23.7.08

F(J)ELLESFERIE

De tijd tikt door en vandaag ben ik weer gewoon aan het werk gegaan, net zoals een ruime twee weken geleden. Nou ja gewoon, eerst ff twee gaten weg laten boren bij onze duitse beul (tandarts, best wel aardig hoor maar laten we de stereotypes vooral in ere houden). Maar in de tijd tussen deze en de laatste blog is er toch weer heel wat gebeurd. Hieronder ga ik proberen een en ander op te sommen en hopelijk wordt dat niet te langdradig………

Zo is ruim twee weken geleden onze vakantie ingegaan. Het startschot daarvoor was de komst van mijn ouders. Min of meer hadden we met ze afgesproken dat zij twee weken op de kinderen zouden passen zodat Sanne en ik samen wat tochten kunnen gaan doen in die spreekwoordelijke tuin. Bleek dat ze toch wat noten op hun zang hadden. Ze wilden i.i.g. Kavlisetra mèt uitzicht zien (vorig jaar in dichte mist) en eventueel de Langfjord rond rijden i.p.v. de pont te nemen. Nou ja, nadat de oude kaas, kokosbrood, hagelslag, wijn, etc. overhandigd was, was het natuurlijk moeilijk om dat te weigeren.

De eerste dagen werden we toch nog wat in beslag genomen door de dansaspiraties van Freeke. Zij danste mee bij de opening van het Norsk Fjellfestival. Dit is best een bijzondere happening, waarbij het noorse bergsportfestival geopend wordt met toespraken, dans en live muziek voor publiek op Litle Fjellet (deze plek lijkt me ondertussen wel bekend). Hiervoor moest ze de dagen ervoor flink oefenen en dat ook op lokatie. Maandagavond was het dan zover. Zo’n 1500 mensen liepen in een file naar boven. Mijn moeder wilde het ook graag meemaken en wist dat het een pittig klimmetje zou zijn omdat ze het vorig jaar ook gelopen heeft. Sanne was al boven met Freeke, want er was natuurlijk ook nog een generale repetitie. Ma en ik, met Sjoerdje in de rugdrager, liepen met de mensenmassa mee omhoog. Mijn moeder voelde zich echter zo opgejaagd door alle mensen, waardoor ze veel te snel ging lopen en al snel helemaal buiten adem was. Ze zag het helemaal niet meer zitten en ging terug naar de auto. Ik liep door met Sjoerdje en kwam op een stormachtig, maar zonovergoten Litle Fjellet. Al vlak na aankomst begon het evenement en het was fantastisch leuk om te zien en te ervaren. Toch wel apart als je eigen meissie daar tussen de rotsen aan het huppelen is……erg apart allemaal.
Voor de rest namen we geen deel aan het Fjellfestival. Er worden veel tochten georganiseerd (tegen erg hoge prijzen) en we zien het niet zo zitten om met een hele club mensen tochten te doen die je gratis en in alle rust zelf kunt ondernemen. Wel pikken we nog een bioscoopje waar ze een spectaculaire filmcompilatie draaien van het BANFF-mountianmoviefestival.

De eerste week van de vakantie was het prachtig weer. De dag na de opening van het fjellfestival hadden we als doel de overschrijding van de graat tussen de Loftskartind en de Galtåtind. Een luchtig graatje tussen twee toppen die ons weer even moet laten wennen aan het steile bergterrein. Het is voor ons toch ook al weer een tijd geleden dat we echt alpien bezig zijn geweest, dus maar ff langzaam opbouwen. De tocht is grotendeels door bekend terrein omdat we in de winter van de meeste toppen al geskied hebben en de aanloop vaak als avond-/trim-loop gebruiken.Vanaf het bekende pad slaan we af richting steil blokkenterrein op de flank van de Lofstkartind waar op de graat een steenhut zou staan. De blokken gaan over in vastere rots en half klauterend krijgen we de hut in zicht. Fantastisch mooie hut in een betoverende omgeving. Overal zien we bergtoppen en meren. In de diepte zien we, op een idyllische plek, de grootste hut uit de omgeving liggen: Måssvasbu.
Toen we het blokkenveld omhoog liepen zagen we vanuit onze ooghoeken al de graat gaan. Vanaf de hut begon de graat meteen met een sneeuwveld dat overging in een smalle sneeuwgraat die links en rechts flink afloopt. Sanne zag het niet zitten, maar ik wilde het nog wel proberen, Sanne hield vol en we namen de zelfde weg terug. Al met al een erg leuke tocht. We waren overigens niet alleen. Op een veilige afstand werden we gade geslagen door twee gigantische zeearenden die rondcirkelde.
Dezelfde avond hebben we de boete ingelost en ben ik met mijn ouders ‘met’ uitzicht naar Kavliseter geweest!


Volgende dag stond Kongen op het programma. Als je de beroemde Trollstigen omhoog rijdt, kijken markante toppen van Bispen, Kongen en Dronninga (Bisschop, Koning en Koningin) over je rechter schouder dominant op je neer. Om Kongen op te komen, rijdt je eerst de Trollstigen omhoog en loop je aan de andere kant achter Bispen langs naar de zuidgraat van Kongen. Vanuit het toeristisch en zonovergoten Trollstigenplateau loop je opeens een mega alpiene wereld binnen. We liepen door een steil sneeuwveld boven een geheel verijst meer naar de graat en keken uit op een gletsjer aan de andere kant van het meer. We begonnen aan de graat die al snel wat steiler werd. Sanne besloot in de zon te blijven zitten en moedigde mij aan door te gaan naar de top. Oké dan…. Het eerste stukje nog over de graat en dan door een geul door de zuidwestwand de makkelijkste weg omhoog vinden. De geul was flink gevuld met sneeuw en dat probeerde ik te ontwijken door langs de zijkant omhoog te klauteren. Al snel zat ik wat hoger en moest toch af en toe wat echte klimpassages door. Dat gaat opzich prima omhoog, maar ik begon te twijfelen over de afdaling. Dat wordt een stuk lastiger. En als ik omhoog kijk wordt het er niet makkelijker op. Ik, hier, helemaal alleen, zonder touw en zekering, veel sneeuw, steile rots, Sanne op me wachtend…….nee. Toch maar weer terug. Op het moment dat ik het besloten had steekt er een slanke dame haar hoofd om een hoekje. Hei! Ben je op de top geweest? Ik vertel haar dat ik het alleen niet zie zitten en ze stelt voor met z’n tweeen te gaan. Super snel en lenig klimt ze zich overal doorheen en ik besluit toch weer af te dalen. Sanne en ik zaten nog lekker in de zon als de dame bij ons komt zitten. Ze gaf inderdaad aan dat het best wat klimwerk was om er te komen en dat ze dat wel gewend was als vrouw van een berggids. Pfffffff, mijn ego was naar dieptepunt gezakt maar krabbelde al weer ietsje bij. Wel een top of geen top, we zaten daar in magnifiek alpien terrein en zouden bij wijze van spreken ons huis kunnen zien liggen. Ik weet dat ik zulke vergelijkingen aan de lopenende band maak, maar dat geeft wel aan hoezeer het ons blijft verbazen dat we hier wonen. En we genieten er met volle teugen van, gewoon, omdat het kan!

Na twee dagtochten maar een daggie avslappen. Relaxt sportklimmen bij een imponerende waterval voorbij het dorpje Verma. De plek heet Slettafossen en is eigenlijk een diepe kloof/waterval waar miljoenen liters water met kracht doorheen geperst wordt. Imponerend!! Datzelfde water heeft, toen het nog een stuk hoger stroomde, een prachtige klimwand geschapen! Gelukkig hebben een aantal noren deze voorzien van een partij haken (wat vrij uitzonderlijk is in Noorwegen) waardoor we ontspannen wat konden klimmen. Dat voelde wel weer ff lekker hoor, met touw en setjes een route klimmen. Leuk!
Toen we daar waren hebben we mijn ouders nog gebeld dat ze snel moesten komen en deze natuurkracht (daarmee bedoel ik niet ons klimmen maar het water) zelf moesten aanschouwen. Gelukkig dat we dat gedaan hebben, want ze hadden het ons niet vergeven als ze wisten wat ze anders gemist hadden!

De vrijdag beloofde niet best te worden, dus plannen we een stedentripje. We rijden met z’n allen naar Ålesund om daar naar het Atlanterhavsparken te gaan. Een groot zeeaquarium waar wij vorig jaar ook al eens geweest zijn. Daarna nog door Ålesund gedoold alwaar een groot bootfestival gehouden werd. Veel volk, kraampjes, terrasjes en wonder boven wonder prachtig weer! Toch ook wel ff lekker om in een stadje te zijn. Maarja het cliché mag hier natuurlijk ook niet ontbreken, want zeg nu zelf, het stadje ligt er toch ook weer prachtig bij?




Zaterdag hebben we lekker thuis gelummeld. Een beetje het gras gedaan, Freeke uitbesteedt aan een vriendinnetje en een testrit gereden in de bus van de buurman. Om een heel lang verhaal kort te maken. Hij heeft een bus gekocht die niet in z’n garage past, nu willen wij zijn bus kopen en dus staat onze berlingo op dit moment te koop. Het loopt geen storm, dus we zien het wel.

Zondag met z’n allen een familietoer naar Måssvasbu gemaakt. We zijn eerst om het hele bergmassief achter ons heen gereden om de kortste en meest vlakke weg te lopen naar de hut aan een mooi meer. Natuurlijk blijven het bergen en mijn ouders hadden er dan ook een flinke kluif aan. Helaas hadden wij ons een alpenbergenhut voorgesteld waar je wat drinken en eten kunt kopen, hier moest je jezelf kunnen voorzien. We hadden niets bij ons, dus ff uitgerust en weer terug. Later hoorde we dat alles wel in de hut aanwezig is, maar dat je het zelf moet klaar maken en op goed vertrouwen een duit in het zakje doen. We waren iig weer lekker van de straat.


De voorspelling voor de volgende dagen was niet best. Sanne is de beste in het verzinnen van huishoudelijke klussen, dus die kwam op het goede idee (niet sceptisch) om het hout voor komende winter te bestellen. Het idee kwam bij het ontbijt en we stonden net met ons regenpak in de handen en de eerste drie kuub stond al in de tuin. Lekker daggie hout stapelen. Nuttig en best leuk. Voelt rijk zo’n berg hout voor deur. In totaal hebben we nu zo’n 7 kuub. Nu maar afwachten of dat gaan redden in de winter……..

Ondanks het slechte weer op dinsdag zijn we toch nog op pad gegaan richting Hurrungen, een top links in onze voortuin. Een steil paadje richting een meer aan de voet van de Store Vengetind en vanaf daar door een blokkenveld omhoog naar de top. Verschillende regenbuien maar ook zonnestralen incasseren we. Betoverd staan we stil bij het meer, een paradijsje! En op de top worden we weggeblazen door de storm. Zo rond en stomp als de berg vanaf onze kant er uit ziet, zo steil knallen de rotswanden aan de andere kant naar beneden.
’s Avonds heerlijk uit wezen eten met Jone en Hilde. Eindelijk ‘ns een andere tent dan de pizzeria. De enkele keer dat we hier ergens zijn gaan eten is dat de pizzeria geweest. Dit is eigenlijk de vanzelfsprekende tent waar je terechtkomt als je uit eten gaat. Wij weten zeker dat we iedere keer een andere pizza besteld hebben, maar toch lijkt het iedere keer dezelfde. Kleine troost, hij is niet duur……. Nu hadden we gelezen over Hotel Aak, een hotel/restaurant iets het Romsdal in vanuit Åndalsnes. Duurder dat zeker, maar een ontzettend leuke plek met heerlijk eten. Dat is goed om te weten!

Nog even een afscheidstur met m’n ouders over de Trollstigen. Het blijft toch apart zo’n pas door een steile wand, zowat dwars door een mega waterval. En dan breekt de dag aan dat mijn ouders weer terug vliegen. Dat is natuurlijk niet leuk, maar ja dat weten we van te voren…….

Het weekend hadden we, gek genoeg, toch weer zin om er op uit te gaan. De laatste dagen van de vakantie nog even benutten. We hebben kaarten gekocht van de noorse toeristenvereniging. Het is een soort knipkaart die je kunt knippen zodra je een wandeling volbrengt die zij aangeven. Aan het eind van de route hangt een tang waar je een letter door je kaart knipt als bewijs. Je kunt er een T-shirt mee verdienen en een I-pod en GPS mee winnen, en het is gewoon leuk.
Zaterdag een prachtige tur gemaakt naar Litle Oksen. Deze hadden we vorig jaar al eens gedaan maar was zeker voor herhaling vatbaar en ik zou ‘m zo nog ‘ns doen. In vergelijk met vorig jaar rende Freeke omhoog en liet ons zwetend en hijgend achter. Voor dat we van start gingen werden we verwelkomd door een 15 tal erg nieuwsgierige koeien. Grote paniek bij de kinderen, ze kwamen met z’n allen om de auto staan loeien. Wij vonden het ook niet heel leuk, maar ergens weet je toch dat het slechts nieuwsgierigheid is. Rennend naar het steile bospaadje met de kinderen op ons arm totdat ze niet meer achter ons aankwamen. Erna de wandeling normaal voortgezet. Op de terugweg werden we weer opgewacht door de goedsullige viervoeters tot groot ongenoegen van de kinders…….



Bij het zondagsontbijt ontvingen we een sms van Hilde, of wij nog plannen hadden. We steldde voor een tochtje naar Litle Vatne te maken. Een meer aan het eind van een lange tolweg boven een huttenveld (Bøstølen) bij Innfjorden. Relaxte wandeling naar een prachtig meer tussen bizar steile bergtoppen! Het was prachtig weer en de kinderen hebben heerlijk in het meer gebadderd. En weer een knippie verdiend!
De vakantie toch nog maar afgesloten met een nietszeggende pizza bij de pizzeria. Toch echt de laatste keer, denk ik.