KIRKETAKET

Inderdaad, hij is wat klunzig.....af en toe. Maar wellicht doet dat juist vertrouwd aan. Niet voor niets heeft mijn schoonfamilie het werkwoord Remkoen in het leven geroepen.
Maar Patrick kan bij ons een potje breken. Naast de heerlijke blokken kaas en hagelslag heeft hij zelfs dit keer een hele gastblog geschreven. Dus je begrijpt, ik trek mijn handen volledig van het onderstaande verhaal af en zo komt het dat je hieronder (veel sneller dan gewoonlijk) een verslag van afgelopen weekend voorgeschoteld krijgt uit de pen van Patrick......Bedankt!

Als enthousiast lezer van de blogs heb ik al diverse malen aangeboden om een “ gast blog “ te schrijven, maar nooit gedaan. Aangezien dit mijn zoveelste bezoek is, ik de tijd heb ( in de trein en op het vliegveld ) EN omdat de afgelopen 3 dagen erg bijzonder waren , ben ik er toch maar even voor gaan zitten. Al startend realiseer ik me de twijfels van Remko over het blijven vullen van de weblog...............waar begin ik, waarover heb ik het , is het wel interessant genoeg, wie leest het uberhaupt..?? ……..ouders okay, ex-collega`s, vrienden en kenissen …….maar wie specifiek..? Ik kan me nu voorstellen dat het achterlaten van een reactie , in welke vorm dan ook, waarschijnlijk de enige motivatie is om het te blijven doen. Chapeau dus aan met name Remko, ik beleef er in ieder geval altijd veel plezier aan.

Volgens mij hoef ik me niet echt voor te stellen aan vaste volgers van de familie Hofma, al sinds hun vertrek ben ik een regelmatig een „kort onderwerp“ in diverse blogs.......niet altijd iets om trots op te zijn overigens, het gaat nog al eens over kapotte auto`s, vergeten stokken, verloren ski`s enz..........“story of my life“ zullen we maar zeggen. Overigens ben ik in goed gezelschap op dat vlak als ik „ pa tur“ ben met Remko.

Mijn eerste bezoek in April 2007 was er een na een belofte: „ als jullie verhuizen , kom ik langs „ . Makkelijk gezegd, maar dan nog even doen. Misschien ben jij zelf ook wel iemand die dat ( te ) snel riep.........haha.....ik realiseerde me later pas wat het inhield; vliegen, wachten, 5 uur treinen ............ppfffff .....best een opgave . Maar ik probeerde me in te denken wat het voor mij zou betekenen , zeker in het begin, wat als IK naar Isfjorden verhuisd zou zijn ? Gaan dus !! Eenmaal daar zou elke natuurliefhebber spontaan smelten en knettergek worden. Als je net als ik al enthousiast kunt worden van Waku Waku is Isfjorden het Yab Yum van de natuur.

Eenmaal daar zou ik het liefst helemaal niet slapen en alleen maar pa tur gaan. Jaloers op Remko en Sanne? Ja, meestal wel maar soms ook niet, wel altijd volop bewondering, ook voor Sjoerdje en vooral Freeke! Zelf ook doen ? Plannen ja, maar doen ....nee. Maar niets staat me in de weg om regelmatig leuke mensen te bezoeken op een unieke plek.

Na ” de wereld volgens G.B.J. Hilterman ” to the point:

Het bezoek van afgelopen 3 dagen had een specifiek doel: op toerski`s Kirketaket beklimmen samen met Remko en Jone. De voorbereidingen waren redelijk intensief; naast fysieke fitheid vooral veel telefoontjes over mee te nemen ski`s, stijgvellen, toer schoenen. Let wel, alles x 2 zodat ik al een kleine expeditie achter de rug had toen ik op het station van Åndalsnes arriveerde. Maar met 200% motivatie!

Na een korte filosofische avond, naar goed gebruik, op tijd naar bed om op vrijdag samen met Sanne en Remko ” pa tur” te gaan naar Stor Hesten. Ik had er naar uitgekeken om dat juist SAMEN met Sanne EN Remko te kunnen doen. .....HAD, want een snotverkouden Sjoerdje gooide, ongewild, roet in het eten. Met Remko op pad dus............en dus 2 x zoveel kans op stommiteiten, onbenullige acties ed...............wat dus ook gebeurde.....ik was mijn stokken vergeten. Omdat we ” hetzelfde” zijn is een lach en een vermoedelijke vloek van Remko in de auto terug ( om mijn stokken op te halen ) genoeg om verder te gaan. Drie uur later hebben we Stor Hesten beklommen en afgedaald op een manier die menig Noorman pijn aan de ogen zou doen......wat een techniek!!

Op zaterdag staat Kirketaket op het programma, het (sportieve) doel van mijn trip. Jone gebeld en afgesproken dat we om 08.06 (!) uur vertrekken. Waar blijf ik dan met mijn Brabants Kwartiertje ? Eenmaal bij Jone aangekomen blijkt dat we letterlijk vertrekken vanuit zijn tuin!!! De ski`s al onder de schoenen nog op zijn oprijlaan......wat een land!! Ik heb daar onderweg naar boven echt nog even over moeten glimlachen......ondenkbaar voor een ”flatlander” als ik. Tot nu dan..........

De tocht zelf is fantastisch! Eenvoudig in het begin, pittig tot zwaar in het midden , dan weer relaxed en uiteindelijk pittig naar de top. 4-5 uurtjes genieten!! Voor zover ik ze heb vergeet ik al mijn zorgen en focus me op de prestatie an sich. Waar eerdere tochten ( Skarven, Stor Hesten ) me nog zorgen baarde voor Kirketaket, gaat het nu juist super. Op de top is het weer ondertussen omgeslagen naar wind, kou en sneeuw. Snel vellen eraf halen en weg wezen. Met dezelfde ” flatlander techniek ” ( een afgeleide van het telemarken ) naar beneden om ergens in de luwte het door Jone meegenomen top-biertje te nuttigen. Onderweg verkneukel ik me al over het idee dat we waarschijnlijk naar beneden skieen tot weer IN de tuin van June, dat zal toch niet...? ...en ja hoor ......overigens de tuin WAARIN we ook weer meteen afscheid nemen want even gezellig nakletsen bij een biertje is er niet bij. Remko klaagt er wel eens over, ik maak het nu ook ( weer ) mee. Als 3 maatjes omhoog , veel lachen, heel veel, zeer flauwe grappen makend en dan eenmaal beneden: nou dat was het dan, we hebben gedaan wat we afgesproken hadden , doei!! Het blijft vreemd , kan me Remko`s onbegrip onmiddelijk voorstellen. Zeker omdat Jone een top kerel is met bijna Nederlandske humor. We zouden een goed trio-tje zijn tijdens carnaval in ” mijn ” Oeteldonk.

Op zondag lekker wezen skieen in Bjorli samen met Sanne, Sjoerdje en Freeke. Leuk, gezellig en relaxed. Remko en ik konden ook onze nieuwe toerski`s even echt testen op een normale piste en wat bleek ...........het lag helemaal niet aan onze ski`s!! ( zie onderdeel ” flatlander techniek ” ). Freeke is een echte viking aan het worden, waar ik vraag me NIET te volgen door bossen, halfpipes en bultjes doet ze dat dus juist wel........en met gemak! Die zegt over 4 jaar tegen mij ” Pat, misschien moet je me hier even niet volgen „ .....haha......en natuurlijk luister ik dan ..................NOT!

Zondag avond komen Jone, Hilde en kids bij „ ons“ eten en vlak daarvoor ga ik nog even fietsen om wat foto`s te maken . Ik fiets me een breuk om overal vandaan de mooiste plaatjes te kunnen schieten, het is strak blauw, verse sneeuw.....wat een feest!
Met een kletsnatte rug kom ik pas binnen als Jone en Hilde er al lang zijn ( dat is mijn Brabants Kwartiertje... ) en ben voldaan van mijn geweldige foto`s ........TOTDAT ik ontdek dat Remko`s toestel nog op filmen stond!! F..K !! Ken je de reclame van ” even Apeldoorn bellen ” met dat stel dat Loch Ness bezoekt en dan ..........precies!!
Stomme maar typische aktie van mij, maar natuurlijk ook stom van Remko om de camera op filmen te laten staan ( ..haha...ik moet natuurlijk wel iemand de schuld kunnen geven...) .

Al met al kwam er een einde aan 3 dagen met veel lol, super maaltijden ( de lekkerste soep en chili ooit !!! ), sportieve inspanning en geweldige foto`s ( ahum ) . Ik heb 1 volle dag na kunnen denken over waarom ik steeds weer terug ga naar Isfjorden. Zoals deels boven beschreven is het de mix van natuurschoon, sportieve inspanning, rust, ruimte, de combinatie van water en bergen, super foto`s, de taal, de mentaliteit van de mensen, de gastvrijheid maar ook het respect voor Remko, Sanne , Sjoerdje en Freeke. Respect omdat zij iets doen wat veel mensen graag zouden willen doen maar nooit doen ( ik zeker en jij waarschijnlijk ?). Ik heb in 2 jaar en diverse bezoeken van dichtbij kunnen zien dat ze ” thuis ” zijn in Isfjorden. Ze hebben net als wij ook hun tegenslagen maar kunnen relativeren als geen ander en dat vind ik mooi. Ik hoop er nog vaker te mogen komen.

Ik kan Kirketaket afstrepen op mijn ” lijstje” . De volgende uitdaging wacht alweer, plannen kunnen worden gemaakt.

Smørbotn ...............here we come …………

Takk for gjestfrihet og vi sees

Patrick

DE BERGENBLUES

Dit weekend is het op de kop af twee jaar geleden dat we verhuisden uit het heerlijke Haarlem naar het prachtige Isfjorden. Zo af en toe moet je ultimatums stellen. Zo hebben we strak een jaar voordat we verhuisden met elkaar afgesproken dat als we binnen twaalf maanden niet in Noorwegen zouden wonen, dat we het hele plan zouden vergeten en laten rusten en het nooit meer op te pakken. We hebben in het verleden met plannen gespeeld om naar Zwitserland te gaan en een tijd later Noorwegen overwogen. Romantische en dramatische plannen tegelijk en zodra je dit aan je omgeving gaat ventileren kom je niet heel geloofwaardig over als je iedere keer niet gaat…… We zijn vastberaden vertrokken, maar natuurlijk onderweg veel twijfels gehad. Sommige daarvan steken nog steeds ‘s de kop op, en dat is goed!

We hebben onderling afgesproken om twee jaar na onze emigratie de balans op te maken en de uitslag als lijdraad te nemen voor het vervolg. Ik zal de spanning er af halen en de ‘cliffhanger’ alvast een duwtje geven want ik moet heel eerlijk zijn. Sanne en ik hebben nog niet eens een bewust moment genomen om daadwerkelijk deze balans met elkaar door te nemen en dat zegt natuurlijk genoeg over de uitkomst.

Tsja, waar moet ik beginnen:
- Een eerste inkopper, maar daardoor niet minder waar: we missen familie en vrienden.
- Het is, zoals welbekend, erg lang donker ik Noorwegen. Aangezien wij een actief buitenleven hebben, valt deze donkerte als een schaduw over onze vrije tijd. De beperkte aanwezigheid van natuurlijk licht in de winter beperkt ons in onze sportactiviteiten en toch ook op sociaal gebied. Het leven speelt zich minder buiten af en daardoor tref je ook minder mensen. Het sociale leven is in de winter meer op afspraak….. Daarnaast mis je fysiek ook de nodige vitamine D.
- Het sociale leven, in zijn geheel, vind ik matig. Natuurlijk zijn wij daar zelf ook onderdeel in en moeten dan ook hand in eigen boezem steken. Maar ik geloof heus dat we hier met een cultuurverschil te maken hebben. Gelukkig zijn er uitzonderingen maar over het algemeen zijn de mensen hier traag, stug, beperkt en ontoegankelijk (zomaar een paar flinke beschuldigingen, gelukkig lezen de noren nog geen nederlands). En dat frustreert zo af en toe. Vaak hoor ik dat het met name de ‘Romsdalinger’ betreft, maar ja, daar wonen we dus……
- Isfjorden is klein. Het eerste en beste stadje in de buurt is Åndalsnes en is twee keer zo groot, maar nog steeds klein. Zo komt het dat je veel mensen kent, en veel mensen kennen ons maar tegelijk zijn het geen bekenden…….. Het ‘stads-’ of ‘dorps-’ leven, hoe je het ook wilt noemen, is behoorlijk triest.
- Het leven kost wat in Noorwegen. We hebben de Euro conversie in Nederland meegemaakt en hadden toch sterk het idee dat vanaf dat moment alles twee keer zo duur werd. Gelukkig gold dat destijds ook voor ons huis, dus we klagen niet alleen maar. Een paar jaar nadat de Euro geïntroduceerd was, zijn wij naar Noorwegen verhuisd. Het zelfde ongeloof was is in onze ogen af te lezen als we de bonnetjes na de boodschappen ‘ns doornamen. Daar wordt je niet blij van. Verder betaal je hier meer belasting en dacht ik echt dat Nederland de auto’s het duurst verkocht in Europa…….blijkt ook Noorwegen te zijn. Het wijntje staat ook niet heel regelmatig meer naast het bord, kortom. Noorwegen is een duur land.
- De taal. Ondanks het feit dat we lekker meekomen in het Noors en onze kinderen ondertussen zich makkelijker in het Noors uiten dan in het Nederlands, is het toch niet onze moedertaal en hebben in dit stadium nog steeds moeite om gewoon super relaxed lulpraatjes te hebben in het Noors. Functioneel werkt het allemaal wel. Maar als je op een feestje of met een groepje collega’s wat lol staat te trappen merken we toch een achterstand. Je bent trager en mist soms de essentie en daarnaast heb je niet dezelfde referentie.
- Je leert vrienden kennen.
En als ik nog ff langer zit, maak ik het lijstje moeiteloos twee keer langer.

Waarom hebben we de onze retourtickets nog niet besteld en staat er geen ‘Til Salgs’ bord in onze tuin? Wel:
- We houden van het buitenleven, en dat -met name- in de bergen. We wandelen, fietsen, klimmen, langlaufen en skiën. En dat gaat nu eenmaal beter hier in Noorwegen dan in Nederland. Dit klinkt voor menigeen wellicht kansloos, maar voor ons is dit belangrijk!
- Het klimaat is, niet wetenschappelijk bewezen, veel beter dan in Nederland. Noorwegen heeft echt uitgesproken seizoenen.
- Veel ruimte……..in de ruime zin van het woord. Zowel in huis, rond het huis, op school en in het, hoe zal ik het noemen, officiële leven. Dat wat het officiële leven betreft, doel ik met name op regelgeving en ‘betutteling’. Die is hier beduidend minder of wordt iig minder strikt nageleefd.
- Het sociale aspect heb ik hiervoor al behandeld. Gelukkig hebben we een aantal fijne mensen om ons heen, en dat worden er langzaam aan steeds meer. Maar wat het leven hier vooral een succes maakt is het feit dat we een sterk gezin hebben. We hebben het leuk en we hebben het goed!
- Je leert je vrienden kennen.
Ik merk dat het makkelijker is om negatieve punten op te schrijven dan positieve, dat is een persoonlijkheidstrekje wellicht. Toch staat dat in schril contrast met ons gevoel. Hier voelt het goed, is het prachtig en voelen we ons fijn! We zijn hier gelukkig!

De kinderen zijn we in de bovenstaande punten nog niet tegen gekomen. Da’s een verhaal apart. Zij waren een groot gedeelte van de reden waarom we verhuisd zijn, maar niet het grootste gedeelte. En als ik heel eerlijk ben, twijfel ik nog steeds over wat voor hun het beste is en ben ik niet geheel overtuigd dat dat Noorwegen is.
Met alle vrijheid, natuur, rust en ruimte die de kinderen hier tot hun beschikking hebben zie ik toch een beperking. Er zijn zoveel minder mogelijkheden tot ontwikkeling en stimulering dan dat we die in Nederland hadden. Daarnaast zet ik best vraagtekens bij het Noorse onderwijssysteem. Het gaat langzaam en wel heeeeeel erg spelenderwijs (ze leren wel aardig skieen op deze manier). Hoewel een citotoets in groep 1 nu ook weer niet mijn voorkeur heeft….
Door de hoeveelheid ruimte heeft ook iedereen z’n eigen trampoline, schommel, glijbaan, zandbak, enz. Dat betekent ook dat het ontbreekt aan centrale speelgelegenheden voor de kinderen wat zovaak een sociale ontmoetingsplek is (ook voor ouders). Dit heeft tevens tot gevolg dat als er met vriendjes of vriendinnetjes gespeeld wordt, dat van te voren af gesproken is. Je komt namelijk niet zomaar iemand tegen doordat iedereen ver van elkaar vandaan woont.
Toch ben ik ervan overtuigd dat ze het heerlijk hebben en ook echt genieten van wat het land, de mensen en de omgeving ze te bieden hebben. Dat zie je aan ze!


Ach, het is lastig plussen en minnen. Alles grijpt in elkaar en het is allemaal behoorlijk complex om er een verhaal van te maken. Daarnaast is het hoofdzakelijk een gevoelskwestie en die krijg je lastig op papier. Maar ik geloof, dat wanneer je even naar beneden door de tientallen vorige blogs scrolt, er een redelijke indruk achter blijft.

Dan weer even tot de orde van de dag:

Na m’n laatste blog zijn we er natuurlijk weer aardig op uit geweest. Voornamelijk hebben we geskied! Met als groot verschil met alle vorige keren dat Sjoerdje nu ook in de lift mee omhoog ging. Zo sceptisch als ze iedere keer is als ze iets nieuws onderneemt, zo graag wilde ze iedere keer opnieuw in het liftje! En Freeke? Die houd je niet meer bij……

Kirketaket, over deze berg heb ik al enkele malen geschreven. Hier in Noorwegen is de berg uitgeroepen tot Toerskiberg nr 1! Er zijn er zelfs die een weekend heen en weer vliegen uit Den Bosch om Kirketaket naar beneden te skiën.
Helaas werd het rustige Isfjorden en eigenlijk heel Rauma vorige week opgeschrikt.
De donderdag avond ben ik met Harald en Sandra naar een dialezing geweest van Halvor Hagen. Een locale berggids die een prachtig toerskiboek van onze omgeving heeft gemaakt. Deze dialezing was de eigenlijke start voor Romsdalsvinter, een soort Fjellfestival in de winter. Een hele groep uit binnen en buitenland laat zich gidsen op ski’s door de bergen in en rond het Romsdal. Vrijdag is een aantal tochten gepland, waaronder ook de gewilde Kirketaket. Vrijdagmiddag bleek een van de deelnemers te dicht langs de topgraat gelopen te hebben en is daarbij door een sneeuwluifel (zie foto een aantal blogs terug) 300 meter naar beneden gevallen. Eigenlijk gebeuren hier bijzonder weinig ongevallen in de bergen als je dat vergelijkt met de alpen. Dat heeft natuurlijk ook te maken met het aantal mensen dat hier onderweg is. Maar ook het bewust zijn is hier, volgens mij, hoger en er is minder ‘toeristen’ gedrag buiten de pistes.

Gister trouwens nog een leuke ‘opplevelse’ gehad. Eigenlijk was het een huis-, tuin- en keukendag. Niet bijzonder. Ik stond op de ladder de dakgoot te stellen toen Kirsten even kwam buurten. Marc was die dag aan het vissen en had twee kabeljauwen en een schol gevangen. Gasten die hun eigen eten meenemen, zijn altijd welkom. Dus Mark reed zijn auto naar Isfjorden in plaats van Innfjorden en maakte de vissen grotendeels in de tuin schoon. Even later stonden we ze samen te fileren en had Sanne een hele maaltijd er omheen verzonnen. Onverwacht en erg gezellig zaten we met zijn allen de meest verse vis te eten die je maar kunt bedenken.
Verbazend overigens hoe luchtig Freeke met het dierenleed omging. De schol zou al dood moeten zijn, maar dat was’ie nog niet. Nadat Freeke ons er attent op gemaakt had en Mark er met chirurgische precisie er alsnog een eind aan probeerde te maken keek Freeke er met gemak naar. Daarin merk je toch dat jacht en vissen hier echt als onderdeel van het bestaan onderwezen worden. Het zijn ook dingen die op school en bij speider veel de revue passeren.

Vandaag nog een heerlijk dagje gehad. De afgelopen tijd staat bol van skieen. Het weer dit weekend is twijfelachtig en de sneeuw houdt niet over. Vanochtend bij het ontbijt komt de zon toch wel heel regelmatig door de wolken. Als Sanne terug is van hardlopen ontbijten we uitgebreid en kleden ons snel aan. We maken een heerlijke fietstocht, de eerste dit voorjaar. Als pauze van de fietstocht doen we een prachtig wandelingetje door het bos die net uit de winterslaap komt. Na de lunch pak ik m’n crashpad en klimschoentjes en ga ik nog even boulderen. Ook voor het eerst dit voorjaar.
Komende donderdag komt Patrick voor een lang skiweekend.
Ik bedoel……fietsen, wandelen, boulderen en skiën en dat allemaal in dezelfde week. Need I say more?

…………..!

’t Gaat nu toch echt gebeuren. Sanne heeft haar eerste dag gewerkt. Het contract is getekend. Er zijn nog geen gasten deze week die geboekt hebben dus ze vermaken zich nu met schoonmaken en de boel op orde maken. Lekker relaxed inkomen…...
Zondag a.s. is er een open dag voor allen die geïnteresseerd zijn. Dan gaan de kinderen en ik ook nog ff om een hoekje kijken in het nieuwe Lifestylecenter. Ben je nieuwsgierig, sjekk: http://www.livsstilsenter.no/

Even geleden heeft Sanne een etentje gehad met de werknemers van de barnehagen. Het is geen gebruik dat invallers mee gaan met zulke gelegenheden, maar Sanne mocht mee bij wijze van afscheid. Het etentje gebeurde op geheel traditionele wijze. Ze zijn gaan eten in een nieuwe ‘bistro’ in de kelder etage van het grote hotel in Åndalsnes. In plaats van ‘ns wat lekkers te proberen van de kaat, is er van te voren al bepaald dat een pizza gedeeld gaat worden, zodat er nog geld overblijft in de knip om bier te drinken………. Tja, zo gaat dat in Noorwegen. Enfin dat hoofdstuk is al eens aangehaald. Overigens heeft Sanne, geheel nuchter, het wel erg gezellig gehad!

Onlangs is in Innfjorden, een dorpje verderop aan het andere eind van de tunnel, een nederlands stel gaan wonen. Zij zijn beiden gaan werken in Åndalsnes als arts nadat ze tijdens hun huwelijksreis door Noorwegen hier in de bergen zijn blijven hangen. Een leuk stel dat wij, en zij ons, uit de brand hebben geholpen met onze oude Honda Civic 4x4.
Op een zondag leek het ons leuk om met Mark (alias Markus) en Kirsten (alias Sjirsten) een tochtje op de fjellski’s naar Kavliseter te maken. Sanne heeft het tochtje ’s ochtends alleen al gemaakt en blijft met de kinderen op een helling sleeën. Met redelijk mooi weer en een goed geprepareerd ‘pad’ lopen we een lekker tochtje. Mark heeft lef! Z’n eerste tochtje op fjellski’s terwijl ‘ie vastgeketend is aan hun, uit de kluiten gewassen pup, ‘Bella’. Bella gedraagt zich overigens perfect en Mark hoeft maar twee keer headfirst achter Bella aan! Bij de hutjes drinken we wat en we wagen ons via het ongeprepareerde stuk langs de andere kant van de rivier weer terug. Dat ging echt prima, en thuis gekomen zat Sanne met een heerlijk avond maal al klaar. Het was erg gezellig op een manier dat we hier best zo af en toe missen…….

Vorige keer schreef ik al over het drukke programma voor de kinderen. Ook vorige week kon het niet op. Nadat Freeke op maandagavond ‘speider’ had, had ze op dinsdag, zoals gwoonlijk rundeski…… skiën dus. .‘s Woensdags naar bed gebracht worden door de oppas, om donderdag in je regenpak naar een helling boven Isfjorden te gaan omdat de 7e klas daar ‘Skileik’ (skispel) georganiseerd heeft. ’s Avonds nog een extra ingelaste avond van speider waarbij ze officieel de Speiderbelofte af moet leggen Die vrijdag vieren ze op school Karneval en sluit ze de dag af op de naschoolse opvang met dansles…………… Om vervolgens om 17 uur al weer paraat te zijn op een kinderfeestje, terwijl we daarvoor ons bezoek van de trein af halen. Tsja, en dan is het nu vinterferie! (wintervakantie)

Ik heb het vast al eens eerder gemeld, Kelly (…..van Frido) studeert een half jaar in Lillehammer. Frido is een weekje bij haar op bezoek en afsluitend komen ze met de trein voor een bliksembezoek aan Isfjorden. Erg leuk. Van te voren hadden we al gepland dat we in Bjorli af zouden spreken om lekker te gaan skieen. Tot overmaat van ramp heeft Kelly haar elleboog uit de kom geboard. Op de ski’s of op het snowboard zit er niet echt in voorlopig. Hopelijk hersteld ze sneller dan ze (en de arts) verwacht, dan kan ze nog wat profijt hebben van haar net aangeschafte seizoenskaart voor het skimekka in Noorwegen Hafjell bij Lillehammer. Lekker bijgekletst en nog een klein wandelingetje met z’n allen gemaakt. ’s Middags nog een bakkie met mega souzen genomen bij Rauma Hotel en daarna zijn ze weer op de trein richting Lillehammer gegaan. Erg gezellig en leuk dat ze de moeite genomen hebben om even langs te komen. Binnenkort gaan we een weekendje bij Kelly kijken in Lillehammer!

Vorige week donderdag belde Sanne me op mijn werk. Bleek dat een (inmiddels) ex collega van haar, Unni, spontaan aanbood dat onze kinderen bij haar mochten slapen. Ze had het wel al vaker aangeboden, maar het was er nooit van gekomen. De kinderen vinden het prachtig en Unni heeft er ook echt zin in. Overdonderd neem ik direct de vrijdag erop vrij om samen met Sanne een mooie toerskitocht te maken. Donderdagavond gaan we lekker samen uit eten en worden vrijdagochtend wakker in een megamistig Isfjorden. Als je zou zeggen dat we in Nederland wakker werden, geloofde je het ook. Alle bergen zijn verdwenen. We zitten zwaar naar de lucht te turen, naar een hoopvol stukje blauw. Af en toe lijkt het zo, maar…..toch niet. We besluiten niet te gaan skiën, maar om een tochtje naar Steinbergen (de voortop van Kyrketaket) op de ‘truger’ (sneeuwschoenen) te maken. Gaande weg trekt het af en toe open of de sneeuw komt met bakken uit de hemel. Hoe hoger we komen, des te dieper de poedersneeuw wordt. Verrassend makkelijk winnen we hoogte op de sneeuwschoenen, die veel lichter lopen dan ski’s. Beurtelings halen we 5 jongens uit Oslo in waarna zij ons weer inhalen, en zo blijft het de hele weg door gaan. Ieder passeermoment wisselen we wat woorden en dollen we met elkaar. Op het laatst blijkt dat er een, Niklas, niet mee kan komen doordat hij onwijze kramp in zijn bovenbenen heeft. Hij blijft bij ons achter op de top van Steinbergen terwijl de andere 4 doorgaan naar Kirketaket. Het weer verbeterd en we hebben veel lol met Niklas op de top. Na een uurtje kletsen dalen we weer af op de trugers en dan realiseer je dat dat dus eigenlijk ski’s hadden moeten zijn……..
We checken bij thuiskomst nog ff de kinderen bij Unni, en dan blijkt dat Unni haar stem kwijt is en met aspirine haar koorts probeert te onderdrukken. Niet echt ideaal dus. De kinderen zouden eigenlijk nog een nachtje blijven, maar dat halen ze een andere keer nog wel in. Arme Unni.

’s Avonds check ik de weersite voor zaterdag. Het beloofd morgen tot een uur of 11 mooi te zijn, daarna stuk minder. Dus als ik vroeg op pad ga, lukt het nog een tochie eruit te persen. ’s Ochtends om 8 uur heb ik de ski’s aan en loop samen met m’n MP3 speler naar de top van Skarven. Ik ben alleen met muziek, dus ik loop veel te snel omhoog en kom redelijk kapot op de top. Prachtig blauwe lucht, zon en flinke bak koude wind. Bakkie thee en een appel op de top, vellen onder de ski’s vandaan en plotseling klinkt daar Ramstein op mijn oren terwijl ik aan de afdaling begin. Fantastisch, ik wist niet dat dit kon! Kniediepe poeder waardoor je zo gemakkelijk korte bochtjes draait. Dit voelt zo goed. Zelfs het ‘bosskiën’ gaat makkelijk en vlekkeloos. Half twaalf stap ik thuis onder de douche……….het weekend kan beginnen!

Zondag staat er voor de kinderen ook weer skiën op het programma, maar nu weer langrennen. De jaarlijkse wedstrijd ‘Isfjorden rundt’ kent ook een minivariant waar zowel Freeke als Sjoerdje aan meedoen. Ons skikampioentje in de dop wordt gespot door de fotograaf van het plaatselijke suffertje en ze komt met een glimlach in de krant. Het onderschrift zegt: Sjoerdje er blid som ei sol. (S is zo blij als een zonnetje). Wat gelukkig niet gezien is, is dat ze na 200 meter haar ski’s uitgooide en alleen nog maar wilde lopen. Nou ja, het broodje worst na afloop met een medaille om je nek smaakt er niet minder door!

Onlangs zagen jullie nog een foto van Freeke met een nogal apart gebit. Nu zijn dan eindelijk allebei haar voortanden eruit. Gelukkig maar want gisteren (woensdag) werden we opgeschrikt door een telefoontje van de naschoolse opvang dat Freeke tegen een muur opgeknalt was en dat ze naar de dokterspost moet. Arm kind, ze ziet er niet uit! Dikke bult en onder de schaafwonden. Zelfs waar haar voortanden zaten heeft ze schaafwonden op haar tandvlees. Grote kans dat als haar voortanden er gezeten zouden hebben, ze daar niet lang plezier van gehad zou hebben.
Gelukkig voelt ze zich een stuk beter, en hopen we dat de schaafwonden weer snel weg zijn! Ik zal jullie een ongelukkige foto besparen.

Oh ja. Ik heb eindelijk Nise gezien! Bruinvissen die zich veel in de fjorden bevinden en die net als dolfijnen af en toe hun vinnen boven het water laten zien. Ik heb vaak het fjord afgespeurd, maar kreeg ze nooit te zien. Nu twee keer achter elkaar toen ik uit mijn werk reed, eerst voor de kust bij Måndalen en vandaag voor de kust bij Innfjorden, zag ik de vinnen en ruggen boven het water uit komen! Fantastisch.
En dan ook nog………een otter, gewoon vanuit mijn kantoor zag ik’m voorbij zwemmen door de rivier waar ik op uitkijk.

Tja, ’t is plussen en minnen. Maar daarover meer in de volgende blog. Ik zal dan proberen de balans op te maken. We wonen hier dan exact twee jaar, en wij hebben vooraf afgesproken om hoe dan ook hier twee jaar te blijven wonen voordat we beoordelen of we emigranten zijn of remigranten worden. Een grote verrassing zal het vast niet worden, maar toch even een moment van beschouwing.