DE BERGENBLUES

Dit weekend is het op de kop af twee jaar geleden dat we verhuisden uit het heerlijke Haarlem naar het prachtige Isfjorden. Zo af en toe moet je ultimatums stellen. Zo hebben we strak een jaar voordat we verhuisden met elkaar afgesproken dat als we binnen twaalf maanden niet in Noorwegen zouden wonen, dat we het hele plan zouden vergeten en laten rusten en het nooit meer op te pakken. We hebben in het verleden met plannen gespeeld om naar Zwitserland te gaan en een tijd later Noorwegen overwogen. Romantische en dramatische plannen tegelijk en zodra je dit aan je omgeving gaat ventileren kom je niet heel geloofwaardig over als je iedere keer niet gaat…… We zijn vastberaden vertrokken, maar natuurlijk onderweg veel twijfels gehad. Sommige daarvan steken nog steeds ‘s de kop op, en dat is goed!

We hebben onderling afgesproken om twee jaar na onze emigratie de balans op te maken en de uitslag als lijdraad te nemen voor het vervolg. Ik zal de spanning er af halen en de ‘cliffhanger’ alvast een duwtje geven want ik moet heel eerlijk zijn. Sanne en ik hebben nog niet eens een bewust moment genomen om daadwerkelijk deze balans met elkaar door te nemen en dat zegt natuurlijk genoeg over de uitkomst.

Tsja, waar moet ik beginnen:
- Een eerste inkopper, maar daardoor niet minder waar: we missen familie en vrienden.
- Het is, zoals welbekend, erg lang donker ik Noorwegen. Aangezien wij een actief buitenleven hebben, valt deze donkerte als een schaduw over onze vrije tijd. De beperkte aanwezigheid van natuurlijk licht in de winter beperkt ons in onze sportactiviteiten en toch ook op sociaal gebied. Het leven speelt zich minder buiten af en daardoor tref je ook minder mensen. Het sociale leven is in de winter meer op afspraak….. Daarnaast mis je fysiek ook de nodige vitamine D.
- Het sociale leven, in zijn geheel, vind ik matig. Natuurlijk zijn wij daar zelf ook onderdeel in en moeten dan ook hand in eigen boezem steken. Maar ik geloof heus dat we hier met een cultuurverschil te maken hebben. Gelukkig zijn er uitzonderingen maar over het algemeen zijn de mensen hier traag, stug, beperkt en ontoegankelijk (zomaar een paar flinke beschuldigingen, gelukkig lezen de noren nog geen nederlands). En dat frustreert zo af en toe. Vaak hoor ik dat het met name de ‘Romsdalinger’ betreft, maar ja, daar wonen we dus……
- Isfjorden is klein. Het eerste en beste stadje in de buurt is Åndalsnes en is twee keer zo groot, maar nog steeds klein. Zo komt het dat je veel mensen kent, en veel mensen kennen ons maar tegelijk zijn het geen bekenden…….. Het ‘stads-’ of ‘dorps-’ leven, hoe je het ook wilt noemen, is behoorlijk triest.
- Het leven kost wat in Noorwegen. We hebben de Euro conversie in Nederland meegemaakt en hadden toch sterk het idee dat vanaf dat moment alles twee keer zo duur werd. Gelukkig gold dat destijds ook voor ons huis, dus we klagen niet alleen maar. Een paar jaar nadat de Euro geïntroduceerd was, zijn wij naar Noorwegen verhuisd. Het zelfde ongeloof was is in onze ogen af te lezen als we de bonnetjes na de boodschappen ‘ns doornamen. Daar wordt je niet blij van. Verder betaal je hier meer belasting en dacht ik echt dat Nederland de auto’s het duurst verkocht in Europa…….blijkt ook Noorwegen te zijn. Het wijntje staat ook niet heel regelmatig meer naast het bord, kortom. Noorwegen is een duur land.
- De taal. Ondanks het feit dat we lekker meekomen in het Noors en onze kinderen ondertussen zich makkelijker in het Noors uiten dan in het Nederlands, is het toch niet onze moedertaal en hebben in dit stadium nog steeds moeite om gewoon super relaxed lulpraatjes te hebben in het Noors. Functioneel werkt het allemaal wel. Maar als je op een feestje of met een groepje collega’s wat lol staat te trappen merken we toch een achterstand. Je bent trager en mist soms de essentie en daarnaast heb je niet dezelfde referentie.
- Je leert vrienden kennen.
En als ik nog ff langer zit, maak ik het lijstje moeiteloos twee keer langer.

Waarom hebben we de onze retourtickets nog niet besteld en staat er geen ‘Til Salgs’ bord in onze tuin? Wel:
- We houden van het buitenleven, en dat -met name- in de bergen. We wandelen, fietsen, klimmen, langlaufen en skiën. En dat gaat nu eenmaal beter hier in Noorwegen dan in Nederland. Dit klinkt voor menigeen wellicht kansloos, maar voor ons is dit belangrijk!
- Het klimaat is, niet wetenschappelijk bewezen, veel beter dan in Nederland. Noorwegen heeft echt uitgesproken seizoenen.
- Veel ruimte……..in de ruime zin van het woord. Zowel in huis, rond het huis, op school en in het, hoe zal ik het noemen, officiële leven. Dat wat het officiële leven betreft, doel ik met name op regelgeving en ‘betutteling’. Die is hier beduidend minder of wordt iig minder strikt nageleefd.
- Het sociale aspect heb ik hiervoor al behandeld. Gelukkig hebben we een aantal fijne mensen om ons heen, en dat worden er langzaam aan steeds meer. Maar wat het leven hier vooral een succes maakt is het feit dat we een sterk gezin hebben. We hebben het leuk en we hebben het goed!
- Je leert je vrienden kennen.
Ik merk dat het makkelijker is om negatieve punten op te schrijven dan positieve, dat is een persoonlijkheidstrekje wellicht. Toch staat dat in schril contrast met ons gevoel. Hier voelt het goed, is het prachtig en voelen we ons fijn! We zijn hier gelukkig!

De kinderen zijn we in de bovenstaande punten nog niet tegen gekomen. Da’s een verhaal apart. Zij waren een groot gedeelte van de reden waarom we verhuisd zijn, maar niet het grootste gedeelte. En als ik heel eerlijk ben, twijfel ik nog steeds over wat voor hun het beste is en ben ik niet geheel overtuigd dat dat Noorwegen is.
Met alle vrijheid, natuur, rust en ruimte die de kinderen hier tot hun beschikking hebben zie ik toch een beperking. Er zijn zoveel minder mogelijkheden tot ontwikkeling en stimulering dan dat we die in Nederland hadden. Daarnaast zet ik best vraagtekens bij het Noorse onderwijssysteem. Het gaat langzaam en wel heeeeeel erg spelenderwijs (ze leren wel aardig skieen op deze manier). Hoewel een citotoets in groep 1 nu ook weer niet mijn voorkeur heeft….
Door de hoeveelheid ruimte heeft ook iedereen z’n eigen trampoline, schommel, glijbaan, zandbak, enz. Dat betekent ook dat het ontbreekt aan centrale speelgelegenheden voor de kinderen wat zovaak een sociale ontmoetingsplek is (ook voor ouders). Dit heeft tevens tot gevolg dat als er met vriendjes of vriendinnetjes gespeeld wordt, dat van te voren af gesproken is. Je komt namelijk niet zomaar iemand tegen doordat iedereen ver van elkaar vandaan woont.
Toch ben ik ervan overtuigd dat ze het heerlijk hebben en ook echt genieten van wat het land, de mensen en de omgeving ze te bieden hebben. Dat zie je aan ze!


Ach, het is lastig plussen en minnen. Alles grijpt in elkaar en het is allemaal behoorlijk complex om er een verhaal van te maken. Daarnaast is het hoofdzakelijk een gevoelskwestie en die krijg je lastig op papier. Maar ik geloof, dat wanneer je even naar beneden door de tientallen vorige blogs scrolt, er een redelijke indruk achter blijft.

Dan weer even tot de orde van de dag:

Na m’n laatste blog zijn we er natuurlijk weer aardig op uit geweest. Voornamelijk hebben we geskied! Met als groot verschil met alle vorige keren dat Sjoerdje nu ook in de lift mee omhoog ging. Zo sceptisch als ze iedere keer is als ze iets nieuws onderneemt, zo graag wilde ze iedere keer opnieuw in het liftje! En Freeke? Die houd je niet meer bij……

Kirketaket, over deze berg heb ik al enkele malen geschreven. Hier in Noorwegen is de berg uitgeroepen tot Toerskiberg nr 1! Er zijn er zelfs die een weekend heen en weer vliegen uit Den Bosch om Kirketaket naar beneden te skiën.
Helaas werd het rustige Isfjorden en eigenlijk heel Rauma vorige week opgeschrikt.
De donderdag avond ben ik met Harald en Sandra naar een dialezing geweest van Halvor Hagen. Een locale berggids die een prachtig toerskiboek van onze omgeving heeft gemaakt. Deze dialezing was de eigenlijke start voor Romsdalsvinter, een soort Fjellfestival in de winter. Een hele groep uit binnen en buitenland laat zich gidsen op ski’s door de bergen in en rond het Romsdal. Vrijdag is een aantal tochten gepland, waaronder ook de gewilde Kirketaket. Vrijdagmiddag bleek een van de deelnemers te dicht langs de topgraat gelopen te hebben en is daarbij door een sneeuwluifel (zie foto een aantal blogs terug) 300 meter naar beneden gevallen. Eigenlijk gebeuren hier bijzonder weinig ongevallen in de bergen als je dat vergelijkt met de alpen. Dat heeft natuurlijk ook te maken met het aantal mensen dat hier onderweg is. Maar ook het bewust zijn is hier, volgens mij, hoger en er is minder ‘toeristen’ gedrag buiten de pistes.

Gister trouwens nog een leuke ‘opplevelse’ gehad. Eigenlijk was het een huis-, tuin- en keukendag. Niet bijzonder. Ik stond op de ladder de dakgoot te stellen toen Kirsten even kwam buurten. Marc was die dag aan het vissen en had twee kabeljauwen en een schol gevangen. Gasten die hun eigen eten meenemen, zijn altijd welkom. Dus Mark reed zijn auto naar Isfjorden in plaats van Innfjorden en maakte de vissen grotendeels in de tuin schoon. Even later stonden we ze samen te fileren en had Sanne een hele maaltijd er omheen verzonnen. Onverwacht en erg gezellig zaten we met zijn allen de meest verse vis te eten die je maar kunt bedenken.
Verbazend overigens hoe luchtig Freeke met het dierenleed omging. De schol zou al dood moeten zijn, maar dat was’ie nog niet. Nadat Freeke ons er attent op gemaakt had en Mark er met chirurgische precisie er alsnog een eind aan probeerde te maken keek Freeke er met gemak naar. Daarin merk je toch dat jacht en vissen hier echt als onderdeel van het bestaan onderwezen worden. Het zijn ook dingen die op school en bij speider veel de revue passeren.

Vandaag nog een heerlijk dagje gehad. De afgelopen tijd staat bol van skieen. Het weer dit weekend is twijfelachtig en de sneeuw houdt niet over. Vanochtend bij het ontbijt komt de zon toch wel heel regelmatig door de wolken. Als Sanne terug is van hardlopen ontbijten we uitgebreid en kleden ons snel aan. We maken een heerlijke fietstocht, de eerste dit voorjaar. Als pauze van de fietstocht doen we een prachtig wandelingetje door het bos die net uit de winterslaap komt. Na de lunch pak ik m’n crashpad en klimschoentjes en ga ik nog even boulderen. Ook voor het eerst dit voorjaar.
Komende donderdag komt Patrick voor een lang skiweekend.
Ik bedoel……fietsen, wandelen, boulderen en skiën en dat allemaal in dezelfde week. Need I say more?