5.9.11

QUALITYTIME

De laatste anderhalve week stonden met recht in teken van 'Qualitytime'. Hoe afschuwelijk yupperig het woord ook klinkt, het dekt wel de lading. Zo sloot ik de vorige blog af met afschrikwekkende vooruitzichten die London ons zou gaan brengen. Nu hier: ik schrijf, dus ik besta. Dus zo slecht zal het niet geweest zijn.

Het weekend voor ons vertrek naar London heb ik een prachtige tocht samen met Freeke gemaakt. Freeke is niet echt gecharmeerd van tochten maken. Grotendeels komt dat doordat deze weinig uitdaging voor haar bieden. Dit doordat de tochten, vooralsnog, op de minste van ons gezin zijn afgesteld, wat betekent dat het op Sjoerdje haar niveau ligt. Al vaker hadden we het er over gehad dat we 'ns alleen met Freeke op pad moesten om te kijken of ze het dan ook zo als 'skjedelig'(saai) ervaart.

Gelukkig werd ons vermoeden bevestigd. In 2 uur liepen/klauterden we een mooie kustberg Tarløyvsa. Prachtig uitzicht naar het oosten over de Romsdaler alpen en naar het westen richting de Oceaan. Onderweg kreeg ze complimenten van een stel dat niet verder durfde en zei een groep, als bergklimmers uitziende mannen uit Oslo, kleinerend gedag. Kleinerend omdat ze zich op dezelfde top bevonden in hun topuitrusting als een negenjarig meisje in hardlooptights :-) Ik weet niet of het echt zo was maar het klinkt wel stoer. Hier op de foto vereeuwigt ze haar beklimming met haar naam in het topboek. Natuurlijk is eerst de reep chocolade soldaat gemaakt die ik voor op de top beloofd had. Ze heeft onderweg veel lol gehad en liep het met gemak. Allebei trots :-)
Diezelfde dag hebben ook Sanne en Sjoerdje passen tochtEN(!) gemaakt. Eerst zijn ze , voor het eerst, samen naar Åndalsnes gefietst om een ijsje te scoren (is wel duidelijk hoe we de kinderen 'på tur' paaien) en daarna had Sjoerdje nog zin in meer.
Hierboven rusten ze uit na een wandeling naar Vårseterhjel'n. Een mooi uitzichtspunt vanaf halverwege een berg in Isfjorden richting Åndalsnes.

Al een maand telde de kinderen af. Nog zoveel nachtjes en dan mogen we 4 nachten bij een vriendinnetje slapen. Freeke bij haar vriendin Melina en Sjoerdje bij Helene. Ze keken er erg naar uit. Wij ook. Wij vertrokken, na een impulsieve kaartjeskoop actie een paar maanden geleden, nu dan echt naar London. Nou ja London, een plaatsje ten westen van London heet Reading. De leek heeft daar nog nooit van gehoord maar onder festivalgangers is het een begrip. 90.000 toeschouwers genieten van een 3 daags festival met tal van bands en andere kunstuitingen. Alles gaat gepaart met bier, gore toiletten en vuur. Ook de kleding is onmiskenbaar, iedereen draagt rubberen kaplaarzen en de vrouwen in hotpants. Dat heeft natuurlijk te maken met de combinatie van het Engelse weer en het gras waar het festival gehouden wordt. Ook wij verschenen in kaplaarzen.
Sanne wilde absoluut vooraan staan. Ik raadde het af, maar gaf me gewonnen. Zo gingen we tijdens voorgaande artiest 'Elbow' ons plekje veroveren. We staan redelijk vooraan en de sfeer is goed, zo ook het weer :-)Nu wordt het de beurt aan de hoofdact 'Muse'. Daar zijn we voor gekomen, maar wij niet alleen. Het stroomde vol en onvrijwillig kwamen we meer vooraan te staan zonder dat er mensen voor ons weg gingen. Kortom, we werden redelijk samengedrukt hier vooraan. Ik voelde de bui al hangen. Zodra de herrie losbarst doet het publiek dat ook, en daar wordt het voor ons niet comfortabeler door. Zeg maar bijzonder oncomfortabel. Tijdens het eerste nummer begon het al, nog net te hebben, maar veel geduw en gebeuk. Toen, plotseling, vielen zo'n tien rijen mensen voor ons in een klap plat op de grond. Wat er gebeurde is me nog steeds een raadsel maar gelukkig waren wij de eerste die nog bleven staan. Lichte paniek was er en je zag er redelijk wat met paniek in de ogen naar achteren vertrekken. Ook Sanne en ik zijn afgetaaid en iets meer aan de zijkant een stuk relaxter van het concert staan te genieten.
Een unieke ervaring zonder spijt. Maar toch doe ik dit niet meer. Ik vond het te heftig...........ik word te oud voor dit soort geintjes.
Bovenstaande klinkt wat negatief maar al met al hebben we het heerlijk gehad. Waanzinnig goed hotel en heerlijk gegeten. Daarbij moet ik echt zeggen dat ik positief verrast was door de Engelsen. Ik had toch een bepaalde agressiviteit verwacht maar wat een beleefde en vriendelijke mensen daar.
De laatste dag hebben we London verkend. Een heerlijke stad waar eigenlijk alle bezienswaardigheden op loopafstand van elkaar liggen. Een erg prettige en vriendelijke stad om te zijn. Komen hier ook zeker nog 'ns terug met de kinderen. Ook voor hun is er hier veel te zien en te beleven. Na alle bezichtigingen, shoppen en lekker eten zijn we 's avonds nog naar een voorstelling van STOMP geweest. Wie het niet kent, gaat dat zien! Echt een aanrader! Vooral in het Ambassadortheater waar wij het gezien hebben. Hieraan is alles groots, behalve het theater zelf. Beetje cryptisch maar zo is het maar net.

Weer thuis aangekomen weer ff flink met de kinderen geknuffeld en de draad weer opgepakt. Gelukkig werden we woensdag, donderdag en vrijdag op drie prachtige dagen getrakteerd en Sanne en ik waren ook nog vrij. Sanne had vrij genomen en ik hang deze week tussen mijn oude en nieuwe baan in. Dit weekje was even een adempauze. Na wat relaxing en huishoudklusjes op woensdag zijn we donderdag på tur gegaan. Het doel werd de oostgraat van Kirketaket. Kirketaket, eigenlijk alleen bekend als winterberg waar je grandioos van af kan skieen en eigenlijk in de zomer niet interessant. Behalve de oostgraat. Een graat met 3e graads klimwaardering die je over steil en erg smal terrein naar de top brengt. Zowel links als rechts van de graat gaat het honderden meters loodrecht naar beneden. Sanne was sceptisch maar had veel zin om het te proberen. We nemen touw en wat zekeringen mee om de meest heftige passages af te zekeren.
Het zou strak blauw zijn maar dat werd het niet. De wolken speelden heel de dag verstoppertje met ons en gaven toch een extra sjeu aan de uitzichten. Hier is Sanne op weg naar Skjøvskaret. Het bergzadel vanwaar de oostgraat omhoog klimt richting de top van Kirketaket. Het eerste deel klauteren we door steil terrein wat prima te doen is. Daarna wordt de graat steiler en smaller. Sanne wordt sceptisch en besluit om te keren. Ze zou het graag proberen als we meer tijd hadden. We moeten namelijk de kinderen weer op tijd van school en het kinderdagverblijf halen. Dan is het niet heel relaxt klimmen. Ze keert om en ik ga door. Zonder touw klimmen gaat veel sneller en is, met wat klimervaring en geen hoogtevrees, hier prima te doen.
Hier staan we aan het begin van de graat. Eerst nog comfortabel breed maar later zo smal dat ik een meter of 10 met 1 been aan weerszijde er overheen geschoven ben.
De wolken geven extra sjeu aan het uitzicht. Hier zie je vanaf de top nog net het Romsdalsfjord met aan de linkerkant een puntje Åndalsnes. Nog aan de voorkant/begin (of eind, het is maar net hoe je het ziet) ligt Isfjorden, ons paradijs:-) Ik trippel de 'skihelling' naar beneden over grote blokken en later door een nogal dicht struikenbos. Doordat ik op deze manier een vrij directe lijn gevolgd ben en Sanne in een omtrekkende beweging heeft gelopen, komen we elkaar weer tegen op op Kavliheian, een huttenveld onderaan Kirketaket.
Vrienden van ons hebben een hutje daar, dus we lenen hun veranda even om van het zonnetje te genieten. Nog 3 kwartiertjes dan moeten we de kinderen halen.......... waarom zijn we hier eigenlijk niet direct gaan liggen??

De volgende dag gaat Sanne op haar gezicht tijdens het (terrein-)hardlopen. Een gladde steen zorgt er voor dat ze uitglijdt en precies met haar knie op diezelfde steen knalt. Knie dik en veel pijn. Lijkt op een probleem met een bandje....shit. Het is nog mooi weer. Ik pak, egoistisch als ik ben, nog een tochtje terwijl mijn vrouw gewond thuis zit. Sterker nog, Sanne zal me aan het eind van mijn tochtje moeten ophalen en weer naar de auto brengen. Vandaag loop ik Romsdalseggen. De extreemvariant van deze populaire route. Eigenlijk de extreem + variant omdat ik 'm vanaf lilljefjellet loop. Dit betekent meer klimmen/klauteren en minder door een gruiscouloir lopen. Dus iets moeilijker/gevaarlijker maar sneller en leuker. Na deze 800 hoogtemeters klimmen volg je een bijna 7 kilometer lange graat met waanzinnig uitzicht in het Romsdal, Fjord en richting Isfjorden.
In de loop van de middag kwam een buitje over die een regenboog over het fjord maakte. Hier het uitzicht richting Isfjorden.
Gelukkig stond Sanne voor me klaar in Åndalsnes om me weer naar het begin van de route te rijden waar mijn auto stond. Lief!

Tsja, morgen gaat het harde leven weer beginnen. De wekker gaat vroeg en ik ga 'ns kijken hoe het met m'n oude nieuwe baan is.

2 reacties:

Henk zei

Mooi, en dan nu weer aan het werk ja!
Jullie genieten er wel van hoor. Heerlijk. Hopelijk houdt de knie van Sanne zich goed?
Succes in je nieuwe. oude baan.....

Groet Henk

Anoniem zei

Hoi,
jullie genieten zeker!!Even samen er tussen uit,en nu weer over tot de orde van de dag!Maar dat duurt bij jullie niet zo lang,volgens mij.Dan is er wel weer een leuk uitje ,hier of daar!Jullie doen het goed!!!Groeten Caroline.