IN BETWEEN JOBS

Zo, dat was even druk. Sinds de laatste blog ben ik gestopt met mijn werk bij Wenaas en begonnen bij G-sport en heb daar tussen in nog twee weken vrij gehad. Bij Sanne is haar enige klant klaar met haar 5 weken programma en de kok is ontslagen………….. Freeke is haar prachtige lange haar kwijt en Sjoerdje heeft vandaag op het potje gepoept.

Zo, dan nu nog wat foto’s erbij pletten en we kunnen er weer wat weken tegenaan!

Nee, zo makkelijk kom ik er vast niet van af……

Bij Wenaas ben ik vrij stil vertrokken. Wel was er een afscheidsetentje georganiseerd, wat op zich bijzonder is, want dat had ik nog niet eerder meegemaakt bij dit bedrijf dus dat beschouw ik dan wel weer als een soort waardering. De organisatie was natuurlijk op z’n Noors. Allemaal aan een lange tafel, er werd nog een speech gehouden en er was geld ingezameld voor mij. Toen we klaar waren met eten gingen we allemaal pleite nadat ieder z’n eigen eten afrekende. Zo kon ik ook van mijn net gekregen envelopje mijn eigen afscheidsdiner betalen. ‘Heel veel warmte’ zoals een oud-collega in Nederland altijd zei. En dat is de enige uitdrukking die toen in me op kwam. Overigens werd ik wel van de week gebeld door Wenaas met de vraag of ik het wel naar mijn zin had bij G-sport en of ik misschien weer terug wil komen……………nee, we kijken het even aan!

Tussen Wenaas en G-sport heb ik nog twee weken vakantie gehad. Vooraf had ik Marnix gebeld, een klimmaatje uit Nederland die zowel bouldert, klimt en tourskiet. En dat is precies wat ik voor ogen had in deze twee weken. Toevallig belde ik hem aan de vooravond van zijn jaarlijkse tourski vakantie naar Oostenrijk. Hij vond het plan zo leuk dat hij terplekke de trip naar het sneeuwzekere Oostenrijk verruilde voor de een weekje sneeuwvrij Noorwegen. Hij kwam samen met een vriend van hem, Jiri, waarmee hij ieder jaar tourskiet. Jiri is absoluut niet into klimmen en boulderen, dus de nadruk van hun bezoek zou op skiën liggen, geen straf op zich.

Nog voordat ze kwamen ging ik al een deel van mijn vakantie vieren. Het was maandag 4 mei, Sanne naar haar werk, Freeke naar school en ik heb Sjoerdje net, met mijn ski’s op het dak, naar de barnehage gebracht. Vanuit ons huis zie je een prachtige vertikale rotsband met een dikke sneeuwoverhang erover die leidt naar Mjelvafjellet. De tocht begon met de ski’s en skischoenen op mijn rugzak gebonden, helaas is dat het resultaat van de milde winter. Aan de overkant van ons huis liep ik door het bos steil omhoog. Zodra ik op het plateau boven de bomengrens kwam was het een wirwar van sneeuwveldjes. Ik gokte er op dat ik die aan elkaar kon knopen, dus ik deed mijn ski’s onder. Dit puzzelspel zou zich met Marnix en Jiri ook nog vaak gaan herhalen.
Al snel kwam ik in de sneeuw terecht en tot mijn verbazing zag ik dat er ’s nachts een beetje nieuwe sneeuw bij was gevallen. De ondergrond was hard met een paar centimeter nieuwe sneeuw erop. Ik liep lekker door en stond redelijk snel op de top. Een prachtig uitzicht want vanaf hier kijk je steil naar beneden het Romsdal in en naar het westen toe zag ik, achter de alsmaar lager wordende bergen, de oceaan. De zon scheen en in de verste verte geen mens te bekennen. Wat een beleving heerlijk. Daar naast vond ik hier iets wat ik niet vaak vind, rust! Doordat ik lekker op tijd boven was en er niemand op me wachtte en er ook geen technisch moeilijke stukken te verwachten waren, heb ik daar de rust gevonden om heerlijk op de top te liggen, even een bakkie thee met een ‘lefse’.
Daarna heerlijk naar beneden geskied! Leuk man! Beetje jammer alleen dat het laatste stuk afdalen toch weer steil naar beneden met de ski’s op de rug was. Maar zoals Jiri de week erna iedere keer zal zeggen: “op een of andere manier vergeet ik dat stuk van de tocht toch wel heel snel”.
’s Avonds was er een fietswedstrijd voor de kinderen. Deze wedstrijd was landelijk georganiseerd en is er op gericht meer mensen op de fiets te krijgen. Geheel officieel met dranghekken en een finishdoek mochten de kinderen de strijd aangaan in alle leeftijdsklassen. Zo ook de driewielerklasse. In deze klasse reed Sjoerdje haar debuut! Er waren zo’n 20 driewielers opgesteld met een heus wedstrijdnummer voorop gebonden. Een officieel startschot knalde en allemaal spurde ze weg…………op een na……..Sjoerdje. Langzaam trappend met een hand in haar mond vergaapte ze zich aan de menigte die langs de kant ‘HEIA, HEIA’ aan het roepen waren. Even was ik blij dat Sanne had gezegd dat zij wel met Sjoerdje mee zou lopen………
Hiermee was ze voer voor alle krantfotografen en iedere toeschouwer had er weer een goede lach bij deze dag!

Marnix en Jiri kwamen aan met de trein in Åndalsnes, de weersverwaching was slecht en de mensen keken de twee jongens met ski’s argwanend aan. Ze hadden genoten van de uitzichten en hebben zin de komende week. We plannen voor de volgende dag Kjøvskartind. Deze is 100 meter hoger en ligt een stuk verder achter de alom geloofde Kirketaket. Normaal best een lange tocht, maar nu door het gebrek aan sneeuw, kunnen we de helft van de tocht met de auto doen. Da’s wel relaxed. Met ski’s op de rug het eerste stuk, daarna de sneeuwveldjes aan elkaar knopen op de ski’s en dan begint het er al weer een beetje op te lijken. Gewoonlijk loop je aan de rand van de flank omhoog, daar waar je ook weer af skiet. Aangezien we geen sneeuw in het lagere deel zagen kozen we voor een steilere variant aan de westkant. De sneeuw in dit stuk was hard en vereiste een wat hogere hartslag. Af en toe werden we getrakteerd op een giga windvlaag die alle losse ijskristallen door de flank, over de rand in ons gezicht blies ……….au, heel erg au!
Marnix gunde ons herstel naar onze normale hartslag door zijn zonnebril naar beneden te gooien. Hij skiede er op zijn vellen achteraan en moest het steile flankje opnieuw naar boven lopen. Jiri en ik genoten van wat thee met af en toe wat ijskristallen.

Voorts gingen we door de flank omhoog. Zo’n 50 meter onder de top waren er alleen nog rotsen waar de sneeuw vrijwel volledig afgeblazen is. We liepen het blokkenterrein omhoog naar de top. Slecht weer was op komst, dus als de sodemieter weer naar beneden. De sneeuwconditie was onverwacht goed en daar hebben we dus even van genoten. Snel naar de plek waar onze bergschoenen lagen, ski’s op de rug en door de eerste spetters naar de auto. Prima timing!
Ondertussen had Sanne een heerlijk maal klaar gemaakt en gingen wij, het is ondertussen weer droog, ’s avonds nog even boulderen. Niet omdat we nog niet genoeg gedaan hebben deze dag, maar gewoon omdat het hier kan. Gewoon op de zelfde dag tourskieen en boulderen, da’s wel bijzonder!

De weersverwachting was slecht voor de rest van de week, maar toevallig scheen het de volgende dag best mooi te worden. Slechts tegen het eind van de dag is er zware regen voorspeld. We gokten op de Juratind voor deze dag. Een erg lange tocht naar een zeer kenmerkende berg met een mega spitse punt, gelegen aan het eind van het dal waar wij in wonen. Gordel, touw en zekering moesten mee, want we zouden wat moeten klimmen op het laatst.
Een uur later dan gepland gingen we på tur. We waren te laat en en met de weersverwachting die gold, besloten we de klimspullen uit de rugzak te gooien en in de auto achter te laten. We gokten nu puur op de ski-tocht en kortte daar de tocht met 1 a 2 uur in. Na een stuk gelopen te hebben gingen de ski’s onder en stegen we relatief vlak door het dal omhoog. Jiri ging stuk, of ieder geval merkte hij dat hij niet fit was. Hij keerde om en Marnix en ik gingen door. Verderop zagen we 3 anderen in een steilere flank ontzettend prutsen en uiteindelijk met de ski’s op hun rug, treetjes schoppend door gaan. Wij hebben harseisen, soort stijgijzers aan je skibindingen, dus wij verwachtte geen problemen. Zodra wij op dat stuk kwamen en halverwege waren, gleed ik uit. Shit! Ik kon me gelukkig herstellen maar het werd me nu wel duidelijk waarom die lussen aan je skistok zitten! Juist, ik zag ‘m zo de diepte in glijden. Gelukkig werd’ie door wat oneffenheden tegengehouden. Ski’s uit en ik hakte mezelf naar beneden en schopte me weer omhoog, oke we konden weer. Vijf stappen en toen was het Marnix zijn beurt. Op een of andere manier brak zijn ‘stijgijzer’ los en verdween in de diepte, helaas verder dan die van mij! Ook Marnix deed z’n ski’s af en hakte naar beneden. Hij zocht wat en ging voorbij wat rotsen. Onder aan de rotsen dacht hij dat het ijzer misschien daar tussen rotsen lag en klom toen over de rotsen weer omhoog. Ik zag dat z’n been twee keer weggleed en hij sloeg in paniek met zijn handen op de rots om grip te krijgen door zijn handschoenen heen. Dat was gek, om Marnix paniekend omhoog te zien klimmen wetende dat hij in de subtop mee klimt/boulderd qua klimniveau. Gelukkig zonder kleerscheuren maar ook zonder stijgijzer weer boven. Dan maar met 1 verder.
Achter ons was een groep uit Molde ook onderweg naar de Juratind. Ongeveer 8 man/vrouw, die op hun beurt ons gepruts konden gadeslaan! Ze naderden ons snel terwijl we prutsten. Wij waren er ook weer klaar voor en verbaasden ons dat die Noren gewoon op vellen een vrij steile lijn kozen door dit stuk. Onze verbazing werd beantwoord, daar ging‘ie dan. De eerst gleed uit, wist zich een stukje verder te stoppen maar verloor daarbij wel z’n ski. Ook hij mocht dus gaan prutsen. Dat gaf dan toch wel zo’n ‘zie je nou wel’ gevoel.
De tocht verliep verder perfect. In een prachtige omgeving liepen we vrij goed omhoog. We kwamen uit op de graat naar de top waar het klimmen begint. Hier genoten we van eten, drinken en prachtig uitzicht. Bij de Trollwand zagen we de gigantische bui al aankomen. Wegwezen hier! De groep uit Molde was verdeeld. Een aantal kozen er toch voor om te klimmen en een aantal keerden om. Wij hadden ons beneden al voorgenomen niet te klimmen dus skieden we makkelijk naar beneden. Na het steile flankje skieden we naar die paniekrotsjes van Marnix om toch nog even naar het stijgijzer te zoeken. Ik dacht dat ik ‘m zag liggen, helemaal beneden in de kom. Ik skiede door om geen hoogte te verliezen, want vanuit de kom moet je weer een stuk omhoog, en Marnix skiede naar het stijgijzer. Gelukkig klopte het, het was zijn stijgijzer.

De dag erna was het dwangmatig relaxen. Het regende en Marnix en Jiri gingen naar de Atlanterhavsvegen en wij gingen met het gezinnetje de eerste van de Turmålkonkurranse lopen. Dat zijn weer die tochten met de prikkaartjes die we vorig jaar ook gelopen hebben. Dit jaar nieuwe tochten en veel kindvriendelijker.
Deze keer een vlak tochtje van 45 min. Mooi uitzicht en nog een leuke vondst: een geweitje van een jong hertje. Even later vonden we nog meer ledematen en toestanden van het beest(je).

We klommen/boulderden nog een dagje (terwijl Jiri wandelde en twee elanden heeft gespot). In dit dagje loste Marnix in een halve dag het twee na moeilijkste probleem van het gebied op. !
Typisch Marnix, en daarvoor ook nog een kort maar hard 7a-tje! Die gast is echt goed





Volgende dag. Zware rugzakken gepakt. Het doel was om Trollstigen op te lopen om daar nog van ‘ideale’ sneeuwcondities te genieten. De trollstigen (hoge berg pas) was nog niet vrij gegeven en je komt er dus niet anders op dan lopend. We namen een tent mee en wilden boven overnachten.
We liepen omhoog over een steil rotspad om niet over het asfalt te hoeven lopen. Bij de brug over de grote waterval kwamen we toch op het asfalt terecht en werden welkom gelachen door de mannen die de weg aan het vrijmaken en repareren waren. Toevallig ging er een busje helemaal naar boven met een aanhanger en de chauffeur nodigde ons uit om in de aanhanger te zitten. Hij dropte ons exact op de plaats waar we moesten zijn. Het mistte en het begon nat te sneeuwen. Om de tijd te doden totdat we de tent op zouden kunnen zetten gingen we tegen beter weten in toch maar richting de Alnestind. We zagen geen pest en het sneeuwde lekker door. Door wat flarden heen zagen we de berg met allemaal lawinespoortjes. Toen hoorden we er nog een komen. Deze kwam op ons af, maar we zagen duidelijk dat’ie ons niet ging halen. Kansloze tocht, en we daalden af door de dikke slush.
Het weer zag er niet uit alsof het snel beter werd. We besloten onze kampeerplannen te laten varen. We pakten 7 km asfalt naar beneden, raceten naar Åndalsnes om een kaart van een ander gebied te kopen. We hadden gister al een soort altenatief plan bedacht om richting Bjorli te rijden en daar in een hut te liggen. Om vervolgens de berg Børa, een hobbel van bijna 2000 meter op te gaan en af te skien. Veel minder alpien terrein maar wel grotere kans op beter weer en betere sneeuwcondities.
Redelijk ver konden we met de auto omhoog. Daar ging de rugzak met ski’s weer om en liepen we een lang gruispad in hoogvlakte terrein omhoog richting de ‘Johanshytte’, een onbemande hut zonder proviand (zoals op de kaart staat). Bij deze hut aangekomen, waren we echt blij. We hadden het helemaal gehad en hadden honger. Het was ondertussen bijna 22.00 uur, dus we konden wel wat gebruiken.
Nee he, de hut was dicht! Op slot! We checken alle ramen en verstopplekjes voor sleutels maar zonder resultaat. En precies nu, willen we echt niet terug!! We besloten heel netjes in te breken…………….
Er zitten prachtig oude scharnieren op de deuren die makkelijk met een zwitsers zakmes los te schroeven zijn en zo konden we makkelijk de deur uit het slot tillen. De schroefjes gingen er makkelijk uit en het leek alsof we niet de eerste waren die dit idee hadden. Plotseling leek het of er een paar Noren gierend van de lach achter een steen verscholen zaten, want wat bleek, was dat de scharnieren die we los aan het draaien waren slechts sierpanelen waren over zwaar stevige alledaagse alcatraz scharnieren. GVD! Niet dat hele pokke stuk weer terug.
Terwijl we de hele tijd met dit hutje bezig zijn geweest hadden we al die tijd al een soort klein schoorsteentje in de verte gezien, dat zou toch niet……..ja toch wel. Dat is het hutje dat we moesten hebben. Helaas zat deze ook op slot maar meesterinbreker (woont in de schilderswijk) Jiri had minder dan 20 seconden nodig het slot open te krijgen. Knus hutje, snel de houtkachel aan want er dwarrelde ondertussen al wat sneeuwvlokjes voorbij. Even kakte we met zijn drieën in maar toen de vliegen in de warmte weer tot leven kwamen, kwamen wij dat ook. Snel een bak pasta naar binnen en slapen!
De volgende ochtend waren weer op tijd op pad, we hadden ingeschat dat het geheel een uurtje of 7 zou gaan kosten. Het weer was prachtig en de omgeving betoverend. Doordat we al vrij hoog zaten keken we bijna over alle toppen heen. In de verte tekenden de markante toppen van het Romsdal, mijn tuin, zich af voor de oceaan en tegen de horizon. Trolltind, Vengetind en Juratind prachtig duidelijk te herkennen. De omgeving is minder alpien dan in mijn tuin maar veel bobbeliger (Dovrefjell) en wel betere sneeuw. Na een lange aanloop met een lang stijgend eind naar de top van Børa hebben we even lekker in het zonnetje een bakkie gedaan en heerlijk naar beneden geskied. Børa is weer 3 prachtige spoortjes rijker. Vanaf onderaan de eigenlijke berg was het een sport om hoogte te houden zodat we zo ver als mogelijk glijdend naar de hut terug konden. Helaas moesten we voor 50 hoogtemetertjes nog even de vellen onder, maar daarna was het leuk tussen stenen door de sneeuwveldjes aan elkaar te knopen tot het moment dat toch echt de bergschoenen weer onder moesten…….

Dit was dan toch echt de laatste uitspatting van de vakantie van Jiri en Marnix en ik drop ze de volgende ochtend vroeg op de trein. Sanne heeft ook vrij vandaag en we pakken nog een mooi toertje naar Kvitfjellet. Een giga-hobbel vlak achter het centrum waar Sanne werkt. Magnifiek uitzicht na een heerlijke wandeling. Echt een aanrader voor een ieder die hier nog eens op bezoek komt!

Dan vrijdag, m’n laatste vrij daggie. Er is een berg die de hele tijd al naar me lonkt. Klauva. Aangezien de sneeuw al zo slushie is en het deze dag 18 graden zou worden, kies ik er voor om op na de aanloop naar de sneeuw over te gaan op sneeuwschoenen om zo op de graat aan te komen. Zo gezegd, zo gedaan. Fantasitsche tocht in perfect weer. Nadat de sneeuwschoenen uitgegaan zijn bevindt ik mij plots in mooi alpien terrein. Ik klauter over blokken en ga over sneeuwgraatjes door naar de top. Achter mij liggen Isfjorden en Åndalsnes mooi te zijn aan de rand van het Romsdalsfjord. Ik chill 100% op de top en geniet met volle teugen. Wederom verbazing over dat dit zomaar kan. Vroeger bestudeerde je gidsjes en zag je naar een bergsport vakantie uit en nu loop je er ‘even’ naar toe zonder dat het afdoet aan de enorme beleving!

Dan weer terug naar de realiteit! Zondag is het 17e Mai, een soort koninginnedag in Noorwegen. De onafhankelijkheid wordt op deze dag gevierd en waar dat in Nederland gepaard gaat met gekkigheid en een biertje, kleedt hier iedereen zich keurig in een Bunad (klederdracht) en drinkt priklimonade en roept om de vijf minuten hip, hip, hurra Norge! En dat dan in een optocht! Je begrijpt…..dolletjes! Freeke voelt zich toch wel aangetrokken door die bunad (een echte is slechts 30.000 nokkies) dus wij hebben besloten dat ze met de Speider mee loopt in de optocht. Haar padvindersbloes heeft ze toch al en zo voorkomen we toch een beetje de strijd om een bunad. Gevolg is wel dat we om 8.00 paraat staan om eerste de vlag te hijsen bij de kerk en een kwartier later bij het bejaardencentrum. Ach, we hadden toch niets anders te doen deze zondag ochtend……

Dan begint mijn nieuwe baan. Ik heb er nu een week op zitten. Ik ben absoluut sceptisch! We gaan het wel zien. Ik hoop wel dat het nog leuk wordt.
Gelukkig mocht ik afgelopen week voor mijn werk naar een outdoorcamp in de omgeving van Oslo. Uitgestrekte bossen op heuvels met meertjes ertussen. Ik heb daar mountainbikes, rugzakken, gps-en, slaapmatjes, tochtvoer, messen, vishengels, hartslagmeters en tenten getest. Leerzaam en leuk maar ook vermoeiend. Dit duurde vier dagen en direct na thuiskomst mocht ik vrijdag en, jaja, ook zaterdag werken. Da’s ff nieuw voor mij. Ik hoop dat ik daar geen spijt van ga krijgen.

Gelukkig volgt daarop het pinkster weekend waardoor er toch nog twee vrije dagen zijn. Zondag pakken we nog een tochtje voor de prikkaart naar Grensvatnet een prachtig meertje boven Gjerdsetbygda waar de kinderen heerlijk met water gespeeld hebben! Waanzinnig mooi tochtje!
Maandag zijn we met, misschien toekomstige, vrienden wezen klimmen. Zij, Marit, had Sanne al een paar keer gevraagd om met ons (als gezin) te klimmen. Haar man heeft werkelijk alles wat te klimmen valt al geklommen maar ondertussen hebben ze drie kinderen en schiet het er, met name bij haar, qua klimmen bij in. Ze kreeg in de gaten dat de situatie bij ons redelijk vergelijkbaar is en vroeg of, als wij gingen klimmen, we hun een seintje wilde geven. Dat hebben we vanochtend gedaan en zo doende hebben we heel de middag lekker met twee gezinnetjes in het zonnetje geklommen. Henki, de man van Marit, heeft op het eind nog een gigantische tokkelbaan van de top van de rots naar beneden gemaakt waar we de kinderen naar boven konden takelen en weer naar beneden laten roetsjen. Een hilarisch feest natuurlijk.
Het blijft natuurlijk ongelooflijk dat dit zomaar een weekendje tijdverdrijf is! Fantastisch en heerlijk tegelijkertijd.

Morgen weer back to business!