb toch echt het idee dat ik geen zin meer in de log heb, maar in plaats daarvan worden de verhalen alsmaar langer. Weet ook niet hoe het komt? En oh ja, mocht je nieuwsgierig zijn naar het panoramauitzicht vanaf onze verranda sjek dan dit ff

http://www.flickr.com/photos/fridovandijk/2500297376/sizes/l/


Remko.

3 reacties:

Anoniem zei

ole, ole, ole...campione, campione.....zitten wij hier in Nederland compleet in het EK geweld ( na de 3-0 van gisteren zeker ! ) , vraag ik me gelijkertijd af hoe jullie dat beleven.....Remko kennende interessert het je eigenlijk niet veel maar misschien komt er toch wat onverwachts chauvinisme bovendrijven??

Na het stapelen van het hout voel ik me bijna moreel verplicht om ook de uitdaging van het schilderen aan te nemen....haha...vind ik serieus leuk werk! Op een ( aantal ) voorwaarde(n): fietstochtje Vengedalen, ijs uit Andelsness, 2 elanden spotten, wijntje met pizza met June en Hilde, pannekoekentaart EN een mooi weer window!!Verder niets..... July is voor mij wel een maand waarin het kan maar laat maar even weten wanneer het uitkomt....maak geen grapje!!

Heb Juul en Pleun de foto`s ( en site ) laten zien en Juul vind Freeke helemaal stoer met haar gebit...haha....ook zo`n "fietsenrek ".......

Ten aanzien van je werk: werkend voor een Noors bedrijf kan ik je verzekeren dat een eventuele leidinggevende functie met bijbehorende verantwoordelijkheden GEEN gevolgen hoeft te hebben voor je vrije tijd en eventuele stress. Volgens mij moet de 1e Noor met een burn-out nog geboren worden.....maar ja, jij bent ( nog ) geen Noor, mooi moment om volledig in te burgeren! haha..

Vi sees!!

Anoniem zei

Goed man weer zo'n verhaal en die pruik staat erg mooi Sanne!!

Groeten Rob.

Anoniem zei

Werkkleding? Doet die kliding dan het werk voor je?