PÅ(SKE) TUR

Zoals ik de vorige blog eindigde, klopt het inderdaad dat het weer tijdens de paasdagen goed zou zijn. In de dagen ervoor werden we nog even onder een sneeuwdeken gelegd van ruim een meter maar daarna was de koperen ploert onze goede vriend. En je kunt je voorstellen dat al die sneeuw en overdaad aan zon een prachtig geheel maken!!

Ik heb de week voor pasen vrij genomen, zo konden we redelijk wat på tur. Zoals dinsdag. Toen hing er nog veel sneeuw in de lucht en zat een toptur er niet echt in. De kinderen op de barnehagen en Heleen voelde zich niet helemaal zeker in heupdiepe sneeuw. Sanne en ik samen hebben toen een, voor ons nog, onbekend ‘pad’ in onze achtertuin richting ‘Loftskarsetra’ verkend op de fjellski’s. Enthousiast begonnen we eraan en baldadig nog even tonen dat je hier toch echt kan klimmen in de achtertuin! Later kwamen we erachter dat we veel te hoog boven een rivier uitkwamen en besloten we weer rustig door het bos naar beneden te skieen. Daar begon de ellende. Fjellski’s lopen prima omhoog als je er vellen onder plakt, maar om er mee tussen een dicht bos door bijna anderhalve meter sneeuw naar beneden te skieen…………..dan maak je snel vrienden met het bos! Na bijna alle bomen grondig onderzocht te hebben kwamen we lekker voldaan weer thuis!

Op de dag dat we exact een jaar in Noorwegen woonden zijn Freeke, Sanne en ik naar Bjorli (skigebied) gegaan. We hadden Freeke beloofd dat ze nu echt met de lift mocht, dus die was niet te houden. Freeke is nogal driftig van aard en heb ik zelden kunnen betrappen op een flinke dosis doorzettingsvermogen, maar goed daar heb ik al ‘ns wat over geschreven. Vol verwachting klopt ons hart………..Maar wat schetst onze verbazing, die griet pakt helemaal zelf de lift! Zonder hulp en zonder te vallen! Helemaal blij komen we allemaal boven, nu nog een beetje ‘relaxed’ naar beneden. Wauw! Ze slalomt volkomen beheerst tussen de dieren door die op de piste staan. Zij blij, wij blij! Helemaal top zo’n (mid)dag. Dat belooft dus wat meer tripjes richting Bjorli de komende tijd!



De volgende dag maken Sanne en ik ge(mis-)bruik van Heleen als oppas. Het belooft prachtig weer te worden en we willen Skarven op met de toerrski’s. Er waren er nog meer met dat idee! Het was topdrukte en verreweg de meeste mensen waren op weg naar Kirketaket, het summum onder de toerskibergen in Noorwegen en als ik wat Canadezen mag geloven, ter wereld! Terwijl we het begin van de route de zelfde weg volgen als de kirketaket mensen zien we dat er op Skarven nog geen spoor is. Qua skieen fantastisch, maar qua sporen erg zwaar en langdurig in de dikke nieuw gevallen sneeuw. En we hadden Heleen beloofd ca. 4 uurtjes weg te zijn en dat zouden we niet halen dan. Daarvoor in de plaats zijn we doorgelopen naar de top van Steinberge, een top die je passeert op weg naar Kirketaket. Een langgerekte tur met een kortere maar prima afdaling en bovenal een magnefiek uitzicht. En vanaf de top van Steinberge heb je ook duidelijk zicht op de route naar Kirketaket. Al zouden we wel met idee op pad zijn gegaan deze berg te beklimmen, zou de zin al wegzakken bij het aangezicht zoals je in de Alpen op de Grossglockner of Mont Blanc tegekomt. Hoezo rustig in Noorwegen??
Klein detail: de foto van Sanne op de rug van Steinberge (in de ijzige storm) heeft de paasfotowedstrijd in de plaatselijke krant gewonnen, haha! Nu dus, eeuwige roem en drie bioscoopkaartjes rijker (als ik ze nog ophaal).

De volgende dag, eveneens stralende zomer zon in een winters landschap. Mooie gelegenheid om met z’n allen naar Bjorli te gaan. Oma lekker in het zonnetje op de (sneeuw-)bank tussen de grillende noren, Freeke trots aan Oma showend hoe goed ze al kan skieen, Sjoerdje en Sanne op de slee heen en weer en ik ski trots achter Freeke aan! De laatste afdaling neem ik Sjoerdje mee. Eerst werd ze pissig omdat ze zelf naar beneden wilde skieen, maar toen ik haar optilde en naar beneden zoefde hoorde ik alleen nog maar hard…hard…..hard…..hard….hard…..hard….en beneden aangekomen ‘enda mer’, wat zoveel betekend als ‘nog een keer’. Volgend jaar is zij aan de beurt…….
We gaan weer naar huis en zoeken onze auto op de parkeerplaats op. Tussen de dikke SUV’s van VW, Audi, BMW, Mercedes, noem maar op, staat ons trouwe 20 jaar oude Honda Civic 4wd (realtime, Jone!) Met enige verbazing wordt er gekeken hoe we met skies op het dak, een snowtracer slee, rugzak en drie generaties in het Hondaatje verdwijnen. Maar dat mag de pret niet drukken!!

Dan breekt de eerste paasdag aan! Met de Matheus Passion op de achtergrond worden de eieren versierd en gegeten. Dan krijg ik een sms-je van Jone dat het mooi weer is om een tochtje te maken. Sanne had het nog wat in de benen van eergisteren en wilde ook wel even thuis zijn, dus ben ik met Jone en Kim Hugo på tur geweest naar de Galtåtind. Voor Jone z’n eerste tocht op zijn nieuwe randonnee ski’s, na 20 jaar fjellski’s. Hij was dus wat ‘skeptisk’ maar na een prima klim omhoog, wat stevige wind op de top en een heerlijke afdaling naar het dal smaakte het bier goed! Eerste paasdag is goedgekeurd! Hoewel, het familie aspect is hier wat in het gedrang gekomen dus dat pakken we de tweede paasdag aan.







Als je in onze ‘achtertuin’ richting Skarven, Kirketaket en Galtåtind loopt kom je langs een hobbelige open vlakte. Een fantastische plek voor kinderen om met slee en ski’s te spelen en een echte ontmoetingsplaats voor gezinnen. De plek wordt Bruhaun genoemd en er wordt natuurlijk naar hartelust worstjes gegrild. Einde van de ochtend lopen we op de ski’s omhoog met Sjoerdje in de rugdrager. Heleen zag het niet zitten door de sneeuw te moeten en besloot thuis te blijven. We kwamen bij Bruhaun aan en er was nog niemand. Gewapend met hout, vuur, worstjes en brood begonnen we een vuurtje te stoken met de drie blokken hout die we meegesjouwd hadden. Langzaam kwamen er meer gezinnen omhoog en werd het drukker.
Ik kreeg direkt op mijn flikker van een (bij de redaktie bekende) noor dat ‘de buitenlander’ geen fikkie kan stoken. ‘Mye røk, ingen bål’ ofzoiets….. Vervolgens keerde hij zijn tas om en gooide er nog even 15 blokken hout bij. Routinematig verzamelt iedereen zich rond het vuur met gespiesde takken met worstjes en broodjes er aan en grillen maar. Ik vroeg nog aan een moeder of ze het worstje even omhoog wilde houden tegen de ‘bergachtergrond’ voor de foto. Even twijfelde ik of ik nu het beteuterde gezicht moest fotograferen of het worstje. Toch maar voor het laatste gekozen……..
Freeke mocht nog lekker blijven spelen/grillen. Sanne, Sjoerdje en ik zijn naar beneden geskied, want Sjoerdje moest nog ff slapen. In die tijd hebben we heerlijk in de luwte in de zon gelegen. Het lijkt wel wintersport!



Na de pasen is het gewoon weer aan de arbeid voor Sanne en mij. De kinderen naar de barnehagen en Heleen leest onze bergsportbibliotheek aan flarden (bij gebrek aan beter….) In de tijd tussen pasen en het volgende weekend heb ik intensief contact met Patrick. Hij is van plan om het komende weekend langs te komen met gehuurde toerski’s om Kirketaket op te gaan. Aangezien je hier goed weer voor moet hebben in verhouding tot de moeite die hij er voor wil doen, is het een kwestie van afwegingen maken. Nu is het niet zo dat hij voor een dag naar Noorwegen komt. De rest van de week moet hij in Noorwegen zijn voor zijn werk, maar goed dat is hier wel 1 uur vliegen en een 1 uur met de trein hier vandaan. Wij zijn dus op zoek naar een zgn. “mooi weer window” zoals ze dat in de bergsport noemen. We stellen de beslissing tot het laatste moment uit, maar op donderdagmorgen moeten we toch constateren dat de vooruitzichten niet best zijn. Helaas, maar wellicht over twee weken de herkansing. Dan is ‘ie toch weer in de buurt…….

(volgende stukje moet je maar ff niet lezen Patrick!) Het weer op zaterdag viel eigenlijk best mee. Het was niet top, een harde wind, dreigend, maar droog. Jone zou meegaan naar Kirketaket en stelde vrijdag al voor om met wat minder weer Blånebba op te gaan. Zaterdagmorgen besloten dat het te hard waait voor Blånebba en er wordt ons naar een alternatief gevraagd. Je leest het goed, een noor die ons naar een alternatieve tocht vraagt. We stellen voor Skarven in Skorgedalen te doen. Niet zo’n lange en overzichtelijke tocht. Jone neemt zijn schoonvader Knut ook mee. Aangekomen op de parkeerplaats na een bergweggetje vragen ze aan mij waar Skarven ligt. En dan te weten dat de schoonvader een echte local is. Als ik hem er naar vraag, antwoord hij dat de omgeving van Isfjorden eigenlijk alles te bieden heeft, dus waarom ergens ander heen. Tja….
In nog geen twee uur lopen we naar boven. Vlak onder de top stuiten we op ijs en knetterharde wind. We besluiten de luwte te zoeken, de vellen onder de ski’s vandaan en naar beneden. Een perfecte skiberg. Ideale hellingshoek om lekker te oefenen in de diepe sneeuw. Jammer dat het zicht slecht was, zodat je af en toe dacht dat je stil stond maar toch nog doorgaat, je kent het wel……
Na een kop thee bij de auto weer naar huis. Dus Patrick, troost je, het was geen Kirketaket geworden zowieso! Maar goed, je hebt dit stukje toch niet gelezen…..

Heleen begint zich langzaam weer op te maken voor de terugreis. “Rem, moeten we nu wel de bagage ophalen….Rem, wel inchecken van te voren he……..Rem, kun je dat wel als handbagage meenemen…..Rem, hebben we genoeg tijd om te lunchen…..kortom, die is er weer helemaal klaar voor! Hopelijk gaat deze reis voorspoediger dan de heenreis, nouja de sneeuwstorm die we hier hadden zal ons in Nederland niet opwachten denk ik…..

Ik haalde het in het begin al aan. We zijn nu ‘akkurat’ een jaar in Noorwegen. Ergens voel ik de behoefte om een soort terugblik of evaluatie te maken op de blog. Maar toch, als ik nu weer schrijf heb ik er geen zin in. Natuurlijk hebben Sanne en ik het er wel regelmatig over. Ik zal over een langdradig verhaal heen stappen en maar direct de conclusie noteren. Ooit zei ’s iemand: ieder voordeel heb z’n nadeel. En dat klopt. Maar overall kunnen wij ons geen verhuizing terug naar Nederland voorstellen. Om heel eerlijk te zijn beklemt dat gevoel zelfs een beetje om weer in Nederland te moeten wonen. De kinderen hebben het goed, wij hebben het goed dus wat moet je dan nog? Vanaf deze plek wil ik niemand overhalen om te verhuizen naar het buitenland, maar als je met het idee speelt en misschien zelfs overweegt heb ik maar 1 tip en dat is: DOEN! De impact die je verwacht dat het heeft, heeft het helemaal niet en ook de administratieve rompslom is overzichtelijk en valt wel mee. Natuurlijk is dit slechts onze ervaring, en kan het ook anders uitpakken.
We hopen dat we er over een jaar nog precies zo over denken, dan hebben we het goed gedaan……..